Ratamofana

Helaas bleek mijn weersvoorspellende vermogen al snel een vaardigheid te zijn waarvan ik niet bewust was en inderdaad, naarmate we Ratamorfana naderden werd het bewolkter en bewolkter. De grote kale hoogvlakte met helmgras, rood zanden eucalyptusbomen maakten plaats voor natte rijstvelden en steeds dichtere tropischere begroeiing, watervallen en steedsmeer wolken, mist en uiteindelijk ook regen.

Aangekomen in Ratamorfana pakten we de rugzakken en zeulden deze de lange trap omhoog naar onze slaapvertrekken in een goed onderhouden gebouw met uitzicht op de rivier en onbewoonde bergen aan de overkant van deze rivier. 's Avonds was het plan een avondwandeling te maken en na het diner vertrokken we dan ook met gewapend met headlights richting de top van de berg rechts van ons dorpje. De gids die ons begeleidde was Dauphin, een jonge local die gebrekkig engels sprak. Bovenaan de berg was het behoorlijk druk met gidsen engroepjes toeristen die allen langs de weg op zoek waren naar nachtdieren. Als je met de zaklampen de bomen inschijnt kun je een flikkering van de ogen zien van nachtdieren. Ze lichtten dan rood op, Dauphin kon uitleggen welke nachtdieren we zagen. Aan het einde van de avond hadden we grey mouse lemurs gezien (een soort lelijke hamster) verschillende kameleons, een dwarf lemur hoog in de bomen en de allergrootste slak die ik ooit gezien heb (en die Annemiek persoonlijk heeft gespot, alles wat beweegt in het gedeelte wat verlicht wordt is een makkelijke prooi voor Annemiek. Als Hans door de jungle loopt ziet hij geen beest en Annemiek wijst (soms angstig)... moet je daar kijken, en daar... er beweegt wat daar...en daar.:) ). Zonder Annemiek zouden we toch zelden een dier zien in het wild. (ook onze gids had af en toe nog goede bijdragen maar we waren nog niet zo enthousiast over zijn skills.).

Na terugkomst van de avondwandeling doken we het bed in en na een nachtrust maakten we ons klaar voor vertrek naar de ingang van het park. De entreetickets leverden we in en met de gids konden we het park betreden. We moesten een gammele brug oversteken. Voor 2008 stond er een stevige brug maar deze is door wateroverlast van een cycloon weggespoeld. Dit geeft aardig de kracht van water aan want de brug bestond uit ijzer en beton wat nu totaal verwrongen en weggespoeld was. De wandeling bracht ons opnieuw lemuren maar helaas zaten deze veelal hoog in de bomen en Dauphin liep min of meer gewoon achter de andere gidsen aan. In het park stonden verschillende spotters die hard begonnen te roepen als ze lemurs zagen. vervolgens stormden alle toeristen erop af (~20) en bleven de lemuren hoog, veilig in de bomen zitten. De wandeling ging sterk op en neer midden door de sterke begroeing over de slipperige modder (want het regende nog steeds, de vorige avond had Hans geen zonneschijn besteld.). uiteindelijk hadden we golden bamboo lemurs,grey bamboo lemurs, brown lemurs en Indrigezien (De grootste van de lemuren die in het park leven en de een na grootste lemursoort die er is.

Na de wandeling waren we aardig afgepeigerd van de stijle bergen die we op en neer moesten. Bij het hotel aangekomen eerst maar even douchen, lunchen en een tijdje dominoo spelen. (Een heel favoriet spel in madagascar enen wij zullen nu bij domino altijd direct aan madagascar denken) Maheeri keek zwaar ongelukkig gezien het Hollandse weer.. Om hem weer op te vrolijken heb ik voor de volgende dag mooi weer besteld. 's Middags nog een wandeling over de markt gemaakt en naar een lokale bron geweest die uit de berg tevoorschijn kwam. De bron was heerlijk warm maar alle badhuisjes waren bezet dus zonder van de thermale baden gebruik te maken keerden we weer huiswaarts.

Ambositra.

De volgende dag scheen de zon en Maheeri was weer helemaal vrolijk. Tijd om Ratamofana te verlaten en te vertrekken richting Tana. In de tussentijd stopten we nog in Ambositra. Het regenwoud maakte snel weer plaats voor rode bergen met helmgras, kleine plaatsjes verschenen in het hoogland en steeds meer rijstvelden doken op. 's Middags kwamen we aan in Ambositra. Hier hebben we rondgelopen over de lokale markt en was het tijd om souvenirs te shoppen. Moeilijk om iets te vinden naar onze smaak maar uiteindelijk o.a. een dominosetje van tropisch hout (ik hoop niet dat pallisandro hout eronder valt, ik kon het niet vonden op internet) afgewerktmet stukken van Zebuhoorn zag er zeer mooi uit en we moesten het wel meenemen.Na het shoppen en rondkijken in de stad weer naar bed waar het in de verte begon te onweren.Toch ondanks het onweer heerlijk geslapen en de volgende ochtendhebben we een school bezocht. (vlakbij het weeshuis van Remi Doornenbos)www.madalief.nl Op het schooltje werden we welkom gehetendoor de leraar en doorhet duitse meisjewatwe op dag 2 hebben gezien bijRemi.Daarnaast begroette de hele kleuterschoolklas (70 kinderen) ons.De school waseen publicschool wat betekent dat de staat de kosten financiert, de school is in de verste verte niet te vergelijken met alles wat je in Nederland kent. Depaar speelattributen uit Nederland die ze hebben zijn volledig afgeleefd,er zitten gaten in de grond waar rondrennende kinderen overheen struikelen maarde kinderen spelen dolgelukkigmethet kapotte speelgoed. Dit heeft ons wel aardig aan het denken gezet, als we terug zijn willen we toch eens gaan kijken of wespullen kunnen verzamelen bij o.a. jullie!! (dus wees voorbereid :))voor de container dievrijwilligers van de stichting van Remi 1x per jaar vanuit Groningen naar Madagascar verschepen. Annemiek en ik hebben samen zo veel meer speelgoed (gehad, ik kan moeilijk toegeven dat ik er nogmee speel :P ) dan dat de 70kinderen hier hebben. Ik heb een kleine donatie achtergelatenwaarmee ze weer schriften konden kopen en pennen in de stad. De juf was hier dolgelukkig mee omdat ze hier weer lang van konden schrijven e.d.terwijl je van het geld in Nederland niet uit eten zou kunnen...

Na uitgezwaait te zijn door de gehele school vertrokken we weer verder op weg naar Tana. Halverwege stopten we in een bergdorpje dat op de Unesco world heritage site staat. Na een tijdje over de hobbelige wegen gereden te hebben waren we in het dorpje waar we een rondleiding kregen van een redelijk engels sprekende jongen. Hij was verbaasd van de woorden malagasy die we spraken en begon een test door steeds meer woorden te vragen die we allemaal konden beantwoorden. Hij vond het helemaal geweldig en breed lachend wandelden we tussen de 'hutten' op houten palen door, in de lage hutjes kookten vrouwen en in de smalle steegjes speelden kinderen. Uiteindelijk stopten we in het huis van het dorpshoofd die ons welkom heette en met Annemiek op de foto ging, Het huis was enorm rokerig en aan het plafond werden maiskolven gedroogd. Het is wonderbaarlijk dat mensen hier oud kunnen worden want het kan nooit gezond zijn om de hele dagen in de kolenrook te zitten. Na wat foto's van het utizicht vertrokken we weer met de jeep richting Tana en na een paar uur zaten we weer op de weg die we de eerste dag ook al hadden gereden. Tegen het einde van de middag stopten we weer voorchalet du roses: onze beginbestemming.

De volgende dag vertrokken we iets later dan normaal (9 uur) met de jeep naar Perinet National Park. Slingerend door hoge bergen reden we richting het oosten. Onderwerg zie je verschillende initiatieven waar Malagasy worden geholpen een bestaan op te bouwen in de stad, veelal gesubsidieerd door westerse kerkinstellingen en missionarisen. Naast kerken bieden ze vaak scholing, werk en opvang wat erg hard nodig is voor de bevolking. Na een paar uur slingeren door de bergen (lang leve primatour! (de reistabletjes)) stopten we bij een kameleonfarm. Annemiek en ik wisten niet of we hier wel zouden moeten stoppen maar uiteindelijk toch maar gedaan en geen enkel beetje spijt... wat zijn kameleons gave beesten!. Niet alleen passen ze zich aan met hun kleur (op een rode muur wordt een kameleon rood na ongeveer 15 minuten of zelfs binnen een veel kortere tijd als de kameleon een vrouwtje is) maar ze zijn ook geevolueerd naar hun omgeving. Sommigen zien eruit als bladeren, anderen als takken, stokken en wat al niet meer... echt hele gave beesten. Verder waren er nog vlinders, kikkers, rare vliegende lemuren (soort vegetarische vleermuizen) en krokodillen die soms in de riverien rondzemmen. Uiteindelijk toch vertrokken richting perinet. Hier hadden we een fantastisch bungalowtje tussen het regenwoud en perinet is bekend vanwege de Indri Indri, de grootste lemuren die er zijn... (ongeveer 1 meter groot) en ze maken een gigantische herrie, Om hun territorium af te bakenen maken ze een soort huilgeluid dat zo hard klinkt dat als je onder de Indri Indri staat het pijn aan je oren doet. Het dorpje wat vlakbij onze bungalow ligt was erg relaxed omdat er voor het eerst geen kinderen op je af rennen, fassa fassa roepen en waarvan de brutaalste uiteindelijk vraagt om een bonbon e.d. Het heeft zijn charme maar het is ook leuk om gewoon een keer rond te kunnen wandelen zonder dat het hele dorp uitloopt.

's Avonds na het diner was het tijd voor nog een avondwandeling. Onze gids Donna, een oudere local met een gigantische kennis van insecten en reptielen en alle drie gewapend met een zaklamp zagen we diverse lemurs, andere rare beesten en kameleons die slapen (te zien aan de opgekrulde staart). De grootste kick van de avondwandeling is het zoeken naar de rode ogen waardoor je de hele tijd het bos in staat te schijnen en telkens wat ziet oplichten... totdat je na een half uur erachter komen dat er ook vuurvliegjes rondvliegen die oplichten als je er met de zaklamp op schijnt.

De volgende dag vertrokken we om8 uur naar de jungle om rond te wandelen. Donna bracht ons keer op keer over smalle paden naar Lemuren die niet door grote groepen (10-20)toeristen werden bekeken. Het hoogtepunt was tegen het einde van de wandeling. Donna had een groep lemuren gespot met babies en we snelden richting de plek, Donna gaf aan dat hij verder ging met het zoeken naar de Indri Indri en wij konden de groep lemuren voor ons volgen... Het meest wonderbaarlijke was dat de lemuren zich niet echt bewust leken te zijn van ons en nadat ze een paar bomen verderop waren gesprongen en Annemiek en ik door het bos achter ze aan probeerden te sluipen gingen ze vlak op de grond liggen stoeien met elkaar. Ondertussen konden we op minder dan 2 meter afstand komen zonder dat ze zich echt bewust waren van onze aanwezigheid.. echt een heel bijzondere ervaring.. heerlijk om zo een half uur met je fototoestel honderden foto's te schieten. Uiteindelijk vertrokken de lemuren toch de boomtoppen in en je kunt een springende lemur die 7 meter per keer springt onmogelijk bijhouden dus besloten we terug te gaan met Donna naar het einde van het park. 's Middags vertrokken we naar een priveparkje waar gevangengenomen lemurs vrijgelaten werden op een onbewoond eilandje. (Lemuren kunnen niet leven in gevangenschap buiten hun natuurlijke omgeving omdat ze elke dag voor hun etenkiezen uit z'n 20 verschillende planten en fruitsoorten) Hans had ontzettend graag gekayakked wat helaas niet mogelijk was geweest maar hier moesten we toch in een kano de sloot oversteken naar het eilandje... Hoera!

Aangekomen op het eilandje zagen we al de eerste lemuren en door hun eerderegevangenschap en het gebrek aan enige vijanden op het eilandje,zijn ze niet bang voor mensen... ze springen van boom tot boom om je heen en Hans dacht dat het wel leuk zou zijn om voorover te buigen om een foto van dichtbij te maken. De lemur bedacht zich niet en vond Hans zijn hoofd een mooie plek om heen te springen... Na annemiek het fototoestel te hebben gegeven draaide Annemiek zich om en het korte haar van Hans hangt nooit zo lekker als het lange haar van Annemiek dus de lemur sprong bovenop Annemiek: IIIIIEEEEEEEEEEEEEEEHHHHHHHHHHHHHH!!!!!!!!! De reactie van Annemiek zorgde ervoor dat de gids niet meer bij kwamt van het lachen en de lemur vond het veel te lekker en nestelde zich vrolijk op Annemieks hoofd, De vele foto's zijn echt geweldig om te zien en nu (2 weken later) lachen we nog hard om de gezichten die Annemiek trekt... zonde dat foto's geen geluid hebben:(. Na het eilandje en een privepark met krokodillen vertrokken we naar de bungalow om de volgende dag terug te reizen naar Antanarivo, voor de 3e keer chalet du Rose... Voor iedereen die zich afvraagt waarom we telkens terug moeten reizen naar Tana: er is maar 1 grote weg dus als je van noord naar zuid, oost naar west wilt rijden komen alle wegen samen in Antanarivo. Na een wandeling door de hoofdstad met onze chaffeur/gids Maheeriin zijn geborotestaden souvenirshoppen op de grootste souvenirmarkt van Madagaskar (helaas niks leuks kunnen vinden omdat alles op elkaar lijkt) vertrokken we naar de hoogste berg met het queens palace er bovenop. Hier rondgeslenterd over de straatjes en teruggelopen naar het hotel met onderweg fantastische uitzichten over de stad. Na de wandeling terug naar het hotel en de volgende dag met het vliegtuig naar Ile st. Marie, onze laatste bestemming in Madagasker: een tropisch paradijs was er beloofd.

Het vliegveld van Ile st Marie is superklein, 1 kleine landingsbaan waar elke dag 1 toestel landt. Op het vliegveld werden we opgewacht door de eigenaresse van het hotel dat ons naar de andere kant van het eiland bracht. na 2 dorpjes gepasseerd te zijn en stil zijn komen te staan in een begrafenisstoet (waar iedereen zeer vrolijke en mooie kleding in draagt) kwamen we aan bij ons hotel waar we een hutje aan een grasmat kregen vlakbij het strand met wit zand en mooie palmbomen... maar na Salary wordt het zooo moeilijk om weer een strand te vinden wat ook maar enigzins in de buurt komt van dat strand... Toch ook hier weer heerlijk weer, 2 stoelen die geweldig zaten, zon, 3 horse beer en koraal waar je kon snorkelen zorgde toch voor een zeer relaxte 2 dagen waarin we echt niks maar dan ook niks gedaan hebben. De verste wandeling was van de stoel naar het restaurantje voor het eten.... toch ook lekker na een maand van constant rondreizen en bijna elke dag bezig zijn... Ondertussen begonnen wel de berichten door te sijpelen dat Bangkok.. onze volgende stop volledig onder water zou staan, heel Thailand overstroomd was (en we moeten met de trein naar laos...) en dat Cambodja kamt met grote overstromingen.

Tja, vanuit Madagaskar is het lastig om dingen te regelen zonder internet en met gebrekkige telefoonverbindingen dus we zullen in Parijs wel zien hoe we de trip kunnen vervolgen....