Na heerlijk ontspannen te hebben op het strand van Ile st. Marie vertrokken we in het busje naar het vliegveld. Normaal gesproken als je een taxi hebt ga je rechtstreeks maar hier gaat dat toch anders.. Het busje stopte onderweg verschillende malen om pakketjes op te halen, de post op te halen, iemand die werkt bij het hotel ergens af te zetten, een zak vanille ergens op te pikken om een dorp verderop weer af te zetten e.d... Dat gaf ons mooi de mogelijkheid om zelf ook een stop aan te vragen bij het postkantoor om het kaartje voor beppe op de post te doen (en hij is aangekomen, hoera!).

Bij aankomst op het 'vliegveld' konden we de baggage inchecken. Op elk vliegveld moet je tegenwoordig door een scanner, mag je geen grote flessen water mee en wordt je uitvoerig gefouilleerd, zo niet hier... hier vragen ze of je 'dangerous items' bij je hebt... je antwoord 'no' en je krijgt vervolgens een sticker op je baggage met 'baggage checked', erg makkelijk:)

We vertrokken op tijd maar maakten niet echt hoogte, toen bleek dat niet alleen busjes onderweg stoppen maar het vliegtuigje stopte ook op een andere luchthaventje om meer passagiers op te pikken, de vlucht vervolgd naar Tana waar we na een goede landing8 uur moesten wachten tot onze terugvlucht naar Parijs. In het dorpje bij het vliegveld konden we nog avondeten en een beetje rondslenteren en onze rugzakken konden we kwijt bij een hotel.

's avonds vertrokken we om 19u richting het vliegveld waar Maheeri ons afzette en na het afscheid sloten we aan in de enorme rij die er stond voor de incheckbalie. Om 22u zat iedereen klaar in het vliegtuig en waren we geinstaleerd om na het eten lekker te gaan slapen, maar er werd door de stewardessen druk heen en weer gelopen naar achteren in het vliegtuig. Tot er op een gegeven moment ook een soort zuster in witte rok naar achter liep met een soort EHBO tasje, en inderdaad er zater wel heel veel mensen achterom te kijken in hun stoel in het achterste gedeelte van het vliegtuig..

Tja en sinds een paar weken magAnnemiek danmet een goed excuus even polshoogte gaan nemen en toegeven aan haar nieuwsgierigheid. Wat bleek een hele oude malagasy man helemaal in pak zat niet meer echt aanspreekbaar achter in het vliegtuig. De 'airport doctor' --> de zuster met de witte jurk aan, zat driftig voor de 4e keer de bloeddruk op te meten.. (voor de medische lezers hij was 60/10 volgens de 'airport doctor' nou dat leek mij sterk' dus na wat gedoe bleken ze 160/110 te bedoelen waarna ik niet snapte wat het voor zin had om het 4 x over te meten aangezien dit dan niet het probleem was). Er bleek behalve de bloeddruk meter niets in de 'ehbo-tas' te zitten dus dat was handig :) Ik vroeg of ze konden omroepen of een van de inzittendeneen glucose meterhad maar dat bleek niet te kunnen, dus eerst maar wat dextro gegeven. Nouja zal jullie de verdere details besparen maar gezien het feit dat onze arme man niet heel ergveel opknapte, niet echtterugpraatte en geen familie in het vliegtuig had en de piloot het er mee eens was dat we met deze man niet aan een vlucht van 10 uur gingen beginnen werd hij uiteindelijk het vliegtuig uit getild en zou hij naar een ziekenhuis worden gebracht. Aan de kwaliteit van onze'airport doctor' twijfelde ik wel een beetje hopen dat het in het ziekenhuis beter was, ik ben benieuwd hoe het is afgelopen.

Na enige vertraging konden we dus alsnog opstijgen en vertrokken we verder met een goede vlucht via Marseille voor een passagierstop naar Parijs. Hier aangekomen wachten Hans zijn ouders op ons zodat we al onze verhalen konden vertellen, foto's konden veiligstellenen natuurlijk zeer belangrijk: Een zak nederlands snoepgoed voor de vervolgtrip in ontvangst kunnen nemen:). Maar llereerst moesten we op zoek naar de balie van Qatar Airways om te kijken of onze vlucht nog doorging naar Bangkok. Overal op het niews waren de overstromingen te zien en we wilden eigenlijk onze bestemming omboeken naar Singapore of Kuala Lumpur om dan met het vliegtuig door te vliegen naar Laos. Na veel zoeken eindelijk de balie gevonden (Charles de Gaule is groot!) maar helaas bleken we niet om te kunnen boeken. Dit moesten we via onze boekingsbureau doen maar we waren er zo goed als zeker van dat we een onomboekbaar ticket hadden (Wie verwacht nu dan ook zulke overstromingen...) Dan toch maar gewoon vliegen op Bangkok en in plaats van de trein pakken naar Pakse (Zuid Laos, waar ook waarschijnlijk overstromingen zijn) gelijk doorvliegen naar Vientiana. Nog bedankt voor alle goed bedoelde zorgen en wensen vanuit Nederland en sorry dat we alle goedbedoelde adviezen inde wind hebben geslagen:)

's Middags hebben we vlakbij Quartier Latin in een bar/restaurantje gezeten en onder het genot van kopjes koffie gekeken naar de foto's en wat foto's geselecteerd die op de website geplaatst konden worden en die verstuurd konden worden naar Madagaskar naar de families die we op de foto hebben gezet. 's Avonds heerlijk uit eten geweest bij de italiaan en na afscheid te hebben genomen zijn we gaan slapen in een hostel en de volgende ochtend vertrokken richting het vliegveld na een heerlijk Frans ontbijt. (baguette met brie). De vlucht vertrok optijd met een tussenstop in Doha (Qatar). Allereerst moet ik toch wat positieve reclame maken voor hun vliegtuigmaatschappij, de tussenstop is een beetje jammer maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door heerlijk voedsel en sandwiches gedurende de vlucht en een uitstekende service... Als je 's nachts aan komt vliegen op Doha zie je waarom deze landen zo in opkomst zijn, een schitterend modern centrum met wolkenkrabbers die extreem glimmen en blinken, mooie wegen rondom de stad... erg indrukwekkend. Na de landing kun je genieten van de enorme variatie van mensen die rondlopen op het vliegveld. Van dikke Amerikanen in te korte jurkjes naast een man met oversized T-shirt, broek en foute sportschoenen, hippe jappanners in extreme kleding, arabieren met witte lange gewaden en rode of witte doeken om hun hoofd, vrouwen in Bhurkas (Wilders... wat is je probleem..) Tot indiaanse vrouwen in traditionele (navel)truitjes en chinezen die als stelletje allebei gekleed gaan in precies dezelfde kleding. Hier kun je prima je een tijd vermaken. Voor ons was het echter midden in de nacht dus na de verschillende nationaliteiten bewonderd te hebben zagen we een donkere kamer met klapdeuren waar je je op een te kleine ligstoel kon neervleien om wat uurtjes slaap te pakken. Hans heeft heerlijk geslapen maar Annemiek werd wakker gehouden door het enorme gezaag van een Indiaanse man die kennelijk wel enorm lekker kon slapen en snurken. De rest vande zaal heeft waarschijnlijk geen oog dicht gedaan.

Wat tevens leuk was om te zien was de naastgelegen moskee waar de moslims en moslimas allemaal lagen te slapen op de heerlijk zachte vloerbedekking of gebruik maakten van de Ipad om de Koran te lezen tijdens de gebeden.

Vanuit Doha vertrokken we op tijd naar Bangkok waar we in het donker landen. Bangkok is een enorme stad maar vanuit de lucht zag je dat sommige wijken geheeld donker waren en dat er geen electriciteit aanwezig was. Door de nacht kon je echter niet de omvang van de overstromingen bepalen. De landing ging wederom perfect en er was op het zeer moderne vliegveld Suvernabumhiniets te merken van de chaos die in de stad en de provincie heerst. Ook van enorme drukte was niets te merken terwijl de nieuwsberichten in het Westen aangaven dat er een 'exodus' was van mensen die de stad uit trokken. Dat viel reuze mee. Opnieuw wat uurtjes slaap gepakt en rondgelopen door de luchthaven om de volgende ochtend te vertrekken naar Vientiane in een propellorvliegtuigje van Lao Airways. Pas bij het opstijgen zie je dat rondom de stad overal water staat maar dat het centrum nog redelijk droog was. (Bankgkok is ongeveer 2x de provincie utrecht qua oppervlakte). Na anderhalf uur vliegen bereikten we Vientiane dat er vanuit de lucht erg groen uit zag. Na de wandeling uit het vliegtuig over de landingsbaan naar de douane gelopen om ons Visa te verkrijgen en vervolgens naar het hotel gegaan om eerst wat slaap te pakken... Voorlopig hebben we wel even genoeg van het vliegen(het is leuk maar voor nu wel even genoeg )annemiek wasal 2 dagen aan een kant slechthorend door het niet volledig klaren van haar oor. Nu kan ons avontuur door Laos eindelijk beginnen