We zijn nu net weer terug in het westen. Na een goede vlucht weer geland in Parijs om morgen het avontuur op te zoeken in.... jawel, Bangkok.

Ons oorspronkelijke plan was om in Bangkok te blijven maar gezien de noodtoestand daar is zo snel mogelijk door reizen de beste oplossing dus 's avondslanden, wachten op het vliegveld en 's ochtends meteen van Bangkok doorvliegen naar Vientiana in Laos (moet kunnen volgens minbuza, anvr en qatar airways dus daar vertrouwen we maar op) om daar onze reis voort te zetten en hopenlijk daar een uitgebreider verslag te kunnen doen van onze reiservaringen in Madagaskar want Madagaskar is echt onbeschrijvelijk...

Alles in Madagaskar is zo totaal anders dan wat je hier gewent bent. Het land is ongeveer zo groot als Frankrijk, Nederland en Belgie bij elkaar en heeft ruim 10 miljoen inwoners waarvan er 4 in de regio rondom de hoofdstad woont en de rest verspreid over de rest van het eiland. Om een idee te geven van de welvaart, bijna 70% van de kinderen is ondervoed. Het gemiddelde jaarinkomen ligt rond de $1000 per jaar en een enorm deel van de bevolking moet rondkomen van $1 per dag. Daarnaast heeft een groot gedeelte van de mensen in het zuiden en westen van het land geen schoon drinkwater of moet zelfs tot 5 kilometer lopen om drinkwater te vinden. Enfin, genoeg achtergrondinformatie over het land, tijd om onze ervaringen te vertellen. Bovenstaande feiten zijn hopenlijk een goed excuusom uit te leggen dat internet zeer matig voorradig is en vandaar dat een update van onze reis zo lang heeft geduurd.

De reis begon met onze landing na een goede vlucht op Ifato airport, de grootste luchthaven van Antanarivo (Tana), de hoofdstad van Madagaskar. We werden hier opgepikt door onze gids Maheeri die een groot gedeelte van onze trip door madagaskar ons door het droge westen en zuiden kan leiden. Na aankomst stond hij er met een bordje met onze naam en zo vertrokken we midden in de nacht naar ons hotel naast de Amerikaanse ambassade in Tana.

De volgende dag vertrokken we voor onze naar het 5 uur verderop gelegen antsirabe. De tocht gaat langs lemen huizen, eindeloze rijstplantages en rode bergen (van het roestgekleurde zand). overal lopen mensen langs de weg aangezien veel mensen geen geld hebben voor vervoer. Het lijkt wel of iedereen hier een handeltje heeft, iedereen loopt met zakken op zijn hoofd, handkarren met producten, heeft een taxi (een oude renault 4 of een antieke voorganger met tape bij elkaar gehouden), loopt met een pousse-pousse (een handkar waar 1 iemand voor loopt en mensen of producten op de kar erachter vervoert), of loopt met een schep, bijl of ander werkvoorwerp langs de weg ergens naar toe op weg.

Het landschap wordt langzaam aan ruiger, de bergen worden hoger en de dalen worden dieper. De dorpjes waar we doorheen rijden zijn ieder gespecialiseerd in het vervaardigen van producten als rieten manden, mariabeelden, trucks van oude blikjes cola, speelgoedvrachtwagens e.d.

Zodra je onderweg stopt om een foto te maken dringen de kinderen om je heen en beginnen te zwaaien, joelen en te vragen om bonbons, allemaal zijn ze vrolijk en proberen ze het Frans dat ze geleerd hebben toe te passen, toch is het wel even wennen dat we zelf een attractie zijn waar de kinderen zich onvermoeibaar mee kunnen vermaken.

Na een extraautotocht naar een gebied buiten de stad waar we overnachten naar een kratermeer en langs lokale huizen en bouwvallige dorpjes gaan we richting ons hotel om te overnachten in residance 'Madalief', een door een Nederlandse vrouw opgericht hotel/kinderoord waar weeskinderen en schoolkinderen kunnen spelen en kind kunnen zijn. Door de armoede moeten veel kinderen na school meteen aan het werk en hebben ze nog nooit een trampoline gezien e.d. Daarnaast heeft dezelfde Nederlandse vrouw (Remi Doornenbos) een weeshuis opgericht in een nabijgelegen stad waar weeskinderen een toekomst wordt geboden. Over dit initiatief later waarschijnlijk nog een heel artikel want het is goed werk wat ze daar doet.

Na aankomst, een korte douche en het heerlijke avondeten zijn we op tijd gaan slapen om alle indrukken te kunnen verwerken en omdat het al vroeg donker is en je 's avonds toch niet heel veel kunt zien behalve een zeer imposante hemel.

De volgende dag vertrok onze rit naar het westen, Morondiva, een kustplaats in het westen. Deze tocht ging over redelijk begaanbare wegen met hier en daar wat kuilen wegens achterstallige onderhoudswerkzaamheden. Je rijdt langs dorpjes die steeds armoediger worden totdat je door een berggebied rijdt waar helemaal niets meer is behalve een dorre vlakte met in de valleien in de verte een klein dorpje. De omgeving wordt steeds dorrer en droger. na een korte tussenstop op een markt om wat bagguettes te kopen besloten we nog wat rond te lopen op de lokale markt. Dit is echt een heel apart gevoel aangezien iedereen je hier aanstaart omdat we A: blank zijn, B: enorme reuzen zijn vergeleken bij de 1:60 die de gemiddelde malagasy volgens ons is en C: er nauwelijks mensen stoppen in deze kleine plaatsjes. Echt een heel aparte gewaarwording om door iedereen aangestaart te worden.

Na onze rit vervolgt te hebben door de bergen en onderweg dorpen te hebben gezien waar goud wordt gedelft, stenen worden gehouwen of gewassen/koeien worden gehouden wisselt het landschap van een dor droog gebied naar een totaal andere landschap. Nadat we een dam voorbij zijn gereden wordt de weg beter, verschijnen er rijstvelden en in de verte doemen de eerste Baobap bomen op, een soort enorme bomen tot wel7 meter dik die duizenden jaren oud zijn en waarvan de takken op een soort wortels lijken. Naarmate we verder langs de rijstvelden rijden wordt het ook steeds drukker langs de weg met mensen die ergens naar toe lopen dus dat duidt erop dat Morondova innabij is en binnen een kwartier rijden we inderdaad het centrum binnen van deze grote vissersplaats. Via de markt en een kleine hoeveelheid guesthouses rijden we het hotelterrein op en na het avondeten en een mooie zonsondergang ploffen we op het bed neer en vallen we op tijd in slaap.

De dag erop trekken we er op uit om de lokale markt te verkennen en een kijkje te nemen in de haven. De markt bestaat uit vele kleine kraampjes waar mensen in enorm ranzig geld je betalen (echt enorm verlepte vodden van briefgeld die erg stinken en wel een bron van ziekten moeten zijn. ) Verder de gebruikelijke dingen te koop als zebu (koeien) hersenen, veel verse vis en brokken kalksteen die zwangere vrouwen eten... typisch een malagaskische markt denk ik maar... Na de markt de haven bekeken en vandaar 's middags doorgereden naar de avenue de baobab, een van de grote attracties van Madagaskar. Hier leid een zandpad door een serie grote baobap bomen wat een geweldig beeld geeft. Ook de weg erheen langs lemen hutjes, spelende kinderen die op je af komen rennen als je uit de auto stapt en te voet verder gaat, kuddes zebu die door de rijstvelden waren en alles maakt deze plek fantastisch om een hele tijd rond te slenteren en echt honderden fotos te schieten.... na de avenue de baobap nog doorgereden naar de loverstree, 2 enorme in elkaar verstrengelde baobaps die ook mooie foto's opleverde weer terug gereden naar het hotel om de volgende dag weer morondiva te verlaten en 3 dagen door de 'outback' van madagaskar te reizen.

Het gebied waar we door heen zijn gereden staat niet aangegeven met wegen op de landkaarten van madagaskar, mensen lopen met speren rond, je komt uren niemand tegen en we hebben peentjes gezweet nadat onze auto ons laatste drinkwater had gebruikt om maar gekoeld te worden om verder te kunnen rijden... De uitgebreide verhalen zullen we vertellen als we geland zijn in Vientana over 3 dagen. Tot die tijd eerst de volgende horde nemen, 30 uur reizen via Doha, Bangkok en tot slot Vientana,

Veel plezier allemaal in Nederland en leuk om al jullie reacties te lezen zonder dat we ook maar iets hebben kunnen laten weten, echt super!

Tot de volgend update die wat vaker zou verschijnen dan tot nu toe:)