Na een hele hele lange nacht waarbij de dronken buren in het hotel naast ons, ons de hele nacht hebben wakkergehouden verplaatsen we ons moe naar de ingang van het Sangphet Guesthouse waar we wachten op de tuk tuk. Deze komt ons volgens het briefje ophalen om een 7.45 zodat we ruim op tijd bij de boot zijn die om 8.30 vertrekt naar Pak Beng... De klok tikt door en Annemiek wordt al onrustig, het is al 8 uur, waar blijft die Tuk Tuk. Het vertrekpunt is vlakbij het hotel dus we hebben nog wel even tijd... 8.05, 8.10... 8.15... zelfs Hans wordt nu wel erg ongeduldig en loopt naar de hoek van de straat, wel veel busjes maar geen tuk tuk die aanstalten lijkt te maken om ons op te pikken.. dan maar terug naar het guesthouse en een aardige Lao wil wel even voor ons bellen. Hij geeft aan dat de Tuk Tuk eraan komt dus dan maar weer wachten.. 8.20... nu wordt het toch wel heel krap!.

Dan komt er een Tuk Tuk de steeg ingereden, die stopt aan het begin van de straat en de chauffeur springt eruit en rent.. jaja, een lao die rent! naar ons toe.. dus we zijn echt laat realiseren we ons beide. Met onze rugtassen op onze rug rennen (waarom heb ik 22kg op mijn rug!) we naar de Tuk Tuk, deze raced vervolgens door de straten van Luang Prabang en stopt vlak voor het bootstation. De Chauffeur heeft onze boottickets en hij rent naar het kantoor en gebaart dat we hem moeten volgen. Snel de tassen uit de Tuk Tuk, op onze rug en achter hem aanhobbelen naar de boot. Gelukkig, we zijn op tijd. De boot komen we op door te schuifelen over een zeer smal (10cm) plankje en we hebben gelukkig nog wel een mooi plekje waar we neerploffen... dat hebben we net gehaald!. 08.30...08.40....08.45... ohw zie je wel, toch tijd genoeg om bij de boot te komen. Dat is waar ook, alles gaat met vertraging hier haha. Er komen nog zakken met limoenen de boot binnen, deze scheuren uiteraard kapot waardoor er tientallen limoenen door de hele boot rollen en iedereen helpt ze te verzamelen. Levende kippen komen aan boord, bakken met fruit etc etc.. Dus uiteindelijk met mooi wat vertraging en onze hartslag weer op een normaal tempo varen we achteruit in de boot de Mekong op om vervolgens naar het noorden te gaan. Pak Beng op ruim 8u varen is ons einddoel van vandaag.

De oevers trekken gestaag voorbij en later op de ochtend breekt het zonnetje door wat ervoor zorgt dat de temperatuur aardig oploopt en de zonnebrillen uit de tas geplukt kunnen worden. Lekker lezend, puzzelend (bedankt voor de puzzelboekjes) en rondkijkend pruttelen we noordwaards.

De boot is ongeveer 40 meter lang en er kunnen ongeveer 50 passagiers in maar we zitten lang niet vol, de zijkanten zijn open en de boot is geheel van hout. We passeren een paar kleine stroomversnellingen en gaan steeds meer zigzaggen over de rivier om de diepere vaargeul aan te houden. Hier en daar steken rotsen boven het oppervlakte water uit maar die worden ruimschoots ontweken.

Zo gaat het ongeveer tot een uurtje of 5, dan zien we in de verte een boot staan die wel op een erg vreemde hoek in het water staat en er staan een stuk of 6 mensen op het dak. Onze kapiteit schreeuwt wat Lao naar de mensen en die gebaren druk en schreeuwen wat.. Dan valt te zien dat de scheefhangende boot op de rotsen is gevaren en dat er op de oever een chinees in zijn boxershort staat met en zwemvest aan en een tas in zijn hand.. Dat is misse boel!.

Onze boot vaart achteruit, de mensen van de andere boot springen op onze boot en de kapitein van 'de Titanic' rent in zijn onderbroek over het dak heen en weer met touwen en gebaart naar onze boot en gebaart en schreeuwt driftig naar onze kapitein. Onze boot gaat vlak langs 'de Titanic' varen en ramt een paar keer schuin tegen de voorkant aan. Hierdoor komt de boot vrij van het water.. Ondertussen staat de Chinees, met zwemvest, in onderbroek druk te zwaaien. Die ziet de bui al hangen en is bang dat de intussen weer drijvende 'Titanic' vertrekt zonder hem. Een kleine Kanoboot pikt hem op en onder applaus en gelach wordt hij bij ons aan boord gehaald. Zo hebben we de boot weer drijvende gemaakt en de 'drenkelingen' opgepikten kan onze reis weer vervolgen.

Intussen begint het schemerig te worden en de bedoeling was toch echt dat we voor het donker in Pak Beng zouden aankomen. Met zaklantaarns wordt de oever en de voorkant verlicht en we kachelen tussen de donkere bergen over de Mekong naar Pak Beng.Dan begint er in een keer acher in de bootallerlei alarmbellen af te gaan en rent de bemanning hard naar achter (en rennende Lao mensen betekent problemen!) Druk schreeuwend en gebarend duiken ze de motorruimte in in en scheppen emmers vol water overboord, achter ons duikt de geredde 'Titanic' weer op en het zou toch niet waar zijn dat we nu gered moeten gaan worden door de boot die we nog geen uur geleden van de rotsen hebben gered...

Gelukkig verstommen de alarmbellen en keert de rust terug. De jongste bemanningslid (en waarschijnlijk familielid) krijgt een enorme uitbrander in de achterruimte op de boot maar na al deze ophef en problemen bereiken we uiteindelijk toch veilig Pak Beng. We leggen aan tussen de andere boten (Pak Beng is een aanlegplaats waar mensen de dag erop weer doorreizen per boot naar Thailand of per bus naar het noorden).

We komen aan bij ons guesthouse na een korte klim vanaf de haven en dan blijkt dat onze gereserveerde kamer al vergeven is en ze alleen nog maar een bouwval hebben voor ons... tja, het is al laat en er zijn niet zo heel veel andere guesthouses dus we wagen het er niet op om verder te shoppen voor een overnachting maar nemen het bouwval wel. Dan komt Annemiek ineens boos binnen stormen... blijkt dat we gewoon besodemietert zijn, een Fransman kon zojuist zonder reservering wel een goede kamer krijgen... Grrr, zelfs met een boel geargumenteer schiet je niks op, uiteindelijk toch maar eten en dan het bed in.

De volgende dag hebben we na het ontbijt een tuk tuk geregeld die ons naar het busstation bracht. Dit zou de eerste keer echt lokaal vervoer worden, Een kleine bus die langzaamaan vol stroomt. Er zijn 2 duitsers en voor de rest alleen maar lokale mensen, tassen met vruchten, rijst en onbekende spullen worden naar binnen gedragen, kippen gaan het dak op of komen in een tas de bus in na het aanduwen van de bus vertrekken we uit Pak Beng naar Luang Namtha met een grote zwarte roetwolk acher ons aan.

Na 8 uur en een overstap in Oudamxai komen we aan in Luang Namtha, een klein plaatsje in het noorden van Laos vanwaar trektochten worden aangeboden naar het national park. Hier gaan we vanaf morgen de jungle in voor 3 dagen en blijven we overnachten in lokale dorpen die nog steeds in de jungle leven, afgesloten van wegen, electriciteit, stromend water of internet. Gisteren hebben we de tocht geboekt en vandaag hebben we een stuk gefietst en China verder gepland. Nu op tijd het bed in want morgen vertrekken we om 08.00de jungle in,de verhalen zullen jullie snel weer horen in het volgende verhaal: 'Annemiek in de Jungle'.... het zal me benieuwen wat dat gaat worden:)!