Hallo allen, nog de beste wensen allemaal. Het heeft even geduurd met een nieuw verhaal maar dat wil niet zeggen dat we niks beleeft hebben. Integendeel.

De reis naar Hanoi

Het begon al op het moment dat we Macau verlieten meer dan een maand geleden. Voor een visumaanvraag moesten we onze volledige reisroute laten zien bij het visumbureau. Echter de tickets en de hotels konden we pas over de grens in China boeken... Dat gaat dus niet, dan maar bij een andere balie kijken of we onszelf aan een visum konden helpen door te bluffen, gewoon een hotel opgeschreven in Nanning. Een nachtbus genoemd die we waarschijnlijk wel konden halen en onze vliegticket vanaf Jakarta laten zien zodat we geen economische vluchteling leken:). Het werkt en 2 dagen later slingerden we de tas op onze rug om de grens over te steken.

In het vorige verhaal had ik al laten weten dat Chinezen gek zijn op gokken. Dit beeld wordt bevestigd aan de grens... We lopen een soort van jaarbeurshal in en daar staan duizenden Chinezen te wachten om de grens over te mogen steken. Tientallen douaniers zetten de benodigde stempel en een uurtje later voegen we ons in de stroom die de grens van Macau naar China oversteekt. Daar zien we dat minstens net zoveel mensen de grens naar Macau willen oversteken.. kortom een enorme drukte. Hans wordt er weer uitgeplukt aan de Chinese grens (lastig zo'n Amerikaanse stempel in je paspoort) maar niet veel later bevinden we ons dan toch in de nachtbus naar Nanning toe. 's Ochtends om half zeven kloppen we op een raam van een hotel zodat we hier kunnen blijven voor een dag om de volgende dag door te kunnen reizen naar Vietnam. Slaperig doet een portier open en die verwijst ons naar een hokje naast zijn ruimte.. nog een keer kloppen en nu doet een slaperige medewerker van het hotel open. Je zou denken: 'Twee toeristen met een rugzak die naar een bordje wijzen met kamer te huur, die willen vast een kamer'. Niets is minder waar... de hotelmedewerker heeft geen idee wat we bedoelen, spreekt geen Engels en komt niet op het idee dat wij enkel een kamer willen. Een kwartiertje heen en weer gebaren helpt nog niet veel en we zijn ten einde raad... Als hij eindelijk doorheeft dat we een kamer willen vraagt hij om ons paspoort (Als je China inreist moet je binnen 36 uur ingechecked zijnin een hotel anders moet je naar een politiebureau toe en verklaren waar je geweest bent in de afgelopen 36 uur). We overhandigen ons paspoort en hij kijkt onbegrijpend naar het paspoort. Uit welk land we komen kan hij er niet uit opmaken en als hij vervolgens door heeft dat we uit Nederland komen weet hij het Chinese karakter niet dus moet er eerst iemand opgedoken worden die het Chinese karakter voor Nederland weet. Tot slot moet hij mijn geboortedatum hebben en hij zoekt op het paspoort en besluit dan maar mijn sofinummer op te schrijven... tja... communicatie blijft toch een probleem zoals uit dit voorbeeld wel blijkt.

Enfin, een busticket is snel gevonden en de volgende dag reizen we door naar de grens, we stappen uit de bus en Annemiek schaart zich achter een rij Chinezen die ook naar Vietnam gaan. De Chinezen gebaren en zeggen dat Annemiek geld tussen het paspoort moet doen anders kom je het land niet in... Ze laten zien dat ze zelf omgerekent $1 in het paspoort hebben gestopt voor de douanebeambte. Zo komt corruptie wel heel dicht bij. Echter Ik en Annemiek bsluiten dat we niet mee gaan werken aan corruptie, we komen uit Nederland (het 1 na minst corrupte land ter wereld) en we gaan hier niet betalen om de grens over te steken. De Chinezen begrijpen er niets van dat wij het risico durven te nemen om niet te betalen aan de douanebeambte. Annemiek overhandigt haar paspoort aan de beambte en prompt staan er 6 Chinezen aan de balie over haar schouder mee te kijken of ze het land wel binnenkomt. De douanebeambte haalt eerst onopvallend geld uit de Chinese paspoorten, neemt vervolgens Annemieks paspoort ter hand en Annemiek en ik kijken vol spanning of het goed gaat. Er wordt een stempel gezet en we krijgen het paspoort terug.. Vol verbazing komt de ene Chinees na de andere op ons af, de een vraagt of we werkelijk niks er tussen hebben gestopt.. een oudere Chinese man loopt op Annemiek af en steekt zijn duim omhoog om te laten zien dat hij onze 'heldendaad' kan waarderen. De komende 3 uur op weg naar Hanoi is Annemieks paspoort het onderwerp van de bus. Hopenlijk opent het de ogen van de mensen dat corruptie niet altijd nodig is en dat er niet overal voor betaalt hoeft te worden. Iets wat in China en Vietnam toch wel gebruikelijk is blijkt uit de verschillende gesprekken die we voeren met de lokale mensen.

Hanoi

3 uur later stappen we uit in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam en we delen een taxi met 3 jeugdige medereizigers uit Hong Kong en China en zo zitten we met 5 reizigers, een taxichauffeur en enorm veel bagage samengepropt in de auto op weg naar het centrum: het old quarter van Hanoi, 50 straten die het centrum horizontaal en verticaal doorkruizen en het centrum in blokken verdeelt. De namen zijn bijvoorbeeld (Vrij vertaalt): Kunststraat, metaalstraat, keramiekstraat, schoenstraat etc... Deze namen geven tot op de dag van vandaag aan wat er in die straat geproduceert wordt en wat er verkocht wordt in die straat. Zeer makkelijk als je wat nodig hebt:). We stappen in het midden uit onze taxi en dan kan de cultuurschok niet groter zijn. Iedereen hier in Hanoi (8 miljoen mensen) heeft een scooter en rijdt kris-kras door elkaar. Elke scooter gebruikt de toeter om te laten weten dat hij er aankomt en helaas hebben ze in Hanoi nog geen electroscooter uitgevonden zoals in China dus staat het er blauw van de uitlaatgassen. Er is een trotoir langs de weg maar deze wordt overal gebruikt als parkeerplaats voor de vele duizenden scooters die je overal ziet en zo moet je over straat lopen. Slechts 3 straten hoeven we door naar ons hostel maar daar aangekomen zijn we blij dat we het er levend van af hebben gebracht.. wat een totale Chaos.

De volgende dag doen we rustig aan en leren dat de manier om de straten over te steken gewoon langzaam lopen is en de tegemoetkomende scooters strak aankijken. Ga nooit een stap terugdoen en gewoon langzaam doorlopen. Later spreken we een Vietnamees en vragen we of er verkeersregels zijn, zijn reactie zegt genoeg of mensen zich iets aantrekken van verkeerslichten: 'I don't know, if my neighbour drives I drive'. Onderweg duiken we een paar cafe's in om rust proberen te vinden van de vele toeters maar helaas dringt zelfs hier het constante getoeter door. We besluiten de tijd te gebruiken om het Ho Chi Minh Museum te bekijken. Hier ligt de grote leider van Vietnam al decennia opgebaart en het is best raar om iemand die al zo lang dood is opgebaart te zien worden. Allereerst laat je je tas en fototoestel achter bij een balie en sluit je je aan in een rij om vervolgens langs tientallen militairen te lopen om vervolgens een bunker in te gaan. Hier wordt je langs de kist geleid waar 8 soldaten onbeweeglijk naast de kist staan. De lokale Vietnamesen groeten hun grote dode leider maar lopen wel door in hetzelfde tempo want stilstaan is verboden om vervolgens iets later weer buiten te staan... rare gewaarwording als je je dan realiseert dat degene die daar ligt al zolang dood is.

Terug bij het hotel besluiten we gebruik te maken van de travel service van het hotel en boeken we 2 excursies omdat we moe zijn van het constant regelen en zoeken naar bussen en het eigenlijk wel lekker is om rondgeleid te worden. We vertrekken als eerste naar de 'perfume pagoda' die in de zomer heerlijk schijnt te ruiken als er honderden roze bloemen in het water zijn die lekker schijnen te ruiken. 'S middags bekijken we nog een enorme grot en krijgen we een leven lang geluk omdat er een druppel van een stalactiet op onze handen valt en we deze over ons gezicht uitsmeren (Toch makkelijk al die gebruiken, ik voel me al helemaal gelukkig:) ). We zouden oorspronkelijk gebruik kunnen maken van de kabelbaan die de tocht van een bergop klauteren maar helaas... kapot.

De tweede excursie is een excursie naar Tham Coc, een karststeengebergte waar tempels liggen en waar overal karststenen bergtoppen uittoornen boven het rijstlandschap en de rivieren die er tussendoor kronkelen. We vertrekken 's ochtends met de bus en de gids legt ons uit dat er eerst een tempel bezoeken waar een vroegere koning uit de 16e eeuw is begraven. De tempel is aardig maar Annemiek en ik hebben door dat we teveel tempels hebben gezien en zijn niet snel meer onder de indruk (Tempelmoeheid is onze zelfbenoemde term, een beetje hetzelfde als dat je na de Loire in Frankrijk gaat en 300 kastelen hebt gezien:) ). De gids vraagt in de bus wie er vervolgens met de fiets een stukje van 2 kilometer wil fietsen... 2 kilometer? wij hadden deze tocht geboekt omdat er een mogelijkheid was om tussen de karststeengebergten door te fietsen en dat zou een belangrijk gedeelte zijn van de excursie. Echter we bevinden ons in een groep van ongeveer 10 50+-ers die er niet erg uitzien alsof ze ooit een fiets hebben aangeraakt en we blijken samen met een Duits meisje de enige te zijn die een fietstocht ziet zitten.. maar 2 kilometer, daar gaan we niet mee akkoord. Na enig overleg met de gids stemt hij in dat we een langere fietstocht maken en zo vertrekken wij vanaf de tempel naar de lunchsstop ongeveer 10 kilometer verder in het plaatsje Tham Coc.

Zodra we op de fiets zitten zet de gids er flink de pas in... Hij is duidelijk geirriteerd dat wij de langere fietsroute willen hebben en hij fietst ver voor ons uit. Als we vervolgens zelf versnellen om hem bij te halen gaat hij nog harder fietsen in plaats van ons uit te leggen wat we zien of de tocht de moeite waard maken. We besluiten dan maar zelf op een redelijk tempo door te fietsen en de gids maar gewoon voor ons uit te laten fietsen. Hans doet nog een poging om naast de gids te gaan fietsen en een gesprekje aan te gaan om te kijken of hij langzamer gaat fietsen. (dit heeft eerder gewerkt in Madagascar en luang Namtha, als iemand ooit een te hoog tempo heeft, ga met hem praten en hij is dan zo bezig met praten dat hij zijn tempo verlaagt... slimme truc van Annemiek). Echter bij deze gids heeft het geen effect... midden in een zin zet hij er weer een sprintje in en fietst honderden meters voor ons uit. Hans laat zich terugzakken tot Annemiek en het Duitse meisje en met ons drieen fietsen we langs de Karststeenbergen. Dan zien we de gids in een padje staan dat naar een huis loopt, hij staat vlak naast een boom in het gras en we vragen de gids: 'Shall we cycle ahead that way?' en wijzen naar de weg die we volgen. Instemmend schreeuwt de gids ja terug en we fietsen nu voor de gids uit. Na een kwartiertje fietsen is de gids nog niet bij ons.. echter we zijn ook geen afslag gepasseerd en in de verte doemt een plaatsje op... Toch raar dat de gids er niet is. We wachten nog eens tien minuten, fietsen dan langzaam door... wachten dan nog eens, nee nog steeds geen gids. We besluiten door te fietsen tot de eerste afslag die we tegenkomen en dan... tja wat dan. We strijken neer op een terrasje dat op de hoek van de afslag staat. We vragen aan het stalletje dat naast het terrasje staat waar Tham Coc is maar hij begrijpt ons niet, dan maar weer wachten op de gids... Na een half uur is ons geduld toch echt op. Welke gids verliest nou zijn groep en komt vervolgens niet achter ons aan... of in de eerste plaats fietst een halve kilometer voor ons uit? We hebben toch echt met ons drieen begrepen dat we door moesten fietsen. Teruggaan is niet echt een optie, vooruit fietsen ook niet want dan gaan we kansloos verdwalen en wachten ook niet want de gids had er al lang moeten zijn. We besluiten maar te kijken of we een telefoon kunnen regelen en Hans belt het Hostel... die zeggen vol verbazing 'you're lost on an organized tour?... wait I'll call you back...' en zo wachten we op het telefoontje waarin ze nog steeds vol verbazing kennisneemt van het feit dat we onze gids kwijt zijn. Het hostel belt de tourorganisator op. Een kwartier later pruttelt er een oude man op een brommer voorbij die gebaart 'Tham Coc'... 'Tham Coc.. aarzelend volgen we de man op de scooter maar, hij spreekt geen Engels maar Tham Coc is waar wij ook heen moeten. Hij rijdt weer ver voor ons uit maar als we dan zelf onze snelheid verlagen wacht hij wel op ons dus waarschijnlijk moet hij ons inderdaad wel ergens heen brengen. Normaal gesproken zou de fietstocht door de rijstvelden fantastisch zijn maar veel oog hebben wij (en vooral Annemiek daar niet voor). Hoe kan een gids je nu kwijtraken haha. Enfin, we komen aan bij de aanlegplaats voor boten en het restaurantje en daar staat de gids, duidelijk nog geirriteerder dan wat hij al was voordat we gingen fietsen... Geen sorry, maar enkel een 'where were you'?. Hans besluit maar niet de discussie aan te gaan hoe een gids die op 3 mensen moet passen alle drie personen kwijt kan raken en we besluiten alsnog maar de late lunch naar binnen te werken. We nemen ons voor het geld terug te vragen voor de tour als we weer terug zijn in Hanoi en redelijk pissig begeven we ons naar het laatste onderdeel van de tour, een roeibootje over een river tussen de kalksteenrotsen. Na wat minuten op het water zwakt de frustratie af en al snel genieten we van de schitterende rotsen om ons heen, vissers vissen nog steeds met de hand in een rivier en staan tot hun borst in het water om met een soort van speer en net vissen te vangen. Langs de kant van de rivier werken boeren met ploegen en wordt er rijst geplant, dan verschijnt er een berg in de verte en de rivier lijkt op te houden, echter het bootje gaat een grot in en nadat het helemaal pikdonker is geworden verschijnt er aan het einde van de grot weer licht en zo passeren we drie grotten. Werklijk schitterend om hier doorheen te varen. Aan het einde van de derde grot stopt de boot en de vrouw die ons voortroeit pakt een grote doos met allemaal souveniers en vraagt of wij wat willen kopen.. Geen interesse is niet genoeg, ze blijft aandringen, pakt telkens nieuwe producten en als we aandringen om terug te gaan naar het haventje zegt ze 'No back, first buy'... Ah ja, dat was waar ook Vietnam is het land van de opdringerige zeer aanhoudende verkopers. Na nog een aantal keer nee te hebben gezegd stelt hans voor dat zij 5 minuten probeert aan te dringen en wij 5 minuten nee zeggen en dat we dan terugvaren. Dat begrijpt ze en ze bindt in, pakt de doos weer in en geeft Hans een peddel.. Haha, we hoeven niets te kopen maar we mogen zelf wel terugpeddelen! Eigenlijk zien we de humor er wel van in en we peddelen terug door de waanzinnig mooie omgeving naar de Haven waar onze gids op ons wacht en waar we zowaar een sorry krijgen te horen dat hij ons kwijt was. Waarschijnlijk had de tourorganisator contact opgenomen met de gids en had hij een enorme uitbrander gehad want hij stond er redelijk ongemakkelijk. We kregen wel aardig medelijden met hem en doordat het einde van de tocht toch de excursie zeer de moeite waard maakte hebben we ons geld maar niet teruggevraagt.. We weten nu wel dat een georganiseerde tour boeken toch niet altijd makkelijker is dan zelf een tocht ondernemen of dat een georganiseerde tour 'saai' hoeft te zijn haha!.

De volgende dag vertrekken we naar Hue en van daar door naar Hoi An waar we kerst en oud en nieuw vieren. Hue is bekend om zijn eeuwenoude citadel en ligt vlakbij de demilitarized zone. We nemen een excursie langs de demilitarized zone wat ten tijde van de Vietnam oorlog (of American War zoals ze dat hier noemen) en onze gids is iemand die opgroeide ten tijde van de oorlog in het gebied en verhalen vertelt hoe het leven was ten tijde van de oorlog. De bus brengt ons langs plaatsen als 'Rock Pile', 'Khan Se', het Ho Chi Minh Trail startpunt en andere plaatsen die zeer bekend zijn uit de Vietnam oorlog. We krijgen verhalen te horen over hoe Amerikanen 'Free Fire Zones' creerden wat betekent dat alles wat er leeft in een bepaalt gebied aangeduid wordt als vijandig. Vliegtuigen moesten al hun Kerosine, bommen, chemicalien en dergelijke boven de 'Free Fire Zones' leeggooien voordat ze mochten landen. Niet omdat het enig strategisch nut diende maar puur ter vernietiging van het gebied en iedereen die er leefde of er vocht tegen de Amerikaanse invasie. Een van de Free Fire Zones was rondom het dorpje Son Ha en Sonh Trung. De lokale bevolking besloot om te ontkomen aan het continue bombardement de grond in te graven en creerden een 43km lang tunnelstelsel wat 10 - 30 meter onder de grond lag genaamd de Vinh Moc tunnels . Het is onvoorstelbaar dat in deze tunnels dorpelingen leefden waar ze maanden onder de grond zaten in tunnels die 1.60m hoog zijn. Het tunnelstelsel bevatte een ziekenhuis, ontmoetingsruimte, recreatieruimte, keukens e.d. en 'kamers' waar 5 personen sliepen. Deze kamers waren uitsparingen in het tunnelcomplex van 2 meter diep en 2 meter breedt... We waren diep onder de indruk van deze tunnels en de waanzin van (De Vietnam) oorlog... Na de excursie en het bekijken van de Citadel in Hue (Een enorm complex wat vroeger een paleis was) zijn we de regen zat en zijn we zuidwaarts vertrokken naar Hoi An. Een leuk stadje waar we oud en nieuw vieren...

Over onze reis vanaf Hoi An later mee, we zitten ten tijde van schrijven in Maleisie (Pankor Island) en het is hier schitterend weer en er zijn schitterende stranden dus dat is een van de redenen dat we niet echt up to date zijn met ons reisblog. Er zal de komende dagen hard gewerkt worden om weer een beetje bij te komen met ons reisblog...

Groetjes aan iedereen!