Titel: vulkanen, tempels en reizen.... Veel reizen

Eindelijk of helaas zijn we dan alweer in het laatste land van onze reis. We besluiten snel de rommel, regen en vervuiling van Jakarta achter ons te laten echter voordat we vertrekken naar Bogor moeten we nog een stekker halen in Jakarta. Je zou verwachten dat dat een eitje is in een wereldstad als Jakarta met 9 miljoen inwoners maar helaas valt dat tegen. Er is èèn westerse shoppingmall waar ze moderne apparatuur verkopen maar stekkers... Nee, geen idee waar je die kunt kopen. Dan maar weer terug naar huis met de trein. De dag ervoor hebben we 2 treinkaartjes gehad van 6000Rupiah (60c), vanochtend had Hans een kaartje van 2000Rp en nu krijgt hij er èèntje van 1000Rp... Het wordt steeds beter, totdat je in wil stappen en een agent je tegenhoud en je kaartje wil zien. Ik laat mijn kaartje zien en hij vraagt wat in het Indonesisch. En tja, mijn Indonesisch, of is het Indisch is nog niet zo heel goed ontwikkeld dus ik kijk de agent vragend aan. Hij begrijpt mij ook niet dus begint hij in een walkie-talkie assistentie te vragen. Een jonge agent kan Engels en die legt uit dat ik een verkeerd economie ticket heb. Ik mag niet mee met de trein en moet waarschijnlijk een lange tijd wachten op de volgende trein. Ze accepeteren het niet als ik het verschil bij betaal en ik ga de discussie aan met de agenten dat ik echt geen kwaad in de zin had maar gewoon met de trein wil. Ondertussen praat de oudere agent met een jongen die hij bij de schouder heeft gegrepen. Ondertussen overleggen de agenten door hun walkie-talkie en met elkaar, ik mag instappen en ga in de volstrekt lege trein zitten. De jongen die ook door de politie is aangehouden stapt dan ook in en gaat zo ontzettend dicht naast mij zitten dat ik uit reflex mijn tasje met waardevolle spullen die ik op mijn lichaam draag naar de andere kant schuif en mijn hand in mijn broekzak doe waar het contante geld in zit. Door mijn hoofd schiet de waarschuwing dat de trein de plek is waar het meeste gestolen wordt en de meeste berovingen plaats vinden. De trein rolt het station uit en ik voel me best ongemakkelijk in de bijna lege trein met die jongen bijna op mijn schoot... Dan maar een gesprekje beginnen om te kijken wat voor iemand er naast me zit. Dan blijkt dat die jongen zich ook super ongemakkelijk voelt, hij moest van de politie mij in de gaten houden en er op letten dat ik er bij de juiste halte uitstap. Vandaar dat hij zo ongeveer op mij zat, 20 minuten praten later ben ik veel wijzer over de stad Jakarta, het land, de corrupte politie waar je geen discussie mee moet aangaan:-) en weet ik alles over het onderwijssysteem van Indonesië. Dan attendeert de student Islamitische letterkunde mij erop dat we mijn halte naderen en spring ik een ervaring rijker weer uit de trein. Annemiek heeft de tassen intussen gepakt om het regenachtige, grauwe en smerige Jakarta te verlaten en gaan op zoek naar een busje dat vertrekt naar Bogor. Bij het busstation blijkt het busje niet te vertrekken en wanneer wel, maybe later... Tja, dan maar de trein pakken en zo rollen we een uurtje later het station binnen van Bogor, een voorstadje van een miljoen inwoners en een botansiche tuin vele malen groter dan het vondelpark met 15.000 verschillende planten prima voor een dagje maar je moet wel een enorme plantenfreak zijn om het hier langer uit te houden en zeker de regen helpt nog steeds niet. We besluiten daarom naar een paar uur botanische tuin maar snel te vertrekken naar Yogyakarta aan de andere kant van Java (we waren in de botanische tuin als enige toerist met vele scholieren die hier een opdracht voor de biologie les moesten maken... Wij waren echter vele malen interressanter en zijn veelvuldig op de foto gegaan). Maar dus op naar Yogyakarta, dit keer gaan we met een busje, van tevoren geboekt, pickup bij het hotel met airco... Als dat nog mis kan gaan.....

Zo worden we 's avonds opgepikt met een busje zonder gordels wat we intussen wel gewend zijn en rijden we naar de rand van de stad. 2 chauffeus zitten voor in de bus en die zeggen in heel gebrekkig Engels dat er nog 2 passagiers bij moeten komen. We wachten bij een soort reisbureautje en als Annemiek uitstapt blijft ze achter een uitstekende schroef hangen en krijgt ze een enorme winkelhaak in haar broek precies op haar kont wat zorgt voor enorme hilariteit bij de locals. Dan komt er een busje aan en hopen we op de 2medepassagiers maar in plaats daarvan worden de 2 kofferbakken tegenover elkaar gezet en worden er dozen en bussen overgezet. Als we meekijken zien we de 'brandbaar' tekens op de dozen en bussen staan... Bezorgt vragen we wat het is.. Oh, nothing.. Paintstuff.. Als de kofferbak volstaat met de dozen worden er nog een aantal bussen overgeladen met een vloeistof... Ruim 30 liter...Thinner! Volgens mijn weten aardig brandbaar en de oorzaak van de brand in het Catshuis. We twijfelen of we mee moeten gaan maar tja, wat is het alternatief, we staan buiten de stad, geen idee waar en het is bijna avond. Dan maar instappen, Hans neemt plaats naast de chauffeur en we vertrekken met helaas maar 1 chauffeur, zonder gordels in een rijdende molotov waar het steeds meer stinkt naar verf. Na een uurtje gebaart de chauffeur dat het raam omlaag moet, een goed idee lijkt me zo want we worden al licht in het hoofd! Dan tot mijn verbazing wordt ons een sigaret aangeboden en denken we beide tegelijk oh nee hé, de rijdende molotov was al erg genoeg maar nu ook nog eens een constante roker lijkt me wel erg onverstandig. En als we dan niet veel later een enorme knal horen schrikken we enorm... Gelukkig alleen maar een klapband rechtsachter, het kon erger. Maar ja dat de schroeven verbogen zijn maakt het verwisselen niet makkelijker en zo zitten we 2,5u langs de kant van de weg, we rijden 10 minuten door en dan stoppen we bij een garage en zijn weer 1,5u bezig met de band plakken. Dit keer praten we met de nieuwsgierige locals die ons Bahasa leren. Het dialect wat ze op Java spreken. We rijden intussen diep in de nacht over slingerwegen tussen de zwarte gedaantes door die overdag waanzinnig mooie vulkanen zijn en zo slingeren we tegen middernacht een Cipernas binnen waar de chauffeur op zoek gaat naar Santa Clara, weer een half uur zoeken verder, stoppen we voor een gebouwtje waar een tiental nonnen uitstapt waarvan er twee bij ons instappen. Het blijkt dat we die nonnen hard nodig hebben want de verflucht wordt steed sterker, de chauffeur rookt intussen nonstop, de wegen smaller, de chauffeur vermoeider en de inhaalmanouvres steeds roekelozer. Vooral als we tegen het ochtendgloren verkeerd rijden voor een uur en weer terugmoeten worden de inhaalmanouvres steeds gekker en zijn we blij dat de nonnen de schietgebedjes kunnen uitvoeren en wij besluiten überhaupt niet meer te kijken... Waren we maar met de trein gegaan. Gelukkig zijn we na 17u rijden dan toch op de plaats van bestemming: Yogya, het culturele hart van Java en misschien wel van heel Indonesië.

Hier zijn zoveel hotels dat ze in het laagseizoen voor een spotprijs kamers aanbieden en zo kunnen we niet veel later in het zwembad springen voor nog geen $15 per nacht, niet gek! We spenderen de eerste dagen met de stad bekijken en komen we wederom erachter dat als mensen te vriendelijk zijn in toeristische gebieden dat ze altijd geld willen zien... Toerisme maakt mensen echt op geld belust en bovendien betalen de toeristen structureel zo ontzettend vaak teveel of geven ze zulke belachelijke fooien dat lokale mensen in toeristische gebieden enorm lui worden en weigeren te werken voor minder dan westerse prijzen als je blank bent, erg vermoeiend... Enfin, na het bekijken van de stad boeken we een toer naar de prambanan en Borobodur, 2 oude tempels, beide werelderfgoed en de reden dat iedereen naar Yogya komt. We vertrekken in het donker zodat we de zonsopgang kunnen zien en bij ons in de bus stapt een jongen, Maarten die we al eerder hebben ontmoet in Yogya en nog wat aussies. Maarten hadden we gezien in het paleis van de sultan en daar vertelde hij dat we om 12:00 de sultan en de Zweedse koning konden zien bij het gouveneursgebouw. Wij verlaten dan ook vlak voor twaalven het paleis en rennen snel richting het gouveneursgebouw waar we tevergeefs wachten op enig beweging... Alleen Maarten was er dus ook.... Dan maar gezellig met z'n drieën lunchen en nu zitten we dan weer samen in de bus naar de Borobodur. We arriveren vlak voor zonsopgang en lopen de etages van de kolossale tempel omhoog totdat we bovenop de Borobodur tussen de koepels staan en uitkijken op fantastische mistvlarden die tussen bergen en jungle zweven. Rondom de top lopen lokale mensen 7x om de stupas heen, waar beelden in zitten van buddhas, en prevelen gebeden. Hoewel de lonely planet waarschuwt voor 60.000 bezoekers per dag is er op moment van zonsopgang slechts een twintigtal bezoekers en voelt het heel mystiek aan om hier de zonsopgang gade te slaan. De Borobodur kan ik nog in vele pagina's beschrijven maar daarvoor verwijs ik jullie naar google. Wat ik wel zo snel mogelijk probeer te doen is foto's te uploaden van deze magnifieke tempel. Na twee uur rondslenteren over de tempel en honderden foto's later gaan we richting het ontbijt om daarna door te reizen naar de Prambanan, een minder bekende tempel maar zeker niet een minder mooie hindutempel. Onderweg stoppen we eerst bij een kleine tempel en iets verderop ligt de merapi vulkaan. Deze vulkaan is pas onlangs uitgebarsten en langs de weg wordt nog steeds de lava afgegraven. Er zijn ruim 5000 mensen omgekomen en de huizen zijn onder de dikke laag lava bedolven, heel bijzonder om te zien. Verder zijn graafmachines bezig een enorme geul te graven om de volgende eruptie in 'goede banen' te leiden. De geul moet de lava om de stad heen laten stromen zodat er geen doden vallen bij de volgende uitbarsting die nog steeds ieder moment kan plaatsvinden.

We zetten een stel af in yogya en vervolgen onze weg naar de prambanan. Tussen de groene palmen neemt Hans de tempel als eerste waar en ook deze tempel is waanzinnig. De Prambanan bestaat uit 6 tempels waar vroeger honderden kleine tempeltjes omheen stonden maar helaas hebben die de aardbevingen niet overleeft en liggen als stapels stenen om het complex. Annemiek en Hannah, een Australische, lopen vooruit en komen niet veel later terug gelopen omdat ze door iedereen worden meegetrokken voor een foto. Wij zijn dit intussen gewend maar voor Maarten en het australische stel is dit een nieuwe ervaring. We poseren net zo vaak, dan wel vaker met anderen als dat we zelf foto's schieten van dit fantastische complex. De uitgehakte beelden op de tempelwanden die zo'n 1200 jaar oud zijn, zijn zo realistisch dat de camera van Maarten niet alleen gezichtsherkenning aangeeft maar zelfs weigert het plaatje te schieten omdat de software 'ogen gesloten' aangeef:-). In een zijgebouw bij de tempel lopen we naar binnen met ons vijven. In een gerestaureert tempeltje hebben we enorm lol om in mediteerstand foto's te schieten. Als we weglopen zien we een bordje verboden toegang ivm restauratie... Oops! Toch heeft dit mooie foto's opgeleverd. Deze twee tempels waren zeker de moeite waard en na 4 maanden Azië en vele tempels wil dat toch wel wat zeggen.

Terug in yogya willen we een toer boeken naar het Ijen plateau maar de touroffice zegt: 'no more' en legt uit dat de vulkaan met het mooiste vulkaanmeer en imposante zwavelmijnen is geexplodeerd en dat het niet meer bestaat. Een andere operator zegt dat het misschien bestaat maar dat er nu teveel giftige zwavelgassen zijn en dat niemand de toestand weet... Tja, dan maar weer de plannen wijzigen en boeken we een toer via de Bromo vulkaan naar Lovina op Bali.

En zo begint wederom een avontuurlijke tocht door de binnenlanden van Java. We vertrekken 's ochtends om 07:30 vanuit yogya met de bedoeling om 21:00 bij de Bromo vulkaan te zijn. Het busje is enorm krap en we zitten dubbelgevouwen in de stoel. De hobbels en suïcidale inhaalmanouvres zijn we inmiddels redelijk gewend, maar als we na een paar uur rijden uit het raam kijken en een brommer zien, kijken we verschrikt achterom en daarna na elkaar.... Er zat niemand op die brommer die toch zeker 60km/u reed... De brommer begint te zwabberen na een hobbel en valt tollend over de weg, gelukkig zonder iemand te raken.. We kunnen echter niet zien wanneer de bestuurder eraf is gevlogen.. En onze bus kachelt rustig verder alsof er niets gebeurd is. Voordat we bij de Bromo zijn zien we nog 2 geschaarde vrachtwagens over de weg liggen maar verder niets. Het laatste stukje stappen we over op een ander busje die ons in hoog tempo de vulkaan opraced terwijl de bestuurder indruk wil maken op de 2 meisjes voor in de bus door het licht uit te doen op de slingerwegen in het donker waarop Hans bijna ontploft. Nou ja, uiteindelijk dan toch veilig aangekomen om 22:00 en we kruipen snel onder de wol want om 3:00 moeten we er al weer uit om de zonsopgang te zien vanaf een uitzichtpunt op de Bromo.

We rijden de volgende vroege ochtend omhoog de bergen in en lopen de laatste kilometers omhoog waar we bovenop de berg gaan zitten. Langzaam wordt het lichter en kunnen we de vulkaankrater vlakbij ons ontwaren... Ontzettend mooi en imposant om zo'n krater te bewonderen in het ochtendgloren. We raken niet uitgekeken maar moeten toch om 06:30 bij de jeep zijn omdat we de kraterrand op gaan klimmen. Uiteraard zijn onze 2 medepassagiers spoorloos en zitten we te wachten tot half acht en iedereen is intussen al vertrokken. Onze chauffeur loopt ongeduldig te bellen en probeert uit te zoeken wat er met de 2 is gebeurd... Uiteindelijk vertrekken we zonder medepassagiers naar de vulkaan... We hopen dat ze een andere jeep hebben genomen en niet dat ze in het donker van de bergrand zijn gevallen die honderden meters loodrecht naar beneden ging. In ieder geval hadden we nu erg haast en moesten we in een half uur de Bromo beklimmen om vanaf daar de enorm diepe krater in te kunnen kijken. De Bromo ziet eruit als een trechter met in het laagste stuk een meer. Mensen gooien er bloemstukken in voor goed geluk en vanaf de top van de vulkaan kijk je uit over een enorme as-zand woestijn... Zeer indrukwekkend en ook hier hoop ik snel foto's van te kunnen plaatsen omdat het woorden moeilijk is uit te leggen.

Na de vulkaan vertrokken we snel naar de lodge, pakten onze spullen en op naar Bali, Lovina waar we met dolfijnen kunnen zwemmen en varen! De rit is wederom zeer lang, >12u. We reizen voorspoedig in een grote airco bus tot aan de ferry, hier stappen we de boot op naar Bali en zodra we op het middendek staan vragen we ons af of we echt naar Bali gaan, iedereen vraagt of ze met ons op de foto mogen... Zodra de eerste 5 vrouwen met ons op de foto zijn geweest voelt niemand zich meer bezwaard en blijven de mensen (ook mannen) maar komen. En wij dachten dat Indonesië en Bali toeristisch waren. De hele tocht poseren we met vrouwen met schitterende hoofddoeken en gewaden aan en we moeten er wel hard om lachen dat we hier zo'n attractie blijken te zijn. Als we weer in de bus stappen zijn we met vrijwel de complete boot op de foto geweest en horen we dat de bus niet naar Lovina gaat maar naar Denpassar, 4,5u ten zuiden van Lovina. De chauffeur wil ons alleen op een kruizing afzetten waar misschien nog de bus van zeven uur langskomt... We mogen ook bij 2 brommers achterop springen maar om nou door het donker te gaan rijden met 20kg bagage en door de regen: dat wordt 'm ook niet, dan maar weer onze reisplannen aanpassen en naar Denpassar. Hier lopen we langs een hele rij met guesthouses die allemaal vol zitten, pas de6e is raak. Tijdens het avondeten: instant noodles, zoeken we de volgende bestemming uit nu Lovina het niet wordt. En zo vertrekken we naar Ubud de volgende dag.

Ubud is een stad op Bali die vol cultuur zit en tussen enorm groene rijstvelden ligt. We vergapen ons aan de vele tempels, apen (die iets teveel toeristen hebben gezien en alles van je afjatten) en goede restaurantjes met heerlijk eten. Na wat dagen het plaatsje bekeken te hebben en te relaxen, huren we fietsen en rijden door het schitterende groene landschap vol met rijstvelden en overal hindu tempels waar alle soorten goden worden aanbeden. Het fietsen bevalt zo goed dat we de dag erna een tour boeken waar we 35km fietsen en wat lokale dorpen kunnen bekijken. De fietstocht blijkt te bestaan uit een afdaling van 32km... Niet gek! We starten met een ontbijt met uitzicht op een vulkaan en kratermeer en onderweg stoppen we bij een koffieplantage, zien we hoe alle soorten fruit en kruiden groeien, kauwt Hans op uitwerpselen van een Civetkat waar de duurste koffie ter wereld van wordt gemaakt en krijgen we inzicht in de leefpatronen van de Balinesen waar alles om hun eigen versie van het hindugeloof draait. Balinezen geven elke dag 30% van hun inkomen uit aan offeringen om de goden te plezieren en het gemiddelde loon is slechts €120,- per maand. Over alle andere gebruiken, en het feit dat alles 'anders' gaat dan wij als Nederlanders normaal vinden zal ik de volgende keer uitwijden net als de mooie Gili eilanden waar we op dit moment al enorm lang op zitten.. Zon, zee, strand en grote zeeschildpadden gaan nog niet vervelen, maar daar de volgende keer meer over. Het leven is hier fantastisch!