Na een heerlijk geslapen te hebben op een ietswat hard bed wordt het tijd om onze eerste lange hike te maken door de bergen van Isalo National Park. We vertrekken na het ontbijt met Maheeri op weg naar het centrum van het dorpje waar onze gids voor de wandeling. (Om de lokale economie te spekken en om de bevolking bewust te maken van natuurbehoud is het verplicht om te wandelen met gidsen in de nationale parken, best een goed initiatief).

Dus we komen aan bij de ticket verkoop en de gids stelt zich voor en vertelt wat we vandaag gaan doen. Dit komt echter totaal niet overeen wat we de dag ervoor met Maheeri hadden afgesproken en hoewel Annemiek en ik zoiets hadden van we zien wel ging Maheeri fel in discussie en na een paar minuten gammele gammele en armgezwaai baande onze gids boos weg.... tjah, weg gids en nu? Gelukkig was er een andere goed Engels sprekende gids in de buurt die ons kon helpen en toevallig heette die Peter, dezelfde naam die ik overal gebruik alsik reis. We leven onder de schuilnaam Peter and Anna omdat als ik me voorstel met Hans mensen mijn paspoort nooit begrijpen (Pieter Johannes) en Anna omdat niemand ooit begrijpt hoe Annemiek uitgesproken moet worden... Hij wil de route wel samen met ons lopen en we vertrekken naar de ingang van het park. De eerste wandeling gaat naar een kloof de 'Canyon des Maki' heet, maar helaas al jaren geen Maki meer bevat (Lemuren) en we lopen langs 'Canyon des Rat' (en die bevat genoeg ratten dus het is maar goed dat we er langs lopen en niet er doorheen:) ). Helaas geen lemuren maar wel erg mooi groen tussen het dorre berglandschap en mooie kleine watervalletjes en meertjes waar vogels en vlinders vrolijk in het rond vliegen. De tijd vliegt voorbij en we lopen door de rijstvelden terug naar de jeep om naar de andere kant van het park te rijden voor de middagwandeling.

'S middags lopen maken we een steile klim omhoog naar de bovenkant van de kalksteenrotsen. Bovenop de berg legt Peter uit wat de verschillende stapels stenen zijn, hier zijn net mensen begraven en die blijven hier liggen totdat er genoeg geld is om een begrafenis te organiseren zodat ze in een tombe of familiegraf kunnen worden begraven. Peter wijst omhoog naar een spelonk in de berg naast ons met uitzicht over de vallei en legt uit dat daar de mensen uit Ranohira worden begraven. Best een vreemd idee om te overlijden en dat jaren later mensen je uit je graf halen, met je gaan dansen en zingen... zebu's voor je slachten voordat je definitief wordt begraven en de rouwperiode wordt afgesloten.

We lopen door langs wandelende takken, verschillende soorten bomen over een soort van pad naar het uitzichtpunt over Isalo. Vanaf dit punt lijkt het gebergte veel weg te hebben van de Grand Canyon en het is een zeer mooi uitzicht. We vertrekken vervolgens naar Piscinne des Naturelles en je waant je hier echt in een botanische tuin. Moet je je voorstellen: Je loopt een uur tussen helmgras over een stenen hoogvlakte met mooie vergezichte maar alles is hartstikke dor. Het is warm (Een droge warmte) en in de verte hoor je een waterval. Je daalt vervolgens een rotspad af en de temperatuur verandert in een klamme tropische warmte, de lucht wordt vochtig en alles om je heen wordt groen, je ziet een fantastisch meertje met palmbomen eromheen en het lijkt net of je een botanische tuin binnenstapt (Zo eentje waar allemaal vlinders in rondvliegen). Het lijkt of dit aangelegd moet zijn want het past zo totaal niet in het landschap maar dit is de plek waar al jaren de lokale mensen komen zwemmen... heel bijzonder.

Na de Piscinne Naturelles dalen we af naar de jeep, rijden terug en strekken onze benen bij ons hotel en genieten van een biertje van de wandeling van vandaag. 'S avonds nog een optreden gezien van een lokale band... echt super grappig om te zien dat de Europeanen (50+) heel stijf zaten te luisteren terwijl buiten de Malagasy uitgebreid zaten te dansen en te lachen.... saaie mensen die europeanen.

101,De volgende ochtend begon slecht... 101,daarna richting het restaurantmaar voor het restaurant weer terug. 101. Voor degene die afvraagt waar 101 voor staat, dat is een WC bezoek in codetaal alsje de gids moet vragen om te stoppen. 628 is een plaspauze (vraag me niet waarom) en 101 voor het grotere werk (101 refereert n.aar de franse wc's waar je je voet neerzet 1.. het gat in de grond... 0 en 1=101). Enfin, reizigersdiaree had bij Hans toegeslagen en dus moest Annemiek alleen met Peter hiken door de hitte in het hooggebergte. Annemiek was bang dat het tempo te hoog lag maar al snel kwam ze erachter dat als ze een vraag stelde Peter langzamer ging lopen en uit ging leggen wat Annemiek vroeg. Annemiek wist dus na de wandeling alles van Peter, hij had geen zebu hoeven stelen om te trouwen maar had netjes zijn vrouw op school uitgezocht. en Peter stond er versteld van dat we 30-60% van ons salaris bij de overheid inleverden maar viel stijl achterover toen hij hoorde wat de Nederlandse regering allemaal deed voor het land. Heel interessant om de cultuurverschillen te horen en misschien dat we later hierover nog een gedeelte schrijven.

Hans zat ondertussen heen en weer te rennen tussen het bed en het toilet en had de opdracht genoeg te drinken om uitdroging te voorkomen... maar geloof me, 4 liter is teveel om weg te werken in een paar uur. Om 12 uur besloten ikwat te gaan eten maar dat ging dusverkeerd, alles eruit gegooid terwijl ik terugrende naar de bungalow... naast de voeten van de eigenaresse... Tja, toen dan schaam je je wel dood (stom dat ik dat hier eigenlijk vertel nou ja:). )

Annemiek had diverse lemuren gezien op haar tocht en een schorpioen (van dichtbij gefotografeerd!). Dit zijn de enige giftige beesten in Madagaskar die gevaarlijk zijn voor mensen. Het meest bijzondere was wel dat Annemiek een witte Sifaka had gespot, dit is een uiterst zeldame lemur die in Isalo leeft en slechts op weinig andere plekken voorkomt... Daarnaast waren er nog ringtaillemuren (Uit de film Madagaskar) en brown lemurengespot, de brown lemurs zijn de meest aggressieve apen en erg territoriaal maar voor mensen ongevaarlijk, ze bijten 'vrijwel' nooit.

Na de eerste lemuren werd het tijd meer te zien dus na een paar dagen vertrokken we naar Ambalavao via Anja, een park waar lemuren leven die niet voor mensen bang zijn doordat er een fady (heilig gebod) hier bestaat dat er niet gejaagd mag worden op de lemuren. Die fady's zijn geboden die iedereen moet nakomen omdat anders de geesten boos worden en verschillen heel erg. Ik weet niet hoe de fady's zijn ontstaan maar sommige zijn erg grappig/vreemd zo moet je als je de hoogste berg van Madagaskar beklimt 2 levende wittekippen, chocola en geld achterlaten op de top... dus laat je er kippen los die nooit kunnen overleven op deze hoogte... andere fady zijn dat je niet mag zwemmen in bepaalde meertjes, in Ranamofana park mag je geen varkensvlees eten etc... in Anja mag je dus niet op lemuren jagen...

In dit parkje hebben we veel leuke foto's geschoten omdat de lemuren nu niet wegrennen zodra je in de buurt komt, in october hebben de lemuren ook jongen gekregen dus zie je baby lemuren naar takjes grijpen en voorzichtig hun eerste sprongen maken. Volwassen lemuren kunnen tot 10 meter ver springen van boom tot boom. de schatting is dat lemuren ongeveer 35-40 jaar oud worden maar er wordt ook beweerd dat er Indri Indri zijn (grootste lemursoort) die tot 80 jaar kan worden.

Na het park reden we door naar Ambalavao een echt hooglanddorpje en echt typisch Malagasy. rode gravel, stoffig, marktjes met sprinkhanen, insecten, vers gebakken zoetwatervis, mensen die domino spelen en overal handtaxis rondrennen om mensen en goederen van A naar B te brengen. Hier werden we nog aangesproken door een dorpsgek waar we vervolgens niet meer vanaf kwamen, een hele tijd liep hij achter ons aan vreemd te gebaren en te brabbelen, heel volhoudend maar niet bedreigend. Hij begon wel irritatie op te wekken en gelukkig kwamen we op de plek waar we de wandeling zijn begonnen Maheeri tegen die vriendelijd doch zeer dringend de man verzocht weg te gaan (door zijn pols tot 2x beet te pakken en hem weg te duwen.... toch makkelijk zo'n gids:) ).

's middags op de namiddag nog de ambachtelijke manier van papier maken bewonderd en tot slot na een heerlijk diner gaan slapen. de volgende dag stond het 3e park voor de boeg: het tropisch regenwoud 'Ranamofana'... elke avond bestelde ik mooi weer voor Maheeri enwas het de volgende dag mooi weer, voor Ranamofana echter had ik gezegd dat we naar een 'rainforest'gingen dus dat ik geen mooi weer zou bestellen en dat ik bovendien als Nederlander wel gewend was aan de regen...