Na de fantastische avenue de baobap en de mooie foto's die we geschoten hadden gingen we van Morondova viaManja naar Morombe in 3 dagen richting het zuiden gaat rijden. Na het ontbijt reden we in de jeep, die intussen vol benzine zat en met 2 extra jerrycans op het dak, Morondova uit en sloegen vlak buiten de stad rechtsaf een zandweg in. Van hier vertrokken we naar een gedeelte dat niet beschreven staat in de Lonely Planets, Brats, of wat voor reisboeken ook en wat tevens niet op de kaarten staat.

De aantallen mensen die langs de weg lopen wordt snel minder, de begroeiing neemt toe en de dorpjes waar we doorheen rijden worden kleiner en gaan steeds verder uit elkaar liggen totdat na het oversteken van een paar riviertjes er definitief geen dorpen meer zijn.

De rivieren is wel een bijzonder verhaal: de rivieren waar wij doorheen rijden zijn bijzonder smal en ondiep, Oktober is het einde van het regenseizoen en de rivieren zijn bijna opgedroogd maar aan de rivierbeddingen kun je zien dat als het geregend hebt de rivieren echt enorm groot worden en soms wel meer dan honderden meters breed worden... dat geeft een aardig idee van de gigantische impact van het regenseizoen hier.

Na de laatste dorpjes achter ons gelaten te hebben rijden we over zandwegen die eindeloos rechtuit gaan en op de horizon bij elkaar komen, aan weerszijden van de auto schieten duizenden en duizenden termietenhopen voorbij soms wel tot 1,5 meter hoog. Als de weg in de verte ophoudt blijkt dit een bocht van 90 graden te zijn en dan weer een zandweg die tot in de horizon doorloopt. op een kruizing na een aantal uur rijden zien we een man, vrouw en kind lopen. Maheeri wil de weg vragen en als de mensen onze auto zien drukt de vrouw het kind van de weg af en rent zelf met het kind mee de wildernis in. Iets totaal anders dan wat we tot dan toe hebben meegemaakt en als we vragen waarom ze zo reageren op ons en onze auto horen we dat ze waarschijnlijk zelden blanken hebben gezien en alleen uit de verhalen van ouders en grootouders weten dat als de blanken komen dat je dan verdwijnt en nooit meer terug komt, dus zelfs nu hebben we nog impact hier op de bevolking door de slavenhandel die we in de 17e eeuw hebben bedreven op het Afrikaanse continent. Dus voor iedereen die denkt dat dat foute historie van ons is.. voor deze mensen is het nog alledaagse realiteit, erg bizar om dat aan den lijve te ondervinden.

Het gras en de termietenhopen maken plaats voor dichtere begroeiing en hier en daar zien we in de verte rook opduiken en voor we het weten rijden voor door nasmeulende bossen die kort geleden zijn platgebrand door de lokale bevolking. Na een tijdje doorrijden komen we in een dorpje aan waar een groep mannen met speren rondloopt en maheeri wil hier niet in de buurt stoppen voor een lunchpauze, meestal betekent het als de mannen met speren rondlopen dat er een Zebu is verdwenen uit het dorp en dat de speren dan niet gebruikt worden om op wild te jagen (dat leeft hier nauwelijks) maar om potentiele dieven te achterhalen.

Na het dorp rijden we door tot het stadje Manja wat 3 maanden per jaar is afgesloten van de buitenwereld door de overvloedige regenval en de wegen die dan onbegaanbaar worden. Hier maken we een avondwandeling wat een erg leuke ervaring is, kinderen met stokjes 'telefoontje' spelen. Er komt een bus aan met mensen die lang zijn weg geweest en enthousiast door de dorpelingen wordt begroet en er klinkt afrikaanse muziek uit de stalletjes. We gaan eten, slapen en de volgende dag weer op naar Morombe,

De tocht gaat weer door wildernis, langs grote graftombes (die vele malen beter zijn dan hun huizen), langs nog meer termietenhopen en platgebrand gras (annemiek geeft al aan dat de geur van azie altijd eten is en de geur van Madagaskar is verschroeide aarde, een soort van barbeque lucht op slechte kolen). Aangekomen in Morombe maken we weer een wandeling en schieten hier leuke foto's van de locals die we beloven de foto's op te sturen. er komt hier zelden iemand en een fototoestel is niet iets wat de mensen bezitten dus dat zullen ze wel leuk vinden. We hebben hier een mooie zonsondergang genoten en lekker de sterren bekeken vanuit een hangstoeltje op het strand, Opnieuw redelijk op tijd het bed in want de volgende dag moesten we weer vroeg op pad voor het laatste gedeelte door de wildernis.

De tocht leidt ons naar de westkust naar een plaatsje Salary en hier leven veel kleine vissersdorpjes waar maximaal 4x per week een auto langsrijdt. De zandwegen veranderden van redelijke zandwegen in steeds muller zand en in de verte verschijnen fantastische baobaps tussen de enorme cactusbossen die veel verschillende unieke vogels huishouden. Door het mulle zand rijden we constant in de 4x4 versnelling wat de motor snel oververhit maakte dus stopten we voor een bijvulpauze van het koelwater van de auto. Nog geen paar kilometer verder gingen er opnieuw 2 flessen water in, dit keer konden we iets verder rijden maar toen kanpte er tijdens een waterpauze een ventiel in de auto en vloog er stoom uit de motorkap... Maheeri zei meteen: 'No worries, just don't tell your agent about the problems'... dus... Annemiek en ik keken elkaar aan en hadden iets van nou ja, hij zal hopelijk weten wat hij doet. Na wat gevijl aan een onderdeel en getimmer in de motor en opnieuw 2 flessen water (we gingen aardig hard door de voorraad flessen heen) reden we door tot een dorpje waar we eigenlijk niet moesten zijn, Maheeri had een afslag gemist en we stopten om de weg te vragen aan een groepje jongens aan de rand van het dorp. Er kwam een man met een bijl bij staan en Maheeri vertrok richting de juiste afslag buiten het dorp. Een aantal jongens en de man met de bijl kwamen achter ons aangerend en tot op de dag van vandaag hebben Annemiek en ik discussie over waarom, volgens Annemiek was het omdat ze ons in stukken wilden hakken, ik ben van mening dat ze geld wilden verdienen als we vast kwamen te zitten... ik vind mijn versie toch wat vriendelijk maar het is toch een vreemde gewaarwording als er een man met een bijl achter je auto aanrendt.

Bij het volgende dorpje moesten we weer stoppen om de motor rust te geven dus Maheeri zet de auto keurig naast de weg in het dorpje (10 lemen hutten) en het dorp komt zoals altijd op ons af, een vrouw rent met de handen voor haar uit en al schreeuwend naar ons toe: 'Crevette, Crevette'..... even denken wat dat ook al weer was...... oh ja, kreeftjes in het Frans..... oh sh*t, we zijn gestopt op de voedselvoorraad van het dorp die langs de weg te drogen ligt in de zon.... foute boel:).

Gelukkig maakt het fototoestel een boel goed, de kinderen joelen en de vrouwen willen met Annemiek op de foto, we geven aan het dorpshoofd 2 pakken biscuitjes (de kinderen hebben allemaal hongerbuikjes, 70% van alle kinderen in madagaskar is ondervoed) en om zijn dank te tonen maakt hij de pakjes open, neemt 2 grote handen van de koekjes en stopt alles in 1x in zijn mond, de ouderen, vrouwen en mannen krijgen allemaal 1 koekje en tot slot krijgen de kinderen een klein hoekje van een biscuitje... tot zo ver onze nobele doelstelling de kinderen bij te voeren.

De auto is intussen afgekoeld en we rijden verder door de cactusbossen met 35oC+ buiten de deur en helaas, al snel moeten we opnieuw en opnieuw 2x2 flessen water bijvullen. Ik kijk Annemiek aan en zeg dat we nog maar 1 fles hierna hebben, en ik ben niet van plan die fles te geven zonder dat ik weet hoe ver we nog moeten met de hitte buiten, geen water in de buurt dat drinkbaar is (hadden we nu maar waterzuiveringstabletten bij ons) en een auto die het telkens begeeft... en Maheeri die zeg 'No worries, No worries' .... Na weer een stukje gereden te hebben is het water weer op en ik twijfel nog steeds of ik het water moet geven maar na overleg met Annemiek besluiten we maar op de gids te vertrouwen en gaat ons laatste drinkwater temidden van de cactussen de motor in en nu maar hopen dat het goed komt.

Een half uurtje later verschijnt er een zandbult met een dorpje er bovenop, we rijden de bult op en zien dan in de verte de zee liggen.... en wat voor zee, azuurblauw zoals het alleen op ansichtkaarten voorkomt... zover je kunt kijken. Wauw!!! We stoppen in het dorpje voor de lunch en daarna gaan we richting de duinen die enorm fijn poederzand blijkt te bevatten, bovenop de duinen zien we de azuurblauwe zee en 2km uit de kust ligt een gigantisch rif dat doorgaat zo ver je kunt kijken, op het strand is bovendien helemaal niemand!! Terwijl ik dit zie snap ik niet waarom Madagaskar niet het strandland bij uitstek is... we rennen het water in met de watervaste hoes om onze nek en Annemiek weigert verder te gaan want onze paspoorten zitten in de waterdichte hoes.... uh.... ok...

Dus dan maar omstebeurten zwemmen en ondertussen vraag ik me af... waarom kopen we dan waterdichte hoezen... ze zijn toch waterdicht.... Maar dit krijgt nog wel een staartje ben ik bang dus dat horen jullien in het volgende verhaal. We hebben de tocht door het Wilde westen overleefd en het heeft enorm veel indruk op ons gemaakt, een tijdmachine hoef je niet uit te vinden, kom gewoon naar Madagaskar!!!

Na terugkomst bij het restaurant heeft Maheeri zich neergeled op een ligbed en met zijn kreet 'mora mora' (doe rustig aan) geeft hij aan nog niet te gaan vertrekken:). Dus nog even ontspannen en een half uurtje later richting salary gegaan. Dit duikt na een uurtje rijden in de verte op als een enorme zandduin met daarop witte, goed onderhouden, bungalowtjes met grijze riet/bamboe daken en een fantastisch uitzicht over de zee....