Voor de liefhebbers: we hebben weer een heel aantal foto's vanVietnam op de site geplaatst!

Hoi An

Na Hue zijn we naar beneden afgezakt naar Hoi An. Een heerlijk rustig plaatsje dat als een van de weinige plaatsen niet volledig platgebombadeert is in de Vietnam (American) War. Na de relatief korte busrit van Hue naar Hoi An (Slechts ~4 uur) zijn we over de hobbelende weg aangekomen in Hoi An. Helaas hadden we de stoelen achter in de bus wat er voor zorgt dat je zelfs met 50 km per uur telkens tegen het plafond aanklapt maar eigenlijk is het wel leuk en kunnen we er wel om lachen. Het iseen bijzondere ervaring waarbij na elke grote hobbel de hele achterkant eenstemmig 'woohoo' of 'Wow' geluiden maakt.

Het wegensysteem is nog niet echt ontwikkeld in Vietnam.De grenzen zijn pas ongeveer 25 jaar opengegooid en pas sinds het eind van het laatste decenia begint de 'welvaart' een beetje door te dringen in Vietnam. Van medereizigers horen we dat er 8 jaar geleden alleen nog maar fietsen waren in Vietnam en 'The Vietnam Dream' was dat iedereen een brommer zou krijgen. Nu dat is uitgekomen is het te hopen dat de nieuwe 'Vietnam Dream' niet is dat iedereen een auto krijgt want daarvoor is het wegensysteem nog lang niet toerijkend.

Vietnam loopt nog ver achter, in hotels hangt netjes een bordje om het WC papier niet door de toiletten te spoelen omdat de riolering er nog niet voor gemaakt is. Electriciteitsdraden hangen in grote bossen boven de weg en wegen zitten vol kuilen. In het eerder bezochte Ho Chi Minh museum is ook een expositie te zien over de 'Achievements' van Vietnam en ze zijn vol trots over een aangelegde weg van Oost naar West of een aangelegde brug. Ook zijn er in het museum foto's te zien van de eerste levertransplantatie, de eenmalige gastdeelname van Vietnam aan de WTO conferentie. Elke keer dat een buitenlands staatshoofd het Communistische land bezoekt wordt dit breed gepubliceert en de Vietnamezen willen nu eindelijk toch ook echt bij de rest van de wereld horen.

Deze ontwikkeling zorgt voor een gestage groei van industrie en een instroom van buitenlandse dollars en euro's waarmee investeringen gemaakt kunnen worden. Echter Vietnam is nog niet de 'Aziatische tijger' zoals bijvoorbeeld China, Maleisie en Thailand wel zijn. Ze lopen nog wat achter maar er wordt gewerkt om de achterstand in te halen.

Enfin, we rijden dus Hoi An binnen en we hebben meteen al door dat deze plek de toeristische trekpleister is van Vietnam. Zoveel toeristen hebben we nog niet eerder bij elkaar gezien (Behalve dan misschien als je de Chinezen in Macau tot toeristen rekent... maar die lijken allemaal op elkaar dus dat voelt niet echt toeristisch aan). Waarschijnlijk zijn de Vietnamezen in de minderheid, zeker in het oude stadscentrum van Hoi An. Toch hangt er wel een heel relaxte sfeer in Hoi An. Niet gejaagden de'heel erg' opdringerige Vietnamezen ontbreken. De sfeer is ontspannen en iedereen slentert door de straatjes met authentieke Franse koloniale gebouwen. Het hele centrum is UNESCO World Heritage wat betekent dat oude gebouwen worden opgeknapt en dat de hotelletjes en winkels in overeenstemming met de huidige bouwstijl moeten worden gemaakt. Dus geen schreeuwerige hoogbouw of lelijke grijze betonnen kolossen. We hebben besloten een redelijk mooiguesthouse te nemen vlakbij het centrum om hier kerst te vieren. Doordat het hier zo toeristisch is kom je ook een beetje in de kerstsferen, het regent hier net zoals meestal in Nederland (Maar wel lekkere warme regen), er staan kerstbomen in de cafetjes, Maria Carey schalt uit de speakers dus we voelen ons zowaar bijna thuis:). We komen niet alleen voor kerst in Hoi An. In de nabijheid van Hoi An is een zeer oud en groots tempelcomplex (My Son) te vinden dat volgens de boeken een soort 'Angkor Wat van Vietnam' is... daarnaast staat Hoi An bekent om zijn goede keuken dus lijkt het ons leuk om een kookcursus te boeken.

Kerst in Vietnam

Kerst vieren we met een etentje bij een italiaan. Volgens de Lonely Planet bij verre de beste italiaan van heel Vietnam... een betere plaats voor een kerstdiner kun je je toch niet voorstellen! Het eten smaakt inderdaad voortreffelijk, na zoveel dagen Mee en Rijst is hetItaliaans eenzeer welkomeafwisseling. Alswe vervolgensrondslenteren door de stad zien we nog een Italiaan... Het blijkt datde Italiaan waar we oorspronkelijk wilden eten verhuist is naar een andere locatie en dat een 'slimme' Vietnamese ondernemer onder bijna dezelfde naam een Italiaan heeft opgericht... Een slimme zet, zeker als je ook nog eens voortreffelijk eten kunt maken. Voor nog geen 4 euro hebben we een heerlijk bordverse pasta.Het eten is zelfs zo goed dat we de 2e kerstdag besluiten weer bij dezelfde italiaan te gaan eten:).

De 2e kerstdag brengen we door met rondslenteren langs de honderden 'tailor shops'. Kleermaken is de specialiteit van de regio en voor een redelijk goedkope prijs kun je hier pakken laten maken van Silk, cotton en allerlei verschillende soorten stoffen. Een goede kleermaker is echter niet makkelijk gevonden en nog lastiger wordt het als je om tafel gaat zitten met een kleermaker en die stelt je vragen 'what kind of model would you like, loose fit, tight fit... and the fabric... etc etc..'. We komen er achter dat je voordat je een pak laat maken je in ieder geval moet verdiepen in wat je precies wilt en dat een pak niet een pak is. Dus besluiten we huiswaarts te keren. Opnieuw regent het en terwijl we langs de winkels lopen zien we een DVD winkel. En we hebben een DVD speler op de kamer.. Meteen zijn we enthousiast en schaffen wat DVD's aan voor $1 per stuk... Nee, niet de legale blijkt haha!.

Eerst spendeert Hans nog een uurtje of twee achter de PC om zich te verdiepen in het maken van een pak en na 2 uur kan hij praten als een volleerd expert dat je eigenlijk een 'Cotten fabric moet hebben met 120-150 spinnings' wat ideaal is voor een Nederlands klimaat. Ook de knopen moeten natuurlijk 'Horned buttons' ipv plastic en je moet opletten of de naden, mouwen en zakken 'double stitched' zijn. Nu dat achter de rug is tijd om DVD's te kijken! En zo spenderen we onze 2e kerstdag heerlijk achter de TV in het bed terwijl het buiten enorm hard regent. Zo verkeerd kan dat toch niet zijn dachten we zo. Echt een kerstgevoel hebben we echter helaas niet..

De volgende dag wordt het weer beter en we besluiten om een tour te boeken naar het tempelcomplex voor de volgende dag. Ook bestellen we een maatpak en wordt Hans aan alle kanten opgemeten, een fabric en model wordt er uitgezocht en er wordt een datum geprikt voor de eerste fitting de dag erna.

Het Tempelcomplex

De volgende dag gaan we vroeg uit de veren. We vertrekken richting het tempelcomplex My Son, het enorme complex is redelijk verwoest door de Amerikaanse bombardementen maar toch is het duidelijk zo immens groots het tempelcomplex moet zijn geweest ten tijde van de hoogtijdagen. Vele gebouwen, allemaal tot in de puntjes verzorgd met sculpturen versieren de restanten van het tempelcomplex. Een aantal gebouwen staat in de steigers en wordt met behulp van UNESCO en donaties gerestaureerd om weer wat van zijn oude glorie te herkrijgen. Het is leuk om van een gids anecdotes te horen. Zo was er ten tijde van de oorlog een Parijse hoogleraar die per brief direct de Amerikaanse legertop en de president beveelde om te stoppen met het bombarderen van de historische plek omdat ze alles aan het vernietigen waren wat te maken had met het erfgoed van de mensheid. De toon sloeg aan bij de president en die gaf het bevel om te stoppen met de bombardementen van historische complexen.

Na de tocht door het tempelcomplex gingen we per boot terug en raakten in gesprek met een Australisch stel Charlie en Sofieuit Adelaide waar we het bijzonder goed mee konden vinden.(Sofie is fysiotherapeut en begint volgende maand aan een versnelde geneeskunde opleiding).Bij terugkomst gaan welekker uit eten bij een goedkoop restaurantje waar het eten zo goed smaaktdat we besloten er een kookcursus te willen volgen. Tijdens het eten hadden we al verteld dat we bijzonder goed waren geworden in het afdingen en Annemiek demonstreerde dat keurig door keihard af te dingen op de kosten van de kookcursus. Vervolgens vroegen we wat ze betaalden voor het hotel (want wat blijkt ze slapen niet alleen ook bij ons in het guesthouse, ze zijn ook nog eens onze buren): ze betalen bijna 2x de prijs die wij hadden betaald voor een kleinere kamer... We kunnen niet wachten totdat we weer in Nederland zijn om te kijken of het afdingen ook in Nederland kan werken. 's Avonds zijn we naar de bar gegaan die bekend staat als de 'Bucket Bar'.. je krijgt hier een emmer met sterke drank (Mojito met zeer veel rum) voor omgerekent een euro. Qua drank is Vietnam sowieso een paradijs als je alcoholist bent. De Vietnamzen zijn trotse eigenaren van Bia Hoi, een biermerk dat de claim heeft het goedkoopste bier van de wereld te zijn. Voor een pint betaal je slechts 20 cent!

De Kookcursus

De kookcursus de volgende dag bleek meer een demonstratieworkshop te zijn waarbij de kok voordeed en wij druk meeschreven met de recepten en de bereidingswijze maar tegelijkertijd zorgde dat voor een heel gezellig etentje waar de gerechten aan de tafel bereid werden en we zo af en toe zelf de spatel ter hand mochten nemen. 5 Gerechten later en met een enorm ronde buik ploften we neer in een cafe om nog gezellig na te tafelen... Ondertussen informeerden webij diverse cafesop welke plek er een gezellig oud en nieuw te vieren valt. Een Nederlandse eigenaresse tipte ons dat de 'Dive Bar' een DJ had en een officiele 'Countdown' had... Dat klonk als een ideale locatie om morgen oud en nieuw te vieren!

De volgende dag was het weer lekker opgeklaart en hebben we een fietstocht gemaakt door de rijstvelden naar de zee toe. Helaas door de sterke stroming en de monsoon, het jaarlijkse regenseizoen kon er niet gezwommen worden maar een strandwandeling is altijd heerlijk en het voelt goed om na 3 maanden lekker bij de zee te zijn! Dit gaan we zeker meer doen de komende maanden!

Oud en Nieuw

Hoewel in Vietnam oud en nieuw niet echt gevierd wordt (Ze kennen hier Tet, Chinees nieuw jaar wat bepaalt wordt door de maankalender. Het valt dit jaar op 23-01-2012) zijn er hier zoveel toeristen dat er wel wat feestjes gehouden wordt. We vertrekken nadat we het vuurwerk in Sidneygezien hebben op een Australisch tv kanaal. In Nederland zie je altijd alleen een korte nieuwsflash op de televisie van het vuurwerk maar een tip voor iedereen die in Australie is tijdens de jaarwisseling: Ga naar Sydney! Het vuurwerk is magnifiek, de temperatuur is heerlijk en na het vuurwerk gaan alle Australiers naar het strand, worden er vreugdevuren ontstoken en plof je lekker bij de zee neer om te genieten van het bier (Wat daar $10 kost voor een blik bier.. dat is dan weer minder).

Enfin, vuurwerk kennen ze hier niet in Vietnam. Dat is per wet verboden, we zijn er niet echt achter gekomen wat het idee is achter het verbieden van vuurwerk maar hier hebben we intussen begrepen dat men ook in Nederland aan het kijken is of het (zwaarder) vuurwerk verboden moet worden. Wel jammer want vuurwerk met alleen sterretjes voelt toch niet echt als oud en nieuw. Na het vuurwerk op de televisie vertrekken we naar de 'Dive Bar' en doen we ons tegoed aan de biertjes. Dan klinkt er een kerstnummer wat ingezet wordt door de DJ. We kijken op onze telefoon voor de tijd, nog een paar minuten en dan is het nieuw jaar, snel naar de bar nog een biertje halen om te proosten... Aan de bar wordt al hard afgeteld, de DJ zet een soort houseplaat op, achter in de bar vliegen mensen elkaar in de armen... anderen tellen nog steeds af, twijfelend kijkt iedereen elkaar daarna aan of het nieuwe jaar al is begonnen... hmm, die countdown in Vietnam moeten ze nog een beetje aan wennen haha. 2 over twaalf wensen we elkaar dan maar een gelukkig nieuwjaar maar dan breekt de feestvreugde toch echt los. Omdat iedereen aan de andere kant van de wereld zit zonder bekenden is er een hele open relaxte sfeer waarbij iedereen met iedereen ouwehoert, nationaliteiten maken niet uit en taalbarrieres worden geslecht met een biertje (Die taalbarrieres verdwijnen aan het eind van de avond sowieso, ben benieuw wat de oorzaak daarvan is haha:)...

Om een uur of half vijf gaat het licht uit bij onze Australische reisgenoot.. tja als je bier $10 per glas kost in je thuisland dan kan ik me voor stellen dat je het einde van de avond niet haalt. We halen hem uit zijn bijna slaaptoestand van de loungebank en vertrekken naar ons hotelletje. De volgende dag moeten we uitchecken en gaan we met de nachttrein van Nha Thrang (Iets ten noorden van Hoi An) naar Saigon, onze laatste bestemming in Vietnam. Om 10 uur gaan we de kamer uit en wonderbaarlijk genoeg geen kater.. dat is voor onze Australische buurman wel anders, met een gigantische kater moet hij nu de dag wachtend doorbrengen op de trein die pas 's Avonds vertrekt. Nog even een pakket op de post doen met souveniers en m'n maatpak en dan 's avonds naar de trein toe waar we wederom plaatsnemen op de Hard Sleeper coupe.

De treinrit naar Saigon

De Hard Sleeper doet echter hier in de trein in Vietnam zijn naam eer aan, het bed voelt aan als een plank en zodra we binnen zijn ploffen we zo snel mogelijk neer op ons bed om te gaan slapen (We zijn nog steeds moe van oud en nieuw en daarnaast hebben we van andere reizigers al gehoord dat de onderste bedden, waar wij op slapen als 'Community beds' worden gezien door de Vietnamezen waar iedereen op behoort te kunnen zitten. Nou mooi niet dus.. we doen al snel of we slapen en onze Vietnameze reisgezellen vertrekken dan toch maar naar de 4 planken boven ons.

Halverwege de nacht wordt er dan hard aan onze deur getrokken, het blijft dan even stil en dan weer... er wordt geschreeuwd en nog meer aan de deur gesjort... Niemand van onze cabine heeft de cabine verlaten dus misschien dat het de conducteur is op dit late tijdstip. Als we proberen de deur van binnenuit open te doen blijkt dat het slot zo ontzettend oud is dat deze slechts na vele minuten proberen eindelijk opent. Dan blijkt er voor onze cabine een vrouw met krulspelden te staan die vervolgens zegt: 'oh sorry, wrong cabine' en dan bij de deur naast ons een scene maakt om binnen te komen... We sluiten de deur en gaan slapen... dan moet vervolgens de jongen boven Annemiek naar het toilet, weer 2 minuten aan de deur morrelen, trekken en proberen en dan gaat eindelijk de deur open... hij gaat naar het toilet en de deur valt weer in het slot. 5 minuten later is Hans aan de binnenkant en de Vietnamese jongen aan de buitenkant aan het proberen de deur op en te krijgen... en dit ritueel herhaalt zich nog een aantal keer gedurende de nacht.

Als het licht wordt ontwaken de Vietnamezen als eersten en dalen van hun bedplanken af en gaan richting de buren om daar te ontbijten, na het ontbijt klimmen ze weer op de planken boven ons. Hans is intussen ook wel wakker en is begonnen aan een vier sterren Sudoku. Als de jongen boven Hans de Sudoku ziet roept hij naar de andere jongens 'Sudoku, Sudoku' en al snel zitter er een 2-tal Vietnamezen bij Hans op het bed, 3 bovenop de 2 planken boven Hans en tegenover hem zitten er nog eens 2 Vietnamezen op de bovenste 2 planken. Zo zitten we dus op een stukje van 4m2 met 9 man Sudoku's op te lossen. De Vietnamezen blijken te werken en te studeren in Saigon en komen terug van een kort reces voor de jaarwisseling. Een aantal werkt in outsourcing bedrijven en we praten honderduit over de Vietnameze ontwikkeling, verkeersregels (of het gebrek eraan), de situatie en zoals zij de toekomst zien van Vietnam. Heel interessant maar ze verwachten nog niet dat de regering ten einde komt, er een eind komt aan corruptie (Je moet betalen als je een baan wilt en een goed netwerk hebben), democratie is nog ver weg... de jongen die het beste Engels kan heeft een paar keer in de VS gewerkt voor een half jaar en begrijpt helemaal dat wij een een enorme 'Cultuurschok' kregen toen we in Hanoi afgezet worden. Al pratend rijden we het station van Ho Chi Minh City (Saigon) binnen in het zuiden van Vietnam en we nemen een taxi van het treinstation naar ons hotel. De brommers zijn ook hier alom aanwezig maar toch lijkt er iets meer systeem te zitten in het verkeer hier dan in Hanoi... Maar misschien zijn we ook gewoon gewent aan het drukke verkeer en het constante getoeter...