Voordat ik van wal steek over wat we hebben meegemaakt lijkt het me aardig om eerst iets te vertellen over wat reizen zo ontzettend leuk maakt... Op dit moment heb ik geen besef welke dag het is, laat staan wat voor datum het is. Alleen te hoeven bepalen wat we de volgende dagen willen doen is een heerlijke vrijheid. Alhoewel, dat met die datum is natuurlijk gevaarlijk, voordat ik het weet vergeet ik de verjaardag van Annemiek binnenkort en dat mag niet gebeuren:-).

De verhalen die we hier schrijven zijn vaak de vreemde situaties die we mee maken, de verschillen tussen onze cultuur en de cultuur van de fantastische plekken die we mogen bezoeken. Maar wat reizen echt leuk maakt zit vaak in hele kleine dingen. Geregeld vragen we aan elkaar waar we aan denken als je (glimlachend) voor je uit zit te staren en het antwoord is steevast een herinnering die we ergens hebben opgedaan in de trend van: 'weet je nog die Afrikaan die buiten voor de deur helemaal uit zijn dak ging met dansen bij een optreden van een lokaal bandje in Madagaskar terwijl alle westerlingen als houten planken binnen in het restaurant stonden te luisteren?' Of je gedachten dwalen af naar het moment dat je in de nachttrein wakker wordt en door de ramen naar de zonsopgang en het voorbij schietende waanzinnige landschap buiten kijkt terwijl je je ipod opzet en op dat moment in je oren de Beatles klinkt met 'here comes the sun'. Elke dag heeft die kleine momenten waar je met een grote glimlach aan terugdenkt... Op het moment van beleving lijken ze niet spectaculair maar ik ben me ervan bewust dat die kleine dingen ervoor zorgen dat ik zo blij ben met het feit dat ik hier aan de andere kant van de wereld mag reizen en dat dat juist datgene is wat reizen zo spectaculair maakt.

Maar natuurlijk maken de grote belevenissen de verhalen interessant voor anderene en ook in Zuid Vietnam en Maleisie hebben we enorm veel mee gemaakt. Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon is de uitvalsbasis voor het verkennen van het zuiden van Vietnam. Via ons guesthouse boekten we een aantal tours door de omgeving maar eerst vertrokken we voor lange wandelingen door de miljoenenstad HCMC. Het verkeer is gelukkig overzichtelijker dan Hanoi maar dat komt vooral door de bredere wegen. Opnieuw rijden er miljoenen scooters toeterend door de straten en lopen we over smalle stoepjes en door kleine straatjes naar de bijzondere plekken in de stad. Hetgeen het meeste indruk heeft gemaakt is het War Remnants Museum waar de 'American War' wordt beschreven. Opnieuw worden we geconfronteerd met de waanzin van oorlog. In het museum wordt verslag gedaan van de oorlog door middel van ongecensureerde foto's. De tentoonstelling is snoeihard en is het enige museum ter wereld wat de onzin van oorlog weergeeft. Stap voor stap loop je 'door de oorlog heen'. Je begint buiten het gebouw in een gevangenis waar uitgelegd wordt hoe politieke gevangenen worden gemarteld en de verhalen worden opgetekend aan de hand van verhalen van overlevenden uit de gevangenissen en ondersteund met de gebruikte martelmethoden en foto's die toendertijd geschoten zijn. Schokkend is ook dat de gevangenissen onder 'toezicht' stonden van de Amerikanen en dat ze alle mogelijke conventies schonden over de rechten van de mens... Na de foto's liepen we met een klomp in onze maag het museum in waar je begint op de 2e verdieping en dan als het ware de jaartallen volgt. Naar mate je richting het eind van de oorlog loopt worden de foto's confronterender endoen overlevenden verslag van de slachtpartijen die zijn aangericht en van de misdaden die zijn gepleegd. Je zou in een communistisch land verwachten dat ze de eigen strijdkracht zouden verheerlijken of de overwinning vieren maar niets van dit alles, alleen de rauwe foto's en de gevolgen van de oorlog. De 3e verdieping beschrijft de gevolgen naar de oorlog, honderdduizenden onontplofte bommen, de kinderen die nog steeds mismaakt geboren worden door de chemische wapens die zijn ingezet. We verlaten depressief het museum en zijn het er wel over eens dat iedereen dit museum zou moeten bezoeken om alleen al bewustzijn te creëren dat een oorlog nooit zal helpen of goed zou zijn maar alleen maar verliezers heeft!

De rest van de stadswandeling bestond uit heel veel tempels vooral in China Town, dus weer geheel bedwelmd van de enorme hoeveelheden wierook, en keren weer terug naar het guesthouse. De volgende dag stond weer in het teken van 'the american war' en we vertrokken naar de Cu Chi tunnels. Onze gids, Minh, was een oudere Vietnamees die ten tijde van de oorlog aan de Amerikaanse kant heeft gevochten en voor de oorlog theologie had gestudeerd. Hij sprak dan ook op de wijze van een predikant, bedachtzaam en wijs en probeerde iedereen bewust te maken om te genieten van iedere dag die je gegeven is en dat wist hij ook zo overtuigend te brengen dat iedereen instemmend 'yeah' zei of druk zat te knikken als hij verhalen vertelde en vragen stelde. Ons was al opgevallen dat alle Vietnamezen zeer hard werkten en het bleek dat ze dat alleen aan het einde van het Chinese jaar doen. Dan is de tijd om alle nog niet afgeronde zaken af te ronden, conflicten op te lossen en schulden af te lossen zodat je met een schone lei het jaar kon beginnen... Terwijl hij zo de gebruiken van Vietnam uit stond te leggen reden we al de eerste stop binnen, de Gai Dao tempels. Hier hebben ze hun eigen religie ontworpen en bestaat uit allerlei verschillende religies en goden. Zo is Jezus, Allah en Mohammed een heilige, is er niet een echte god maar moet je volgens bepaalde richtlijnen leven... Voor die richtlijnen hebben ze dan weer andere heiligen bedacht en heb je dus Viktor Hugo, een franse romantische dichter als heilige van de liefde en ook heiligen als een Chinese draak of Jean D’Arc. Afhankelijk van je achtergrond, christen, moslim, budhist, hindoeist etc. draag je een bepaalde kleur kleding en tijdens de kerkdienst zat je te bidden naar het alziend oog dat bepaald of je goed leefde. Dat alziende oog lijkt op het oog dat op de dollar biljetten staat... Best interessant dat dit geloof pas in 1920 is ontstaan en toch ruim 2.000.000 mensen wordt gevolgd. De tempel was een onwaarschijnlijk kleurrijk geheel en heeft mooie versieringen met kenmerken uit alle culturen ter wereld.

Na deze tempel gingen we naar de tunnels. Deze waren net als de Ving Monh tunnels uit het vorige verhaal ontstaan doordat de Amerikanen deze zone hadden gebombardeerd tot free fire zone. Hoewel de plek midden in Zuid Vietnam lag heeft Amerika en Zuid Vietnam nooit controle over het gebied gehad. Sterker nog, de tunnels liepen zelfs onder Amerikaanse bases door. De totale lengte was honderden kilometers waar Noord Vietnamese strijders zich door verplaatsten en een guerrilla oorlog uitvochten. De tunnels zijn ontzettend klein en je past er maar net in. De ingang en uitgangen zijn niet te vinden als je niet weet waar je moet zoeken en zaten vol met boobytraps. De strijders gebruikten de amerikaanse bommen, die niet waren ontploft, om anti tankmijnen te maken of van het metaal valstrikken waar de soldaten in liepen als speren, valkuilen, berenklemmen e.d. Zeer bizar om te zien hoe ze ruim 10jaar zo konden vechten... We hebben zelf ook door de tunnels gekropen en je moet in ieder geval geen last hebben van claustrofobie!

Na de tunnels en de stad HCMC gingen we georganiseerd naar de Mekongdelta en eerlijkheid gebied te zeggen dat een tour ook kan tegenvallen. Van tevoren hadden we getwijfeld om met een tour te gaan en in de 2 dagen hebben we dan ook weinig gezien behalve winkeltjes waar ze snoep, honing, rijst etc maakten.... maaaar..... Er was ook een homestay en hoewel het niet echt een homestay was maar meer een bungalowpark achtig iets moesten we toch slapen in het bed van de oma want er waren teveel gasten aanwezig. Oma moest dus voor ons wijken en dook bij de kleinkinderen in bed die dat schijnbaar wel gewend waren en wij vermaakten ons ondertussen prima met.. Jawel, daar is die weer... rijstwijn oftewel happywater! Er werd veelvuldig geproost in alle talen die we konden bedenken en na de nodige shots rolden we ons bed in om de volgende dag weer voor dag en dauw aan te treden voor een wandeling om zes uur's ochtends. Au! Na een inkijkje in wat Vietnamezen doen voordat de gemiddelde westerling uit bed komt vertrokken we naar de grootste floating market waar boten op het water een markt vormen en handelen in van alles en nog wat. Na overhandiging van geld worden producten op het water overgeladen en komen er boten af en aan om hun waar aan te prijzen of producten op te halen... Heel leuk om te zien zoals dat hier in Vietnam gebeurt. Na nog wat niet boeiende winkeltjes en fabriekjes vertrokken we naar HCMC waar we vanaf doorvlogen naar ons 9e land deze reis: Maleisië.

We kunnen Indonesië nog niet in want we hebben nog 74 dagen te gaan en ze geven maximaal 60 dagen visas af dus dat geeft ons mooi de tijd om de westkust van Maleisië te bekijken daar waar we vorig jaar ivm de monsoon alleen de oostkust hebben kunnen bekijken. Daarnaast zijn we na zoveel maanden wel toe aan vakantie. Ik zie jullie denken... Vakantie? Die zijn een halfjaar weg... Reizen kan enorm vermoeiend zijn, 's nachts reis je veel, je doet zo ontzettend veel nieuwe indrukken op en alles is uitdagend dat je je soms echt gesloopt en enorm moe voelt. Zo hebben we dan ook besloten om na de visumaanvraag in Kuala Lumpur (petronas towers blijven de mooiste moderne torens ter wereld) door te reizen naar Pulau Langkor, een eiland aan de westkust. En wat we daar hebben gedaan: helemaal niets! Heerlijk de tijd om te genieten van de kleine dingen waarover ik het in het begin had.

Genieten van een uitzicht over zee, terwijl locals zwemmen in! hun kleding en bedekt zijn met een hoofddoek of pet, om dan na zonsondergang naar een restaurantje te slenteren, een boekje te lezen en in je ooghoek waanzinnig mooie neushoornvogels te zien die een dubbele snavel hebben. Of gewoon naar het strand gaan en tientallen aapjes boven je hoofd te zien die via een electriciteitsdraad naar de overkant klauteren. En zo boek je na 4 dagen relaxen rustig nog een aantal dagen bij. Wanneer we willen uitchecken?

No idea, what day and date is it today?