Tijdens het ontbijt barst weer de discussie over die **** waterdichte tassen los, eerst sneuvelde onze waterdichte camera.. na het tuben bleek onze waterdichte duikttas te lekken, al het geld, handdoeken en droge kleding doorweekt.. *zucht*. In Laos is het trouwens ongebruikelijk/ongepast om zonder t-shirt of in bikini rond te lopen hierdoor moesten we de natte kleding maar aantrekken en terwijl de zon onder was naar het guesthouse toe lopen. Op die manier kom je nooit van je verkoudheid af (Hans heeft er al iets van5 weken, met tussenpozen, last van)

Met in ons hoofd nog het ontspannen tripje in de tubeband en dagenlang friends kijken tijdens het eten werd het tijd om onszelf met de rugtassen naar het vertrekpunt van de minibus te gaan. (een rugtas van 22kg is veel te zwaar, we zullen aan het eind van de reis een overzicht geven van wat je echt nodig hebt...iets in de trend van 3 boxers/broeken/shirts en een ipod + medicijnen is echt genoeg, maar daar later meer over).

Bij het vertrekpunt aangekomen stapten we in een tuk-tuk die ons naar een ander vertrekpunt heen zou brengen en het minibusje bleek al gegroeid te zijn naar een 25personen bus die halfvol zat. Gelukkig had deze wel airco en al snel reden we door de kalkstenen pieken, langs rijstvelden en bamboe huizen. Op de velden werken de locals met rieten punthoeden tegen de zon met een zeis en schep op de rijst en graanvelden en zowel mannen als vrouwen zijn hier hard aan het werk.

Na een paar uurtjes verandert de omgeving en maken de scherpe kalkstenen bergtoppen plaats voor hoge bergen en diepe dalen en slingeren we over 20km lange wegen een berg op om aan de andere kant weer in net zoveel kilometers via haarspeldbochten naar beneden af te dalen. Lang leve primatour tabletjes, tot zo ver van wagenziekte niets te bekennen. Na6 uur slingeren rijden we Luang Prabang binnen, de 2e stad stad van Laos met ~100.000 inwoners. We gooien de tassen op onze rug en staan midden op een kruising, allemaal rare tekens om ons heen en nergens straatnaamborden. Dan maar de weg vragen maar ook de lokale bewoner gebaart wat heen en weer en we komen er niet uit waar we heen moeten. Gelukkig zien we in de verte een tempel en samen met de lonely planet, de reizigersbijbel kun je dan wel uitzoeken waar je bent en waar je heen moet. Na het oversteken van wat wegen en het slingeren tussen wat smalle steegjes door zien we een bordje met de naam van ons guesthouse en we komen voor een brug te staan waar duidelijk te zien is dat we niet de eerste zullen zijn die eventueel door de brug gaan zakken als je erover heen loopt (schots en scheve planken met gaten er tussen waar ooit mensen moeten hebben gelopen.) dan rijd er een scooter overheen met een lokaal iemand en dan toch maar het gammele brugje oversteken. We droppen de tassen in het hotel, (fantastisch guesthouse, 10 euro per nacht voor een zeer goed bed en goede douche en gratis bananen en oploskoffie wat ze overal aanbieden). Eerst maar avondeten scoren in de stad, douchen en dan naar de nightmarket toe waar toeristen allemaal 'lokale' producten kunnen kopen varierend van kleding, pantoffels, houtsnijwerk tot meer bijzondere producten als drank met schorpioenen en slangen erin, gebarbecuede koeiehoofden etc.. tja voor ieder wat wils zoals je wel zult begrijpen.

Na de nachtmarkt (die om 11u is afgelopen) meteen maar naar bed want de volgende dag gaan we een wandeling maken langs de vele tempels van luangh prabang. Om 8u beginnen we met lopen want 's ochtends is het koel, 's middags wordt het 30o+ en is het tropisch drukkend warm. De wandeling leidt ons langs het koninklijk paleis wat helaas dicht blijkt te zijn op dinsdag dus we besluiten hier maar de volgende dag weer langs te komen. Vervolgens kom je via een tempel, de ochtendmarkt en een wirwar van kleine steegjes uit bij een museum dat de lokale cultuur in het noorden van Laos beschrijft. Dit zit helaas stampvol omdat er net een paar grote toeristengroepen die allemaal het kleine museumpje in wil. Ook dit besluiten we later maar weer een keer te doen (van uitstel komt afstel, we besloten dit niet meer te bezoeken maar verder door te reizen nadat we Luang Prabang hadden gezien om de dorpjes met de lokale mensen zelf maar te bezoeken). en dan doemt er een grote berg met een enorme gouden Stupha op en begint onze klim naar de berg. Ter verduidelijking: een stupha is een vaak gouden toren zodat je van afstand het tempelcomplex het Wat kunt zien. Het hoofdgebouw heet een Sim en bevat de boeddhas waar de mensen bidden.

Na een beklimming van ~230 treden hebben we een mooi uitzicht over de stad. We dalen aan de andere kant van de berg af en na een korte rustpauze lopen we weer via kleine straatjes naar het noorden van Luang Prabang. Dit gebied is in zijn geheel Unesco world heritage wat inhoudt dat het gehele gebied beschermt is tegen sloop van oude gebouwen. Een soort museumcentrum in de stad om zo maar te zeggen. Van de vele tempels hebben we zoveel foto's gemaakt dat de geheugenkaart vol staat dus eerst maar richting hotel voor een nieuwe kaart en naar een restaurantje dat uitzicht heeft over een zijrivier van de Mekong waar je heerlijk op ligkussen kunt liggen, boekjes lezen e.d. Helaas ligt het hier zo lekker dat we niet meer uit de stoel overeind komen voor het eind van de middag... oh ja de wandeling... snel nieuwe geheugenkaart erin en op naar de noordelijk gelegen tempels. De mooiste en enige oude tempel die bewaard is gebleven (ouder dan 200 jaar) omdat geen enkele strijdmacht die deze tempel heeft veroverd deze tempel heeft geplunert omdat hij door alle partijen altijd te mooi is gevonden om te worden afgebroken. En inderdaad, de mooie gouden tempel met inscripties van hout en bladgoud glimmen fantastisch in de laaghangende zon, en na een half uurtje rond slenteren en weer 100 foto's geschoten te hebben vertrekken we naar een de nightmarket voor ons avondeten, een soort buffet met lokale noodle gerechten voor een prikkie en onderweg kunnen we het niet laten nog wat pannenkoeken te veroberen. Dit keer lopen we niet tot het einde van de nightmarket rond want de volgende dag gaat om 05.00 al weer de wekker. Het evenement waarom toeristenbussen vol vertrekken naar Luang Prabang is de alm ceremony. Alle monniken van de tientallen tempels lopen in lange rijen door de straten als de zon opgaat om ~06.00. Ze hebben een grote bamboe mand voor zich met een deksel erop en lopen langs de lokale mensen die allemaal een klein beetje rijst in de kom doen. Op deze manier verzamelen ze voldoende eten om de dag mee door te komen. De lokale mensen die krijgen door het geven van eten aan de monikken geluk voor de komende dag... een goede handel lijkt mij:).

Na de ceremonie snel ontbijten want om 08.00 openen de deuren van het nationale paleis zich en iets later zijn er al vele mensen die de meest speciale boeddha van Laos willen zien, een massief gouden boeddha staat achter tralies en al snel staat er een grote groep omheen. Wij duiken het paleis in en kijken hoe de lokale koningen hier vroeger leefden (De monarchie is in de jaren 70 afgeschaft door een socalistisch/communistisch regime). De koningen in Europa hebben het in ieder geval beter voor elkaar, het paleis valt in het niets bij versailles of de Nederlandse/Franse paleizen maar toch is het leuk om rond te lopen en de gouden zwaarden, vele buddhas en geschenken van andere koningshuizen te zien.

's Middags vertrekken we te voet naar de andere kant van het centrum voor een rondleiding door het UXO: Unidentified Xplosive ordnannce. In een eerder verhaal heb ik al een gedeelte verteld naar wat ik gelezen en gezien had in Vientiane en Viang Vien maar als je door dit kleine museumpje/hoofdwartier van de UXO rondloopt dan is het onvoorstelbaar wat hier 40 jaar geleden gebeurt is. Terwijl het land niet officieel in de oorlog betrokken is zijn hier 240 miljoen clusterbommen gevallen waarvan 30% niet geexplodeerd is. Al die bommen liggen nu nog steeds in weilanden, bossen, rijstvelden dorpen e.d. De verhalen spreken voor zich, plattegronden van het gebied dat besmet is door de nog steeds actieve bommen is ruim 25% van laos. Om de bommen op te ruimen op het tempo waarmee dat de afgelopen 40 jaar is gebeurd zijn ze nog veel meer dan 100 jaar bezig voordat het land weer 'veilig' is. Naast de bommen is een groot gedeelte van het land in het oosten nog steeds onbruikbaar door de vele chemische aanvallen die Amerika heeft gedaan op deze gebieden om het oerwoud te doen verdwijnen. (agent orange gas en allerlei ander soorten gassen). Ook grappige verhalen zijn er. Zo hebben amerikaanse bommenwerpers tijdens de oorlog duizenden blikken bier gedropt op de 'Ho Chi Minh' trail zodat de vijand deze zou opdrinken en dan te dronken zou zijn om de weg te vervolgen... best creatief:).

Na 1,5 uur vertrekken we weer uit het UXO gebouw, laten wat achter zodat ze weer een metaaldetector kunnen aanschaffen (slechts 10e maar hier is dat vrij veel geld). en op de terugweg kopen we shampoo e.d want Luang Prabang is de laatste 'grote' stad die we in lange tijd zullen zien. Na lekker indiaans gegeten te hebben (waarom zijn er zo weinig indiers in Nederland.. Indiaans eten is heerlijk). kruipen we onder de dekens. De volgende dag wisselen we van guesthouse omdat ons guesthouse volgeboekt is voor de komende 3 dagen en we niet kunnen verlengen, nemen een heerlijke massage bij het rode kruis dat op deze manier geld verdient om medische voorzieningen in omliggende dorpen te verbeteren (dat maakt de massage nog lekkerder) en we gaan alweer de nightmarket op, dit keer kopen we souveniers en sturen deze via het postkantoor op naar Nederland.

De volgende ochtend besluiten we weer op tijd uit bed te gaan om nog een keer de monniken te bekijken en de hele middag zijn we bezig geweest om een route in zuid-china uit te stippelen. De afstanden zijn zo enorm dat er toch wel wat planning voor nodig is. 'S middags zijn we met een gammel bootje naar Dyen Sabai Restaurant gegaan.. een enorm relaxte restaurant met lage tafels waar je op kussens zit te fonduen en bakken. 's Avonds worden er overal lampionnetjes ontstoken en zit je al snel te kletsen met mensen uit andere landen en reisverhalen uit te wisselen. Om 21u moeten we weer terug in het gammele bootje naar de overkant van de rivier omdat er later geen boot meer vertrekt en je dan vastzit op een soort eiland in de Mekong.

De Zaterdag hebben we gebruikt om de Kuang Sea waterval te bezoeken. De waterval is bestaat uit tientallen 'trappen' vanwaar het water meters naar beneden valt. In verschillende 'pools' kun je lekker zwemmen. We hadden helaas maar 2 uur voordat onze minibus weer vertrok en in die 2 uur kun je net veel foto's schieten en wat eten en drinken maar dan ook nog zwemmen daarvoor is de tijd toch echt te kort... voor iedereen die hier ooit nog heen gaat, een dagtochtje met zelf gecharterde tuk tuk zou erg leuk zijn. 'S avonds hebben we de tassen ingepakt want de volgende ochtend vertrekken we vroeg met de boot over de Mekong in 8 uur tijd van Luang Prabang naar Pak Beng.... Hier in het volgende verhaal meer over!

PS als het goed is moet de komende week wel wat foto's online kunnen komen. Het internet is hier enorm traag dus uploaden gaat nog niet al te soepel maar aan een oplossing wordt gewerkt!.