Na Bali zijn we met de fastboat naar de Gilis gegaan. Gili betekent eiland in het Indonesisch en de 'Gili's' bestaan eigenlijk uit de drie eilanden in het Noord Westen van Lombok. Waar we eigenlijk beelden hadden van tropisch bijna verlaten eilanden komen we bedrogen uit. Gili Trawagang staat bomvol met bungalows, mid-range resorts en duikscholen. Gelukkig is gemotoriseerd verkeer niet toegestaan en zijn er alleen paard en wagens op het eiland. We besluiten in kader van Annemieks verjaardag de rugzak te parkeren in een heel mooi onderhouden bungalow met zwembad waarbij de bar doorloopt tot in het zwembad... Ik heb nog nooit op zo'n relaxte manier een bierje gedronken, een prima plek om een verjaardag te vieren!

De duikscholen waren wel zeer prettig om te zien, dat betekent koraal en veel snorkelen. We huren dan ook vanaf de eerste dag steevast een snorkelset (iedereen die ooit op wereldreis gaat, schaf een goede duikbril aan in Nederland). Als je tussen de palmbomen door het strand oploopt zie je langs de kustlijn een kleine strook met schelpen en koraal, daarna de zee met heerlijk zand en dat gaat naar een meter of 5 over in koraalbanken. Je zweeft dan over de koraalbanken heen en ziet honderden tropische vissen variërend van klein tot vissen van een centimeter of 70 in alle kleuren die je kunt voorstellen. We balen nu echt enorm van het feit dat onze onderwatercamera bij de eerste duik in Madagaskar niet waterdicht bleek te zijn. Dat had ons toch heel erg veel mooie foto's opgeleverd. Hans gaat zo op in de scholen gekleurde vissen tussen het koraal dat hij alleen maar naar beneden kijkt en als hij dan een stukje voor zich kijkt, kijkt hij verbaasd op. Op minder dan een meter hapt een enorme zeeschildpad naar adem, waanzinnig! De schildpad kijkt een beetje verstoord, neemt een hap adem en zweeft dan weer naar de bodem om zich weer ongestoord te storten op het eten van brokken koraal en zeegras. Wat een mooie beesten! En net als je uit het water wilt ziet hans er weer één die gracieus over het koraal zweeft op weg naar de open zee. Bij de 'wall' aan de rand van het koraal duikt hij de diepte in en verdwijnt hij uit het zicht...

Na 2 dagen wisselen we de bungalow in voor een plekje in een Nederlands gerund guesthouse aan de Noordkant van Gili Trawangang, naast snorkelen storten we ons ook op heel veel boeklezen en 's avonds lekker eten met een paar Nederlanders die we hier ontmoet hebben.

Aan het eind van de 2e dag krijgen we te maken met het meest bizarre weersfenomeen dat we ooit hebben gezien. Hans is net op weg naar de kamer terwijl Annemiek nog het water in wil duiken om eindelijk ook een keer een schildpad te zien(jaja, frustratie:-)). De lucht is strakblauw en alleen boven Lombok hangen donkere wolken in de verte. Net als Annemiek het water in wil stappen klinkt er een gekraak en daarna echt een énorme knal. Annemiek keert verschrikt om en ziet achter haar een vrouw in foetus houding op de grond naast haar stoel liggen. Annemiek denk meteen dat de vrouw geraakt is door de bliksem maar gelukkig niet. (later vertelt de vrouw met een plat Amsterdams accent: 'normaal krijg je mijn met m'n 80 kilo de hele dag niet van een bedje af als ik eenmaal lig hé Henk maar het ene moment lees ik en het andere moment lig ik naast m'n stoel van schrik), Annemiek rent terug naar de kamer en komt bij de receptie de manager tegen die 'No panic' roept maar lijkbleek doelloos aan het rondlopen is. Hans speculeert al met Wessel, een Hagenees wat er was, Wessel is zijn kamer uitgerent en vraagt wat er ontploft is met een op sensatie beluste grijns. Als we later alle verhalen op een rijtje zetten blijkt dat de bliksem naast ons guesthouse is ingeslagen en dat de bliksem vertakt zijn weg heeft gezocht tot tussen onze kamers... Een donderslag bij heldere hemel, heel bizar.

De komende week gaan we beide veel snorkelen maar om de één of andere reden zijn er nooit schildpadden als Annemiek het water ingaat. Tegen de tijd dat we Gili Trawagang inruilen voor Gili Meno, het kleinste eiland van de drie staat Hans zijn 'schildpaddenteller' al op 4 en Annemiek nog geen.

In de lombok style bungalows van Gili Meno zitten we aan de westkant en hebben we waanzinnig mooie zonsondergangen. Je kijkt uit op de vulkaan op Bali waarachter de zon 's avonds wegzakt en de lucht dieprood kleurt. En dan ook echt ansichtkaart dieprood, onvoorstelbaar. Ook zit er een buitendouchen bij de bungalow en Hans is daar heel enthousiast over, douchen onder de sterren, een zee met nog meer schildpadden, (Hans 6, Annemiek 0) grote pilaren met koraal en veel minder toeristen bevalt wel goed. We hebben intussen te horen gekregen dat we een nieuw huisje hebben, een paar plekjes verder op het dak, en hiervoor moeten we op zoek naar een plek waar we het contract kunnen printen zodra deze wordt gemailt. Bij de haven is een kantoortje en we vragen of ze de volgende dag open zijn. 'of course' elke dag van 09:00 tot 22:00.. 'Also tomorrow' Dus de volgende dag gaan we naar de enige printtoko van het eiland.. Dicht! Als we rondvragen waarom, horen we dat de eigenaar naar Lombok is en wanneer die terugkomt... 'maybe today, maybe later'... Tja... Indonesië:-)

Zo komen we de dagen door: Lekker de hele dag lezen, snorkelen en éénmaal daags een rondje eiland lopen. Ook hier blijven we weer langer dan gepland en pas de dag voor Hans zijn verjaardag stappen we in de boot naar Gili Air. Hans zijn verjaardag vieren we met de mooiste buitendouche die we ooit hebben gezien (tja, ook pas de 2e maar hij was wel heel mooi:-) ) en een ontbijt vol met bloemen en kaarsjes op een pannenkoek. Ook de kamer staat vol met bloemen, ik voelde me zowaar echt jarig:-) (de tuin bloeit in één keer wel heel wat minder) . Ook hier bestaan de dagen uit niet veel anders dan snorkelen, lezen en eten...zo onderhand begint het wel weer te kriebelen om wat te gaan doen. Annemiek ziet gelukkig nu eindelijk ook schildpadden eerst een kleinere van 40cm en later eentje van bijna een meter en is zowaar mogelijk nog enthousiaster dan Hans... Vraag er maar naar als we terug zijn. Na nog een week houden we de Gili's voor gezien en vertrekken we naar Kuta Lombok in het zuiden.

Dit is een echt surfersparadijs en samen met Jeroen, een Nederlander die we ontmoet hebben tijdens de busreis gaan we surfen op een 'beachbreak'. Onderweg valt pas goed op zo arm Lombok is. Kinderen zitten langs de kant van de weg te werken ipv naar school te gaan en de huizen bestaan uit bamboe en zien er vervallen uit.

Hans neemt zijn eerste golfsurfles van 4 uur en staat al snel op de plank. Na het eerste uur telkens kopje onder te gaan kan hij steeds meer golven pakken. Toch wordt hij wat te enthousiast.. Joe, de instructeur schreeuwt bij de grote golven steeds (pieter, pieter get off the board now! This wave is too big for you) en moet ik door de 2 meter hoge golf heen duiken met de plank achter mij. Terwijl ik denk: grote golf whoaaaw.. Als ik later zelf surf begrijp ik wat Joe bedoelde... Op de grote golven wordt ik steevast op de zeebodem gesmakt en kan ik niet op mijn plank staan... Buitelend wordt ik door de branding geslingert en tot ver in de avond loopt er soms zomaar spontaan water uit mijn oor en neus:-). Wel enorm leuk om te doen en dit ga ik zeker vaker doen!

Kuta is verder een rustig plaatsje, veel surfers en helaas ook heel veel kinderen die de hele dag kralenkettingen moeten verkopen. Ze pakken 's ochtends om half zeven de bemo (soort bus) en gaan dan tot elf uur naar school. Daarna moeten ze tot na zonsondergang kralenkettingen verkopen voordat ze naar huis mogen. Dit omdat de kinderen vaak meer dan hun ouders verdienen. Het gemiddelde inkomen in de binnenlandse dorpen is ongeveer $1-$4 per dag. Veel toeristen vinden het zielig dat de kinderen de armbandjes moeten verkopen en kopen dan uit medelijden een paar armbandjes voor 'maar' $1 per stuk. Daarmee houden ze onbedoelt deze vorm van kinderarbeid in stand.. Toch is er ook wel een positieve kant aan het verkopen van armbandjes, de kinderen spreken echt vloeiend engels op 10-jarige leeftijd en zijn geboren verkopers.. Leuke verkoopzinnen: 'happy hour, two for one' en 'open your heart and your wallet mister'.. Zorgen voor een lach op ons gezicht. Maar ook kinderen van 8 die rustig vragen of je happy mushrooms (paddos) willen hebben zorgen ervoor dat je boos om je heen kijkt of er ergens een volwassene is die de kinderen aanzet tot het verkopen van drugs.

Na een paar dagen wordt je wel moe van het proberen vriendelijk te blijven tegen de kinderen terwijl we ons ervan bewust zijn dat kinderen keihard af te wijzen ook niet goed is... Soms proberen we ze te leren hoofdrekenen en testen hoe goed ze wiskunde onder de knie hebben... Dan druipen ze snel genoeg af haha. We boeken bij het guesthouse een auto met chauffeur om naar het Zuid-westen te gaan. Zo reizen is veel goedkoper dan reizen met volgepakte toeristen shuttle busjes en er is verder geen goed openbaar vervoer op Lombok.

De volgende dag staat er een splinternieuwe toyota voor het guesthouse en is de eigenaresse volledig in mooie nieuwe kleding gestoken... We denken al, die gaat vast mee... En ja hoor, als we instappen neemt zij met een kleuter plaats op de achterbank terwijl wij en Jeroen plaatsnemen op de voorstoelen. Jeroen zetten we af in de haven, die gaat door naar Bali en wij vervolgen onze weg naar Gili Nanngu over een steeds smaller wordende weg. We worden omgeven door rijstterrassen en zien steeds aan de rechterhand de zee liggen. De eigenaresse wijst enthousiast uit het raam en zegt 'so beautiful'. Ze is hier nog nooit geweest terwijl het maar 3 uur rijden is van Kuta... We nemen afscheid van de eigenaars van het guesthouse en steken met een soort vissersboot over naar Gilli Nanngu, weer een eilandje maar dit keer is er maar één guesthouse met kleine bungalows op palen die strak aan zee staan. Je hoort elke nacht heerlijk de zee door het dak van bamboe en door het raam kun je de zonsopgang en de zee zien.. Heerlijk! We maken veel strandwandelingen en snorkelen opnieuw veel. Het koraal is hier nog mooier dan op de Gili's, waarschijnlijk doordat er niet zoveel toeristen komen die het leuk vinden koraal aan te raken waarop veel koraal daarna afsterft. We zien geen schildpadden maar er zijn hier veel meer grote vissen en op een gegeven moment gebaart Annemiek druk naar de zeebodem, een fel gekleurde zeeslang... En die zijn meestal enorm giftig.. Hans kijkt er naar en zwemt er een stuk omheen, als hij bovenkomt is Annemiek nergens te bekennen... Druk kijk ik om me heen... En pas als ik helemaal achter me kijk zie ik Annemiek gelukkig al op de kant staan... Ze is als een streep uit het water gezwommen en ik schiet hard in de lach.... Zo snel heb ik Annemiek nog nooit zien zwemmen, jammer dat dat niet op video staat haha.. Ze gaat toch weer het water in en we mijden de zeeslang met een grote boog en we genieten weer van alle tropische vissen. Op de één na laatse dag op Gili Nanggu charteren we een vissersboot en gaan we een dag lang eilandhoppen langs onbewoonde eilanden, er zijn hier nog genoeg schitterende eilanden, volledig omgeven met zandstranden vol met schelpen. We zien waanzinnig mooie schelpen, sommigen tot het formaat van een wasbak in allerlei kleuren. Helaas kunnen en mogen we deze niet meenemen maar ze staan wel allemaal op de foto:-).

We besluiten dat we wel weer genoeg eilanden gezien hebben en nemen de Ferry naar Bali, de zee is een stuk wilder dan de heenweg en als het geluid van de tv wegvalt horen we overal mensen over hun nek gaan. Gelukkig keert het geluid van de tv snel terug en gaat het volume omhoog naarmate de zee wilder wordt, heel verstandig... Vanuit de haven delen we de prijs voor een jeep naar Ubud met een Amerikaanse expat. Die Amerikanen blijven een apart zelfingenomen volk en we ziin nog niet veel vriendelijke Amerikanen tegengekomen. Halverwege rijdt er een brommer voor ons met 2 zakken naast zijn brommer en een groot olievat achterop en er komt rook van de zakken af. Als we dichterbij rijden zien we dat het niet alleen rook is maar de hele onderkant van de zakken staan in de brand! We zeggen tegen de chauffeur dat hij moet toeteren en de aandacht trekken maar van toeteren kijkt niemand in Azië meer op. De chauffeur besluit dan maar op de rem te trappen en ver achter de brommer te gaan rijden... Stel je voor dat het olievat de lucht in gaat! Wij denken hoe kun je die man zo brandend laten rijden en samen met de Amerikaan maken we het de chauffeur duidelijk dat we die arme brommerrijder moeten inhalen en waarschuwen. We geven gas en rijden langszij, 'you're on fire, you're on fire'!! En gelukkig stopt de brommer en loopt alles met een sisser af en rijden we niet veel later Ubud voor de 2e keer binnen. Ubud voelt zo ontspannen aan dat het niet verveeld om hier voor de tweede keer te zijn, we genieten weer van wandelingen en fietstochten door enorm groene rijstvelden en ook ons guesthouse ligt tussen de rijstvelden zodat je gaat slapen met het gekwaak van kikkers die tussen de rijstvelden leven.

We weten niet precies wat Ubud nu zo bijzonder maakt, het is toeristisch maar tegelijkertijd heel ontspannen, de rijstvelden behoren tot de mooisten van Azië maar waarschijnlijk is het vooral het Balinese Hinduïsme dat Ubud zo bijzonder maakt. De bevolking gelooft fanatiek in 'good and bad spirits' en heeft continu festiviteiten, we zien enorme crematie ceremonies, tempelceremonies en iedereen is continu aan het offeren om de bad spirits om te toveren naar good spirits. Verder zijn er vele spa's en lekkere restaurantjes.

Na 4 dagen verlaten we Ubud weer en gaan nu noordwaarts naar Lovina wat we de voorgaande keer niet hebben kunnen bereiken... We besluiten weer via het guesthouse een auto met chauffeur te huren die opnieuw goed kan concurreren met de prijs van de toeristenbusjes.... Dit hadden we eerder moeten uitvinden:-). De eigenaar van het guesthouse blijkt, hoe verrassend, onze chauffeur en als we vertrekken moeten we nog even wachten want de auto moet nog gezegend worden. Dus stappen we even later in een auto die naar wierrook ruikt en bloemetjes op het dashboard heeft staan... Sfeervol! We maken van de rit naar Lovina een hele dagtocht langs verschillende tempels en rijden in de bergen langs magnifieke rijstterassen. Als we na een aantal tempels de pas nemen tussen de actieve vulkanen van Bali trekt de lucht dicht en begint het te regenen. Bij het kratermeer stappen we uit om een watertempel te bekijken die de lokale mensen gebruiken om voor regen te bidden.. We maken de grap dat ze te hard gebeden hebben en realiseren ons nog niet hoe dicht dat bij de waarheid zit. De tempel is gedeeltelijk ondergelopen en de lucht wordt steeds grijzer. Na de tempel rijden we verder de bergen in en hoe hoger we komen hoe duidelijker het wordt dat het hier enorm noodweer moet zijn geweest. Omgevallen bomen die in stukken gezaagd langs de weg liggen maken plaats voor een restaurant waar het complete dak van af is gewaaid. Het dak ligt 20 meter verderop aan de andere kant van de weg. Steeds meer modderhopen langs de weg maken duidelijk dat er veel modderlawines naar beneden zijn gekomen. Onze chauffeur vertelt dat dit allemaal 2 dagen geleden is gebeurd maar dat de lawines nog steeds gebeuren. Overal langs de weg zien me mensen omgevallen bomen zagen, geulen graven om het water weg te laten en vlak bij de top zien we zelfs een half huis, de andere helft is met een modderlawine neergestort naar beneden. Als we naar beneden gaan neemt de regen in intensiteit toe en veranderen de geultjes in stroompjes,dan beekjes en hoe lager we komen hoe meer de watermassa lijkt op een kolkende rivier de die over de weg naar beneden raast en steeds op zoek is naar het laagste punt en daardoor kris kras over de weg met haarspeldbochten heen slingert. We besluiten de Gitgit watervallen over te slaan, we hebben genoeg water gezien. Na de regen wordt het mistig.. Zelfs zo mistig dat de chauffeur stopt, een doekje pakt om de binnenkant van de ramen af te vegen en dan in de lach schiet... Het is toch echt heel mistig buiten... Het is geen condens haha. Alle rijstvelden aan de voet van de berg liggen er geknakt bij en dat belooft geen goede oogst...

Als we dan in Lovina aankomen horen we ook dat met dolfijnen zwemmen en dolfijntoers er niet inzit, de zee is enorm wild en zelfs de lokale vissersboten liggen al dagen aan de kant. We verlaten na 2 dagen dan ook Lovina en gaan nu via de oostkant van Bali naar de haven van Sanur in het zuiden. Opnieuw als je denkt dat rijstvelden niet mooier kunnen worden... Kom hierheen en zie schitterende rijstvelden op de heuvels liggen die in terrassen naar beneden lopen. Hele valleien vol zonder iets anders dan de rijstterrassen... Heel indrukwekkend. De route door de bergen is ook hier niet mogelijk door de hevige regenval en slechte wegen. Dus besluiten we langs de zee af te reizen naar Sanur. Onderweg stoppend bij paleizen van de diverse koninkrijkjes die voorheen Bali verdeelden bereiken we Sanur en de volgende dag steken we de stormachtige zee over naar Nusa Lembongan, een eiland in het zuidoosten van Bali. Hier zitten we nu, het weer is overdag redelijk en 's avonds enorm noodweer. Eergisteren zelfs zo erg dat het dak van een bungalow links van ons guesthouse is afgewaaid, rechts van ons is een dakgoot volledig afgebroken en bij het restaurantje achter ons is de pvc waterleiding van de watertoren ook afgebroken en weggewaaid. We hopen binnenkort te kunnen oversteken naar de Gili's voor de laatste dagen van onze wereldreis, daarna begint het echte leventje weer. Of dat gaat lukken is maar de vraag, de boten gaan al een week niet naar Lombok door de woeste zee en een negatief reisadvies van de indonesische overheid... Afwachten dus of we onze reis tussen de schildpadden kunnen beeindigen.

Groetjes vanuit Bali en leuk jullie reacties te lezen!