Lombok, Bali en de tropische eilanden

Vulkanen, tempels en reizen.... Veel reizen

via Maleisië naar Indonesië

Heerlijk uitgerust vertrokken we vanuit pulau Pangkor naar Penang in het noordwesten van Maleisië. Met uitzondering van slechts 1 bijna aanrijding, omdat onze bus door rood reed, was de reis niet echt noemenswaardig. (Onze standaard van veiligheid is al aardig naar beneden bijgesteld:-) ). De grootste stad 'Georgetown' is één van de oudste koloniale steden in Maleisië en is al millenia een belangrijke handelspost tussen het oosten en het westen. Vroeger kwamen hier alle handelsschepen voor de befaamde specerijen, zijde en Chinees porcelein. Tegenwoordig trekt Georgetown moderne IT bedrijven aan en is de haven nog steeds een belangrijke overslagplaats van goederen uit Maleisië.

Door deze geschiedenis bestaat de bevolking uit een mengelmoes van nationaliteiten en is Georgetown oprecht multicultureel te noemen. Chinezen, Indiërs, Maleisiërs en Indonesiërs samen met vroegere koloniale overheersing van nederlanders, Engelsen en Portugezen zorgen echter voor het belangrijkste product waar mensen Georgetown van kennen: eten! Waanzinnig lekker eten, een mix van alle cuisines zorgt ervoor dat de hele stad lekker ruikt. De enige plek waar je geen eten ruikt is in de buurt van de Chineze tempels, hier kom je alleen de geur van wierook tegen die opstijgt vanuit de tempels. De stad bestaat ondanks een moderne industrie toch vooral uit laagbouw (in het centrum). Overal staan nog oude handelshuizen in Chinese stijl, grote parken zijn voor de in Europese stijl aangelegde overheidskantoren (paleizen) en je loopt tegen Engelse en Nederlandse forten aan. Hier hebben ze goed nagedacht over cultureel erfgoed en zo zijn dan ook tientallen plekken en zelfs hele wijken 'world heritage'.

Bij aankomst blijkt onze kamer al vergeven te zijn maar geen probleem, we worden naar een andere vestiging van 'banana guesthouse' gebracht. Hier worden we overdreven vriendelijk welkom geheten door een ladyboy, een man met borsten. Een soort travestiet en maatschappelijk zeer geaccepteed en best veel voorkomend in Maleisië en Thailand. De eerste dagen doen we niks anders dan rondlopen door de stad, rondkijken, geuren opsnuiven en natuurlijk veel eten. De 23e januari is het Chinees nieuwjaar en aangezien 1/3 van de bevolking Chinees is wordt dat groots gevierd. Alle Chinezen zijn druk in de weer, huizen worden schoongemaakt, metershoge wierookstokken worden aangeschaft, podia verrijzen overal in de stad en op de 22e Januari zien we zelfs grote hoeveelheden vuurwerk al klaarstaan... Dit vinden we wel een beetje vreemd, de 23e is het toch Chinees nieuwjaar? Navraag doet ons leren dat alle festiviteiten echter de 22e plaatsvinden... Hadden we toch bijna het Chinees nieuwjaar gemist. Na het avondeten bij een waanzinnig goede indiaan lopen we naar het stadhuis waar een groots podium is opgebouwd. Er staan vele 'Chinese draken' klaar voor een optreden maar voordat de draken de kwade geesten verdrijven is er eerst nog tijd voor een dozijn enorm slechte optredens van artiesten die mee gedaan hebben aan de vele talentshows op de televisie. Zo zien we een K3 achtige band, een mini Michael Jackson, de Aziatische Jan Smit en nog wat Frans Bauwer achtige aziaten. Kortom enorm slechte muziek en Annemiek zat onderuitgezakt op een muurtje te wachten op de draken en het vuurwerk en Hans...Tja, die zat vrolijk mee te dansen op de foute muziek en de Chineze versie van de Macarena. Tussendoor zijn er optredens van volksdansgroepen uit omliggende landen en 2 Europese landen die wel van goede kwaliteit zijn. Uiteraard werd alles weer opgenomen op de televisie dus wie weet hebben we opnieuw de nationale televisie gehaald:-) Rond middernacht werden er 2 meter hoge palen voor het podium opgezet en maakten de draken zich klaar voor hun dans om de kwade geesten te verdrijven en de goede gunstig te stemmen voor het nieuwe jaar. Een draak bestaat meestal uit 2 personen waarvan 1 onder de kop zit en de ogen en hoofd bestuurt en 1 zit onder de kont van de draak. Tesamen maken ze levensechte bewegingen en springen ze voor onze ogen metershoog voor ons langs: het ziet er zo geweldig uit dat we met open mond staan te kijken en na elke sprong klappen en juichen de honderden aanwezige Chinezen en wij juichen hard mee. De drakendans wordt bijgewoond door de president. We stonden op een paar meter afstand en van beveiligin voor politici hebben ze hier nog nooit gehoord. Het einde van de dans was het startsignaal voor het aftellen en dit keer wordt er wel goed afgeteld en bij 0 breekt er een mooi vuurwerk boven ons los. Na het vuurwerk slenteren we door de straatjes terug en bekijken de activiteit op straat. Overal worden enorme staven wierrook opgestoken en romeinse fakkels verlichten de straten. Iedereen is op scooters op weg naar de tempels om offers te brengen aan de goden.

De volgende dag ontwaken we door een enorme herrie. We schieten een broek aan en gaan de straat op op zoek naar de bron van herrie. Uit de ingang van de winkel naast ons guesthouse staat een draak en binnen rookt het. Om de draak staan mensen met deksels en trommels veel herrie te maken. We leren dat iedereen die het zich kan veroorloven een draak als eerste de winkel laat betreden en de kwade geesten met vuurwerk en tromgeroffek het huis uit jagen.. Ja, hier is het toegestaan vuurwerk in huis af te steken.

Nu we toch uit bed zijn gaan we vroeg op weg naar het tempelcomplex net buiten Georgetown. Onderweg zien we vanuit de lokale bus draken in winkels dansen, duizendklappers die afgestoken worden in winkelcentra en markthallen en mensen met offers op weg naar de goden. Nieuwjaarsdag duurt hier 2 weken en gedurende die periode ligt het dagelijks leven redelijk stil.

De tempel is gelukkig altijd voor iedereen geopend en we zien het reusachtige complex op de heuvel liggen als we uit de bus stappen. We lopen door de smalle steegjes omhoog en ontwijken de vele souveniers en wierrook stalletjes en dan stappen we de omheining van het tempelcomplex binnen. Deze tempel is anders dan alle andere tempels die we hebben gezien, grootser maar vooral enorm kleurrijk overal hangen rode en gele lampionnen, de muren zijn helderwit.., dit lijkt meer op een kasteel dan op een tempel. Voor de ingang tot de gebedsruimte staan honderden beelden van een buddha achtig figuur en allemaal hebben ze een hakenkruis op de borst... Ondanks dat we weten dat het een hindoeïstisch voorspoed symbool is blijft het erg vreemd om te zien. Na de tempel hebben we Georgetown gezien en we vertrekken naar Melakka in het zuiden. Wederom een oude koloniale stad en heerlijk eten. Op straat lopen duizenden Singaporians rond en massatoerisme viert hier hoogtij. Hierdoor is alles zo goed geregeld dat we veel leuke dingen hebben gezien maar eigenlijk niets echt iets noemenswaardig hebben meegemaakt. Lekker eten en een stad met een rijke historie zal moeten volstaan als beschrijving. Wat wel zeer bijzonder is, dat is de oud Nederlandsche begraafplaats uit de 16e en 17e eeuw. De grafstenen zijn schitterend gebeeldhouwd en beschreven in oud Nederlandsche taal. Heeren, Opperkoopmannen en VoC soldaten liggen hier begraven waarvan de meesten hun 30e levensjaar nooit bereikt hebben. Door de hele stad rijden fiets driewielers die versierd zijn met honderden lampjes, bloemen, ventilatoren en allemaal bevatten ze enorme boxen waaruit de zomerhits van 5 jaar geleden schallen. Wat vooral leuk is, is een optocht vaneen Singaporese familie die vele driewielers hebben afgehuurd en in optocht als een kermis door de stad rijden. Het guesthouse waar we overnachten is zeer goed en had en dakterras waarop we uren heerlijk hebben gelezen is perfect en wordt nog beter als er op de achtergrond uit de minaretten het oproep tot gebed schalt. We wanen ons nu toch wel heel ver van huis en hebben er weer zo'n heerlijk klein momentje bij.

Via Kuala Lumpur vlogen we naar Jakarta in Indonesië, eindelijk was ons zestig dagen visum geldig en Indonesië hebben we enorm naar uitgekeken. Zodra we in Jakarta geland waren bleek dat Indonesië weer totaal anders is dan de andere landen. Na onze spullen gedropt te hebben in het guesthouse nemen we de trein naar Jakarta Kota, en wat voor trein... De economy class trein komt voorrijden en we klimmen aan boord, de wagon heeft geen stoelen, geen deur en lijkt op een goederenwagon behalve dat het stampvol staat met mensen en hun baggage zoals kippen, rijstzakken en tassen. Stoere tieners hangen uit de deuropening terwijl de trein 10 meter boven de grond zweeft, mensen in golfplaten huisjes wonen langs het spoor en scharrelen over de rails onder ons op zoek naar plastic en andere bruikbare materialen. Zodra we het station uitstappen zien we dat de straten geen trotoirs hebben en een goot kennen ze ook niet. Als het dan ook nog gaat regenen en onweren lopen we door de blubber naar het winkelcentrum op zoek naar de nodige inkopen. Onderweg groet iedereen ons met 'hey mister' of een simpel 'hello'. Kleine driewielerige taxis rijden overal en niemand schijnt zich ook maar iets aan te trekken van de enorme onweersbui terwijl de bliksemschichten slechts 2 tellen van ons vandaan zijn. Al deze eerste dag hebben we door: Indonesië gaat weer mooie verhalen opleveren!

Ps we hopen binnenkort weer wat foto's online te kunnen zetten, internet is niet of zeer traag aanwezig maar hou de site in de gaten, we doen ons best….

Vietnam, strand in Maleisië en de kleine dingen

Voordat ik van wal steek over wat we hebben meegemaakt lijkt het me aardig om eerst iets te vertellen over wat reizen zo ontzettend leuk maakt... Op dit moment heb ik geen besef welke dag het is, laat staan wat voor datum het is. Alleen te hoeven bepalen wat we de volgende dagen willen doen is een heerlijke vrijheid. Alhoewel, dat met die datum is natuurlijk gevaarlijk, voordat ik het weet vergeet ik de verjaardag van Annemiek binnenkort en dat mag niet gebeuren:-).

De verhalen die we hier schrijven zijn vaak de vreemde situaties die we mee maken, de verschillen tussen onze cultuur en de cultuur van de fantastische plekken die we mogen bezoeken. Maar wat reizen echt leuk maakt zit vaak in hele kleine dingen. Geregeld vragen we aan elkaar waar we aan denken als je (glimlachend) voor je uit zit te staren en het antwoord is steevast een herinnering die we ergens hebben opgedaan in de trend van: 'weet je nog die Afrikaan die buiten voor de deur helemaal uit zijn dak ging met dansen bij een optreden van een lokaal bandje in Madagaskar terwijl alle westerlingen als houten planken binnen in het restaurant stonden te luisteren?' Of je gedachten dwalen af naar het moment dat je in de nachttrein wakker wordt en door de ramen naar de zonsopgang en het voorbij schietende waanzinnige landschap buiten kijkt terwijl je je ipod opzet en op dat moment in je oren de Beatles klinkt met 'here comes the sun'. Elke dag heeft die kleine momenten waar je met een grote glimlach aan terugdenkt... Op het moment van beleving lijken ze niet spectaculair maar ik ben me ervan bewust dat die kleine dingen ervoor zorgen dat ik zo blij ben met het feit dat ik hier aan de andere kant van de wereld mag reizen en dat dat juist datgene is wat reizen zo spectaculair maakt.

Maar natuurlijk maken de grote belevenissen de verhalen interessant voor anderene en ook in Zuid Vietnam en Maleisie hebben we enorm veel mee gemaakt. Ho Chi Minh City, het voormalige Saigon is de uitvalsbasis voor het verkennen van het zuiden van Vietnam. Via ons guesthouse boekten we een aantal tours door de omgeving maar eerst vertrokken we voor lange wandelingen door de miljoenenstad HCMC. Het verkeer is gelukkig overzichtelijker dan Hanoi maar dat komt vooral door de bredere wegen. Opnieuw rijden er miljoenen scooters toeterend door de straten en lopen we over smalle stoepjes en door kleine straatjes naar de bijzondere plekken in de stad. Hetgeen het meeste indruk heeft gemaakt is het War Remnants Museum waar de 'American War' wordt beschreven. Opnieuw worden we geconfronteerd met de waanzin van oorlog. In het museum wordt verslag gedaan van de oorlog door middel van ongecensureerde foto's. De tentoonstelling is snoeihard en is het enige museum ter wereld wat de onzin van oorlog weergeeft. Stap voor stap loop je 'door de oorlog heen'. Je begint buiten het gebouw in een gevangenis waar uitgelegd wordt hoe politieke gevangenen worden gemarteld en de verhalen worden opgetekend aan de hand van verhalen van overlevenden uit de gevangenissen en ondersteund met de gebruikte martelmethoden en foto's die toendertijd geschoten zijn. Schokkend is ook dat de gevangenissen onder 'toezicht' stonden van de Amerikanen en dat ze alle mogelijke conventies schonden over de rechten van de mens... Na de foto's liepen we met een klomp in onze maag het museum in waar je begint op de 2e verdieping en dan als het ware de jaartallen volgt. Naar mate je richting het eind van de oorlog loopt worden de foto's confronterender endoen overlevenden verslag van de slachtpartijen die zijn aangericht en van de misdaden die zijn gepleegd. Je zou in een communistisch land verwachten dat ze de eigen strijdkracht zouden verheerlijken of de overwinning vieren maar niets van dit alles, alleen de rauwe foto's en de gevolgen van de oorlog. De 3e verdieping beschrijft de gevolgen naar de oorlog, honderdduizenden onontplofte bommen, de kinderen die nog steeds mismaakt geboren worden door de chemische wapens die zijn ingezet. We verlaten depressief het museum en zijn het er wel over eens dat iedereen dit museum zou moeten bezoeken om alleen al bewustzijn te creëren dat een oorlog nooit zal helpen of goed zou zijn maar alleen maar verliezers heeft!

De rest van de stadswandeling bestond uit heel veel tempels vooral in China Town, dus weer geheel bedwelmd van de enorme hoeveelheden wierook, en keren weer terug naar het guesthouse. De volgende dag stond weer in het teken van 'the american war' en we vertrokken naar de Cu Chi tunnels. Onze gids, Minh, was een oudere Vietnamees die ten tijde van de oorlog aan de Amerikaanse kant heeft gevochten en voor de oorlog theologie had gestudeerd. Hij sprak dan ook op de wijze van een predikant, bedachtzaam en wijs en probeerde iedereen bewust te maken om te genieten van iedere dag die je gegeven is en dat wist hij ook zo overtuigend te brengen dat iedereen instemmend 'yeah' zei of druk zat te knikken als hij verhalen vertelde en vragen stelde. Ons was al opgevallen dat alle Vietnamezen zeer hard werkten en het bleek dat ze dat alleen aan het einde van het Chinese jaar doen. Dan is de tijd om alle nog niet afgeronde zaken af te ronden, conflicten op te lossen en schulden af te lossen zodat je met een schone lei het jaar kon beginnen... Terwijl hij zo de gebruiken van Vietnam uit stond te leggen reden we al de eerste stop binnen, de Gai Dao tempels. Hier hebben ze hun eigen religie ontworpen en bestaat uit allerlei verschillende religies en goden. Zo is Jezus, Allah en Mohammed een heilige, is er niet een echte god maar moet je volgens bepaalde richtlijnen leven... Voor die richtlijnen hebben ze dan weer andere heiligen bedacht en heb je dus Viktor Hugo, een franse romantische dichter als heilige van de liefde en ook heiligen als een Chinese draak of Jean D’Arc. Afhankelijk van je achtergrond, christen, moslim, budhist, hindoeist etc. draag je een bepaalde kleur kleding en tijdens de kerkdienst zat je te bidden naar het alziend oog dat bepaald of je goed leefde. Dat alziende oog lijkt op het oog dat op de dollar biljetten staat... Best interessant dat dit geloof pas in 1920 is ontstaan en toch ruim 2.000.000 mensen wordt gevolgd. De tempel was een onwaarschijnlijk kleurrijk geheel en heeft mooie versieringen met kenmerken uit alle culturen ter wereld.

Na deze tempel gingen we naar de tunnels. Deze waren net als de Ving Monh tunnels uit het vorige verhaal ontstaan doordat de Amerikanen deze zone hadden gebombardeerd tot free fire zone. Hoewel de plek midden in Zuid Vietnam lag heeft Amerika en Zuid Vietnam nooit controle over het gebied gehad. Sterker nog, de tunnels liepen zelfs onder Amerikaanse bases door. De totale lengte was honderden kilometers waar Noord Vietnamese strijders zich door verplaatsten en een guerrilla oorlog uitvochten. De tunnels zijn ontzettend klein en je past er maar net in. De ingang en uitgangen zijn niet te vinden als je niet weet waar je moet zoeken en zaten vol met boobytraps. De strijders gebruikten de amerikaanse bommen, die niet waren ontploft, om anti tankmijnen te maken of van het metaal valstrikken waar de soldaten in liepen als speren, valkuilen, berenklemmen e.d. Zeer bizar om te zien hoe ze ruim 10jaar zo konden vechten... We hebben zelf ook door de tunnels gekropen en je moet in ieder geval geen last hebben van claustrofobie!

Na de tunnels en de stad HCMC gingen we georganiseerd naar de Mekongdelta en eerlijkheid gebied te zeggen dat een tour ook kan tegenvallen. Van tevoren hadden we getwijfeld om met een tour te gaan en in de 2 dagen hebben we dan ook weinig gezien behalve winkeltjes waar ze snoep, honing, rijst etc maakten.... maaaar..... Er was ook een homestay en hoewel het niet echt een homestay was maar meer een bungalowpark achtig iets moesten we toch slapen in het bed van de oma want er waren teveel gasten aanwezig. Oma moest dus voor ons wijken en dook bij de kleinkinderen in bed die dat schijnbaar wel gewend waren en wij vermaakten ons ondertussen prima met.. Jawel, daar is die weer... rijstwijn oftewel happywater! Er werd veelvuldig geproost in alle talen die we konden bedenken en na de nodige shots rolden we ons bed in om de volgende dag weer voor dag en dauw aan te treden voor een wandeling om zes uur's ochtends. Au! Na een inkijkje in wat Vietnamezen doen voordat de gemiddelde westerling uit bed komt vertrokken we naar de grootste floating market waar boten op het water een markt vormen en handelen in van alles en nog wat. Na overhandiging van geld worden producten op het water overgeladen en komen er boten af en aan om hun waar aan te prijzen of producten op te halen... Heel leuk om te zien zoals dat hier in Vietnam gebeurt. Na nog wat niet boeiende winkeltjes en fabriekjes vertrokken we naar HCMC waar we vanaf doorvlogen naar ons 9e land deze reis: Maleisië.

We kunnen Indonesië nog niet in want we hebben nog 74 dagen te gaan en ze geven maximaal 60 dagen visas af dus dat geeft ons mooi de tijd om de westkust van Maleisië te bekijken daar waar we vorig jaar ivm de monsoon alleen de oostkust hebben kunnen bekijken. Daarnaast zijn we na zoveel maanden wel toe aan vakantie. Ik zie jullie denken... Vakantie? Die zijn een halfjaar weg... Reizen kan enorm vermoeiend zijn, 's nachts reis je veel, je doet zo ontzettend veel nieuwe indrukken op en alles is uitdagend dat je je soms echt gesloopt en enorm moe voelt. Zo hebben we dan ook besloten om na de visumaanvraag in Kuala Lumpur (petronas towers blijven de mooiste moderne torens ter wereld) door te reizen naar Pulau Langkor, een eiland aan de westkust. En wat we daar hebben gedaan: helemaal niets! Heerlijk de tijd om te genieten van de kleine dingen waarover ik het in het begin had.

Genieten van een uitzicht over zee, terwijl locals zwemmen in! hun kleding en bedekt zijn met een hoofddoek of pet, om dan na zonsondergang naar een restaurantje te slenteren, een boekje te lezen en in je ooghoek waanzinnig mooie neushoornvogels te zien die een dubbele snavel hebben. Of gewoon naar het strand gaan en tientallen aapjes boven je hoofd te zien die via een electriciteitsdraad naar de overkant klauteren. En zo boek je na 4 dagen relaxen rustig nog een aantal dagen bij. Wanneer we willen uitchecken?

No idea, what day and date is it today?

Vietnam: Op naar het zuiden

Voor de liefhebbers: we hebben weer een heel aantal foto's vanVietnam op de site geplaatst!

Hoi An

Na Hue zijn we naar beneden afgezakt naar Hoi An. Een heerlijk rustig plaatsje dat als een van de weinige plaatsen niet volledig platgebombadeert is in de Vietnam (American) War. Na de relatief korte busrit van Hue naar Hoi An (Slechts ~4 uur) zijn we over de hobbelende weg aangekomen in Hoi An. Helaas hadden we de stoelen achter in de bus wat er voor zorgt dat je zelfs met 50 km per uur telkens tegen het plafond aanklapt maar eigenlijk is het wel leuk en kunnen we er wel om lachen. Het iseen bijzondere ervaring waarbij na elke grote hobbel de hele achterkant eenstemmig 'woohoo' of 'Wow' geluiden maakt.

Het wegensysteem is nog niet echt ontwikkeld in Vietnam.De grenzen zijn pas ongeveer 25 jaar opengegooid en pas sinds het eind van het laatste decenia begint de 'welvaart' een beetje door te dringen in Vietnam. Van medereizigers horen we dat er 8 jaar geleden alleen nog maar fietsen waren in Vietnam en 'The Vietnam Dream' was dat iedereen een brommer zou krijgen. Nu dat is uitgekomen is het te hopen dat de nieuwe 'Vietnam Dream' niet is dat iedereen een auto krijgt want daarvoor is het wegensysteem nog lang niet toerijkend.

Vietnam loopt nog ver achter, in hotels hangt netjes een bordje om het WC papier niet door de toiletten te spoelen omdat de riolering er nog niet voor gemaakt is. Electriciteitsdraden hangen in grote bossen boven de weg en wegen zitten vol kuilen. In het eerder bezochte Ho Chi Minh museum is ook een expositie te zien over de 'Achievements' van Vietnam en ze zijn vol trots over een aangelegde weg van Oost naar West of een aangelegde brug. Ook zijn er in het museum foto's te zien van de eerste levertransplantatie, de eenmalige gastdeelname van Vietnam aan de WTO conferentie. Elke keer dat een buitenlands staatshoofd het Communistische land bezoekt wordt dit breed gepubliceert en de Vietnamezen willen nu eindelijk toch ook echt bij de rest van de wereld horen.

Deze ontwikkeling zorgt voor een gestage groei van industrie en een instroom van buitenlandse dollars en euro's waarmee investeringen gemaakt kunnen worden. Echter Vietnam is nog niet de 'Aziatische tijger' zoals bijvoorbeeld China, Maleisie en Thailand wel zijn. Ze lopen nog wat achter maar er wordt gewerkt om de achterstand in te halen.

Enfin, we rijden dus Hoi An binnen en we hebben meteen al door dat deze plek de toeristische trekpleister is van Vietnam. Zoveel toeristen hebben we nog niet eerder bij elkaar gezien (Behalve dan misschien als je de Chinezen in Macau tot toeristen rekent... maar die lijken allemaal op elkaar dus dat voelt niet echt toeristisch aan). Waarschijnlijk zijn de Vietnamezen in de minderheid, zeker in het oude stadscentrum van Hoi An. Toch hangt er wel een heel relaxte sfeer in Hoi An. Niet gejaagden de'heel erg' opdringerige Vietnamezen ontbreken. De sfeer is ontspannen en iedereen slentert door de straatjes met authentieke Franse koloniale gebouwen. Het hele centrum is UNESCO World Heritage wat betekent dat oude gebouwen worden opgeknapt en dat de hotelletjes en winkels in overeenstemming met de huidige bouwstijl moeten worden gemaakt. Dus geen schreeuwerige hoogbouw of lelijke grijze betonnen kolossen. We hebben besloten een redelijk mooiguesthouse te nemen vlakbij het centrum om hier kerst te vieren. Doordat het hier zo toeristisch is kom je ook een beetje in de kerstsferen, het regent hier net zoals meestal in Nederland (Maar wel lekkere warme regen), er staan kerstbomen in de cafetjes, Maria Carey schalt uit de speakers dus we voelen ons zowaar bijna thuis:). We komen niet alleen voor kerst in Hoi An. In de nabijheid van Hoi An is een zeer oud en groots tempelcomplex (My Son) te vinden dat volgens de boeken een soort 'Angkor Wat van Vietnam' is... daarnaast staat Hoi An bekent om zijn goede keuken dus lijkt het ons leuk om een kookcursus te boeken.

Kerst in Vietnam

Kerst vieren we met een etentje bij een italiaan. Volgens de Lonely Planet bij verre de beste italiaan van heel Vietnam... een betere plaats voor een kerstdiner kun je je toch niet voorstellen! Het eten smaakt inderdaad voortreffelijk, na zoveel dagen Mee en Rijst is hetItaliaans eenzeer welkomeafwisseling. Alswe vervolgensrondslenteren door de stad zien we nog een Italiaan... Het blijkt datde Italiaan waar we oorspronkelijk wilden eten verhuist is naar een andere locatie en dat een 'slimme' Vietnamese ondernemer onder bijna dezelfde naam een Italiaan heeft opgericht... Een slimme zet, zeker als je ook nog eens voortreffelijk eten kunt maken. Voor nog geen 4 euro hebben we een heerlijk bordverse pasta.Het eten is zelfs zo goed dat we de 2e kerstdag besluiten weer bij dezelfde italiaan te gaan eten:).

De 2e kerstdag brengen we door met rondslenteren langs de honderden 'tailor shops'. Kleermaken is de specialiteit van de regio en voor een redelijk goedkope prijs kun je hier pakken laten maken van Silk, cotton en allerlei verschillende soorten stoffen. Een goede kleermaker is echter niet makkelijk gevonden en nog lastiger wordt het als je om tafel gaat zitten met een kleermaker en die stelt je vragen 'what kind of model would you like, loose fit, tight fit... and the fabric... etc etc..'. We komen er achter dat je voordat je een pak laat maken je in ieder geval moet verdiepen in wat je precies wilt en dat een pak niet een pak is. Dus besluiten we huiswaarts te keren. Opnieuw regent het en terwijl we langs de winkels lopen zien we een DVD winkel. En we hebben een DVD speler op de kamer.. Meteen zijn we enthousiast en schaffen wat DVD's aan voor $1 per stuk... Nee, niet de legale blijkt haha!.

Eerst spendeert Hans nog een uurtje of twee achter de PC om zich te verdiepen in het maken van een pak en na 2 uur kan hij praten als een volleerd expert dat je eigenlijk een 'Cotten fabric moet hebben met 120-150 spinnings' wat ideaal is voor een Nederlands klimaat. Ook de knopen moeten natuurlijk 'Horned buttons' ipv plastic en je moet opletten of de naden, mouwen en zakken 'double stitched' zijn. Nu dat achter de rug is tijd om DVD's te kijken! En zo spenderen we onze 2e kerstdag heerlijk achter de TV in het bed terwijl het buiten enorm hard regent. Zo verkeerd kan dat toch niet zijn dachten we zo. Echt een kerstgevoel hebben we echter helaas niet..

De volgende dag wordt het weer beter en we besluiten om een tour te boeken naar het tempelcomplex voor de volgende dag. Ook bestellen we een maatpak en wordt Hans aan alle kanten opgemeten, een fabric en model wordt er uitgezocht en er wordt een datum geprikt voor de eerste fitting de dag erna.

Het Tempelcomplex

De volgende dag gaan we vroeg uit de veren. We vertrekken richting het tempelcomplex My Son, het enorme complex is redelijk verwoest door de Amerikaanse bombardementen maar toch is het duidelijk zo immens groots het tempelcomplex moet zijn geweest ten tijde van de hoogtijdagen. Vele gebouwen, allemaal tot in de puntjes verzorgd met sculpturen versieren de restanten van het tempelcomplex. Een aantal gebouwen staat in de steigers en wordt met behulp van UNESCO en donaties gerestaureerd om weer wat van zijn oude glorie te herkrijgen. Het is leuk om van een gids anecdotes te horen. Zo was er ten tijde van de oorlog een Parijse hoogleraar die per brief direct de Amerikaanse legertop en de president beveelde om te stoppen met het bombarderen van de historische plek omdat ze alles aan het vernietigen waren wat te maken had met het erfgoed van de mensheid. De toon sloeg aan bij de president en die gaf het bevel om te stoppen met de bombardementen van historische complexen.

Na de tocht door het tempelcomplex gingen we per boot terug en raakten in gesprek met een Australisch stel Charlie en Sofieuit Adelaide waar we het bijzonder goed mee konden vinden.(Sofie is fysiotherapeut en begint volgende maand aan een versnelde geneeskunde opleiding).Bij terugkomst gaan welekker uit eten bij een goedkoop restaurantje waar het eten zo goed smaaktdat we besloten er een kookcursus te willen volgen. Tijdens het eten hadden we al verteld dat we bijzonder goed waren geworden in het afdingen en Annemiek demonstreerde dat keurig door keihard af te dingen op de kosten van de kookcursus. Vervolgens vroegen we wat ze betaalden voor het hotel (want wat blijkt ze slapen niet alleen ook bij ons in het guesthouse, ze zijn ook nog eens onze buren): ze betalen bijna 2x de prijs die wij hadden betaald voor een kleinere kamer... We kunnen niet wachten totdat we weer in Nederland zijn om te kijken of het afdingen ook in Nederland kan werken. 's Avonds zijn we naar de bar gegaan die bekend staat als de 'Bucket Bar'.. je krijgt hier een emmer met sterke drank (Mojito met zeer veel rum) voor omgerekent een euro. Qua drank is Vietnam sowieso een paradijs als je alcoholist bent. De Vietnamzen zijn trotse eigenaren van Bia Hoi, een biermerk dat de claim heeft het goedkoopste bier van de wereld te zijn. Voor een pint betaal je slechts 20 cent!

De Kookcursus

De kookcursus de volgende dag bleek meer een demonstratieworkshop te zijn waarbij de kok voordeed en wij druk meeschreven met de recepten en de bereidingswijze maar tegelijkertijd zorgde dat voor een heel gezellig etentje waar de gerechten aan de tafel bereid werden en we zo af en toe zelf de spatel ter hand mochten nemen. 5 Gerechten later en met een enorm ronde buik ploften we neer in een cafe om nog gezellig na te tafelen... Ondertussen informeerden webij diverse cafesop welke plek er een gezellig oud en nieuw te vieren valt. Een Nederlandse eigenaresse tipte ons dat de 'Dive Bar' een DJ had en een officiele 'Countdown' had... Dat klonk als een ideale locatie om morgen oud en nieuw te vieren!

De volgende dag was het weer lekker opgeklaart en hebben we een fietstocht gemaakt door de rijstvelden naar de zee toe. Helaas door de sterke stroming en de monsoon, het jaarlijkse regenseizoen kon er niet gezwommen worden maar een strandwandeling is altijd heerlijk en het voelt goed om na 3 maanden lekker bij de zee te zijn! Dit gaan we zeker meer doen de komende maanden!

Oud en Nieuw

Hoewel in Vietnam oud en nieuw niet echt gevierd wordt (Ze kennen hier Tet, Chinees nieuw jaar wat bepaalt wordt door de maankalender. Het valt dit jaar op 23-01-2012) zijn er hier zoveel toeristen dat er wel wat feestjes gehouden wordt. We vertrekken nadat we het vuurwerk in Sidneygezien hebben op een Australisch tv kanaal. In Nederland zie je altijd alleen een korte nieuwsflash op de televisie van het vuurwerk maar een tip voor iedereen die in Australie is tijdens de jaarwisseling: Ga naar Sydney! Het vuurwerk is magnifiek, de temperatuur is heerlijk en na het vuurwerk gaan alle Australiers naar het strand, worden er vreugdevuren ontstoken en plof je lekker bij de zee neer om te genieten van het bier (Wat daar $10 kost voor een blik bier.. dat is dan weer minder).

Enfin, vuurwerk kennen ze hier niet in Vietnam. Dat is per wet verboden, we zijn er niet echt achter gekomen wat het idee is achter het verbieden van vuurwerk maar hier hebben we intussen begrepen dat men ook in Nederland aan het kijken is of het (zwaarder) vuurwerk verboden moet worden. Wel jammer want vuurwerk met alleen sterretjes voelt toch niet echt als oud en nieuw. Na het vuurwerk op de televisie vertrekken we naar de 'Dive Bar' en doen we ons tegoed aan de biertjes. Dan klinkt er een kerstnummer wat ingezet wordt door de DJ. We kijken op onze telefoon voor de tijd, nog een paar minuten en dan is het nieuw jaar, snel naar de bar nog een biertje halen om te proosten... Aan de bar wordt al hard afgeteld, de DJ zet een soort houseplaat op, achter in de bar vliegen mensen elkaar in de armen... anderen tellen nog steeds af, twijfelend kijkt iedereen elkaar daarna aan of het nieuwe jaar al is begonnen... hmm, die countdown in Vietnam moeten ze nog een beetje aan wennen haha. 2 over twaalf wensen we elkaar dan maar een gelukkig nieuwjaar maar dan breekt de feestvreugde toch echt los. Omdat iedereen aan de andere kant van de wereld zit zonder bekenden is er een hele open relaxte sfeer waarbij iedereen met iedereen ouwehoert, nationaliteiten maken niet uit en taalbarrieres worden geslecht met een biertje (Die taalbarrieres verdwijnen aan het eind van de avond sowieso, ben benieuw wat de oorzaak daarvan is haha:)...

Om een uur of half vijf gaat het licht uit bij onze Australische reisgenoot.. tja als je bier $10 per glas kost in je thuisland dan kan ik me voor stellen dat je het einde van de avond niet haalt. We halen hem uit zijn bijna slaaptoestand van de loungebank en vertrekken naar ons hotelletje. De volgende dag moeten we uitchecken en gaan we met de nachttrein van Nha Thrang (Iets ten noorden van Hoi An) naar Saigon, onze laatste bestemming in Vietnam. Om 10 uur gaan we de kamer uit en wonderbaarlijk genoeg geen kater.. dat is voor onze Australische buurman wel anders, met een gigantische kater moet hij nu de dag wachtend doorbrengen op de trein die pas 's Avonds vertrekt. Nog even een pakket op de post doen met souveniers en m'n maatpak en dan 's avonds naar de trein toe waar we wederom plaatsnemen op de Hard Sleeper coupe.

De treinrit naar Saigon

De Hard Sleeper doet echter hier in de trein in Vietnam zijn naam eer aan, het bed voelt aan als een plank en zodra we binnen zijn ploffen we zo snel mogelijk neer op ons bed om te gaan slapen (We zijn nog steeds moe van oud en nieuw en daarnaast hebben we van andere reizigers al gehoord dat de onderste bedden, waar wij op slapen als 'Community beds' worden gezien door de Vietnamezen waar iedereen op behoort te kunnen zitten. Nou mooi niet dus.. we doen al snel of we slapen en onze Vietnameze reisgezellen vertrekken dan toch maar naar de 4 planken boven ons.

Halverwege de nacht wordt er dan hard aan onze deur getrokken, het blijft dan even stil en dan weer... er wordt geschreeuwd en nog meer aan de deur gesjort... Niemand van onze cabine heeft de cabine verlaten dus misschien dat het de conducteur is op dit late tijdstip. Als we proberen de deur van binnenuit open te doen blijkt dat het slot zo ontzettend oud is dat deze slechts na vele minuten proberen eindelijk opent. Dan blijkt er voor onze cabine een vrouw met krulspelden te staan die vervolgens zegt: 'oh sorry, wrong cabine' en dan bij de deur naast ons een scene maakt om binnen te komen... We sluiten de deur en gaan slapen... dan moet vervolgens de jongen boven Annemiek naar het toilet, weer 2 minuten aan de deur morrelen, trekken en proberen en dan gaat eindelijk de deur open... hij gaat naar het toilet en de deur valt weer in het slot. 5 minuten later is Hans aan de binnenkant en de Vietnamese jongen aan de buitenkant aan het proberen de deur op en te krijgen... en dit ritueel herhaalt zich nog een aantal keer gedurende de nacht.

Als het licht wordt ontwaken de Vietnamezen als eersten en dalen van hun bedplanken af en gaan richting de buren om daar te ontbijten, na het ontbijt klimmen ze weer op de planken boven ons. Hans is intussen ook wel wakker en is begonnen aan een vier sterren Sudoku. Als de jongen boven Hans de Sudoku ziet roept hij naar de andere jongens 'Sudoku, Sudoku' en al snel zitter er een 2-tal Vietnamezen bij Hans op het bed, 3 bovenop de 2 planken boven Hans en tegenover hem zitten er nog eens 2 Vietnamezen op de bovenste 2 planken. Zo zitten we dus op een stukje van 4m2 met 9 man Sudoku's op te lossen. De Vietnamezen blijken te werken en te studeren in Saigon en komen terug van een kort reces voor de jaarwisseling. Een aantal werkt in outsourcing bedrijven en we praten honderduit over de Vietnameze ontwikkeling, verkeersregels (of het gebrek eraan), de situatie en zoals zij de toekomst zien van Vietnam. Heel interessant maar ze verwachten nog niet dat de regering ten einde komt, er een eind komt aan corruptie (Je moet betalen als je een baan wilt en een goed netwerk hebben), democratie is nog ver weg... de jongen die het beste Engels kan heeft een paar keer in de VS gewerkt voor een half jaar en begrijpt helemaal dat wij een een enorme 'Cultuurschok' kregen toen we in Hanoi afgezet worden. Al pratend rijden we het station van Ho Chi Minh City (Saigon) binnen in het zuiden van Vietnam en we nemen een taxi van het treinstation naar ons hotel. De brommers zijn ook hier alom aanwezig maar toch lijkt er iets meer systeem te zitten in het verkeer hier dan in Hanoi... Maar misschien zijn we ook gewoon gewent aan het drukke verkeer en het constante getoeter...

Vietnam: Een chaotisch land

Hallo allen, nog de beste wensen allemaal. Het heeft even geduurd met een nieuw verhaal maar dat wil niet zeggen dat we niks beleeft hebben. Integendeel.

De reis naar Hanoi

Het begon al op het moment dat we Macau verlieten meer dan een maand geleden. Voor een visumaanvraag moesten we onze volledige reisroute laten zien bij het visumbureau. Echter de tickets en de hotels konden we pas over de grens in China boeken... Dat gaat dus niet, dan maar bij een andere balie kijken of we onszelf aan een visum konden helpen door te bluffen, gewoon een hotel opgeschreven in Nanning. Een nachtbus genoemd die we waarschijnlijk wel konden halen en onze vliegticket vanaf Jakarta laten zien zodat we geen economische vluchteling leken:). Het werkt en 2 dagen later slingerden we de tas op onze rug om de grens over te steken.

In het vorige verhaal had ik al laten weten dat Chinezen gek zijn op gokken. Dit beeld wordt bevestigd aan de grens... We lopen een soort van jaarbeurshal in en daar staan duizenden Chinezen te wachten om de grens over te mogen steken. Tientallen douaniers zetten de benodigde stempel en een uurtje later voegen we ons in de stroom die de grens van Macau naar China oversteekt. Daar zien we dat minstens net zoveel mensen de grens naar Macau willen oversteken.. kortom een enorme drukte. Hans wordt er weer uitgeplukt aan de Chinese grens (lastig zo'n Amerikaanse stempel in je paspoort) maar niet veel later bevinden we ons dan toch in de nachtbus naar Nanning toe. 's Ochtends om half zeven kloppen we op een raam van een hotel zodat we hier kunnen blijven voor een dag om de volgende dag door te kunnen reizen naar Vietnam. Slaperig doet een portier open en die verwijst ons naar een hokje naast zijn ruimte.. nog een keer kloppen en nu doet een slaperige medewerker van het hotel open. Je zou denken: 'Twee toeristen met een rugzak die naar een bordje wijzen met kamer te huur, die willen vast een kamer'. Niets is minder waar... de hotelmedewerker heeft geen idee wat we bedoelen, spreekt geen Engels en komt niet op het idee dat wij enkel een kamer willen. Een kwartiertje heen en weer gebaren helpt nog niet veel en we zijn ten einde raad... Als hij eindelijk doorheeft dat we een kamer willen vraagt hij om ons paspoort (Als je China inreist moet je binnen 36 uur ingechecked zijnin een hotel anders moet je naar een politiebureau toe en verklaren waar je geweest bent in de afgelopen 36 uur). We overhandigen ons paspoort en hij kijkt onbegrijpend naar het paspoort. Uit welk land we komen kan hij er niet uit opmaken en als hij vervolgens door heeft dat we uit Nederland komen weet hij het Chinese karakter niet dus moet er eerst iemand opgedoken worden die het Chinese karakter voor Nederland weet. Tot slot moet hij mijn geboortedatum hebben en hij zoekt op het paspoort en besluit dan maar mijn sofinummer op te schrijven... tja... communicatie blijft toch een probleem zoals uit dit voorbeeld wel blijkt.

Enfin, een busticket is snel gevonden en de volgende dag reizen we door naar de grens, we stappen uit de bus en Annemiek schaart zich achter een rij Chinezen die ook naar Vietnam gaan. De Chinezen gebaren en zeggen dat Annemiek geld tussen het paspoort moet doen anders kom je het land niet in... Ze laten zien dat ze zelf omgerekent $1 in het paspoort hebben gestopt voor de douanebeambte. Zo komt corruptie wel heel dicht bij. Echter Ik en Annemiek bsluiten dat we niet mee gaan werken aan corruptie, we komen uit Nederland (het 1 na minst corrupte land ter wereld) en we gaan hier niet betalen om de grens over te steken. De Chinezen begrijpen er niets van dat wij het risico durven te nemen om niet te betalen aan de douanebeambte. Annemiek overhandigt haar paspoort aan de beambte en prompt staan er 6 Chinezen aan de balie over haar schouder mee te kijken of ze het land wel binnenkomt. De douanebeambte haalt eerst onopvallend geld uit de Chinese paspoorten, neemt vervolgens Annemieks paspoort ter hand en Annemiek en ik kijken vol spanning of het goed gaat. Er wordt een stempel gezet en we krijgen het paspoort terug.. Vol verbazing komt de ene Chinees na de andere op ons af, de een vraagt of we werkelijk niks er tussen hebben gestopt.. een oudere Chinese man loopt op Annemiek af en steekt zijn duim omhoog om te laten zien dat hij onze 'heldendaad' kan waarderen. De komende 3 uur op weg naar Hanoi is Annemieks paspoort het onderwerp van de bus. Hopenlijk opent het de ogen van de mensen dat corruptie niet altijd nodig is en dat er niet overal voor betaalt hoeft te worden. Iets wat in China en Vietnam toch wel gebruikelijk is blijkt uit de verschillende gesprekken die we voeren met de lokale mensen.

Hanoi

3 uur later stappen we uit in Hanoi, de hoofdstad van Vietnam en we delen een taxi met 3 jeugdige medereizigers uit Hong Kong en China en zo zitten we met 5 reizigers, een taxichauffeur en enorm veel bagage samengepropt in de auto op weg naar het centrum: het old quarter van Hanoi, 50 straten die het centrum horizontaal en verticaal doorkruizen en het centrum in blokken verdeelt. De namen zijn bijvoorbeeld (Vrij vertaalt): Kunststraat, metaalstraat, keramiekstraat, schoenstraat etc... Deze namen geven tot op de dag van vandaag aan wat er in die straat geproduceert wordt en wat er verkocht wordt in die straat. Zeer makkelijk als je wat nodig hebt:). We stappen in het midden uit onze taxi en dan kan de cultuurschok niet groter zijn. Iedereen hier in Hanoi (8 miljoen mensen) heeft een scooter en rijdt kris-kras door elkaar. Elke scooter gebruikt de toeter om te laten weten dat hij er aankomt en helaas hebben ze in Hanoi nog geen electroscooter uitgevonden zoals in China dus staat het er blauw van de uitlaatgassen. Er is een trotoir langs de weg maar deze wordt overal gebruikt als parkeerplaats voor de vele duizenden scooters die je overal ziet en zo moet je over straat lopen. Slechts 3 straten hoeven we door naar ons hostel maar daar aangekomen zijn we blij dat we het er levend van af hebben gebracht.. wat een totale Chaos.

De volgende dag doen we rustig aan en leren dat de manier om de straten over te steken gewoon langzaam lopen is en de tegemoetkomende scooters strak aankijken. Ga nooit een stap terugdoen en gewoon langzaam doorlopen. Later spreken we een Vietnamees en vragen we of er verkeersregels zijn, zijn reactie zegt genoeg of mensen zich iets aantrekken van verkeerslichten: 'I don't know, if my neighbour drives I drive'. Onderweg duiken we een paar cafe's in om rust proberen te vinden van de vele toeters maar helaas dringt zelfs hier het constante getoeter door. We besluiten de tijd te gebruiken om het Ho Chi Minh Museum te bekijken. Hier ligt de grote leider van Vietnam al decennia opgebaart en het is best raar om iemand die al zo lang dood is opgebaart te zien worden. Allereerst laat je je tas en fototoestel achter bij een balie en sluit je je aan in een rij om vervolgens langs tientallen militairen te lopen om vervolgens een bunker in te gaan. Hier wordt je langs de kist geleid waar 8 soldaten onbeweeglijk naast de kist staan. De lokale Vietnamesen groeten hun grote dode leider maar lopen wel door in hetzelfde tempo want stilstaan is verboden om vervolgens iets later weer buiten te staan... rare gewaarwording als je je dan realiseert dat degene die daar ligt al zolang dood is.

Terug bij het hotel besluiten we gebruik te maken van de travel service van het hotel en boeken we 2 excursies omdat we moe zijn van het constant regelen en zoeken naar bussen en het eigenlijk wel lekker is om rondgeleid te worden. We vertrekken als eerste naar de 'perfume pagoda' die in de zomer heerlijk schijnt te ruiken als er honderden roze bloemen in het water zijn die lekker schijnen te ruiken. 'S middags bekijken we nog een enorme grot en krijgen we een leven lang geluk omdat er een druppel van een stalactiet op onze handen valt en we deze over ons gezicht uitsmeren (Toch makkelijk al die gebruiken, ik voel me al helemaal gelukkig:) ). We zouden oorspronkelijk gebruik kunnen maken van de kabelbaan die de tocht van een bergop klauteren maar helaas... kapot.

De tweede excursie is een excursie naar Tham Coc, een karststeengebergte waar tempels liggen en waar overal karststenen bergtoppen uittoornen boven het rijstlandschap en de rivieren die er tussendoor kronkelen. We vertrekken 's ochtends met de bus en de gids legt ons uit dat er eerst een tempel bezoeken waar een vroegere koning uit de 16e eeuw is begraven. De tempel is aardig maar Annemiek en ik hebben door dat we teveel tempels hebben gezien en zijn niet snel meer onder de indruk (Tempelmoeheid is onze zelfbenoemde term, een beetje hetzelfde als dat je na de Loire in Frankrijk gaat en 300 kastelen hebt gezien:) ). De gids vraagt in de bus wie er vervolgens met de fiets een stukje van 2 kilometer wil fietsen... 2 kilometer? wij hadden deze tocht geboekt omdat er een mogelijkheid was om tussen de karststeengebergten door te fietsen en dat zou een belangrijk gedeelte zijn van de excursie. Echter we bevinden ons in een groep van ongeveer 10 50+-ers die er niet erg uitzien alsof ze ooit een fiets hebben aangeraakt en we blijken samen met een Duits meisje de enige te zijn die een fietstocht ziet zitten.. maar 2 kilometer, daar gaan we niet mee akkoord. Na enig overleg met de gids stemt hij in dat we een langere fietstocht maken en zo vertrekken wij vanaf de tempel naar de lunchsstop ongeveer 10 kilometer verder in het plaatsje Tham Coc.

Zodra we op de fiets zitten zet de gids er flink de pas in... Hij is duidelijk geirriteerd dat wij de langere fietsroute willen hebben en hij fietst ver voor ons uit. Als we vervolgens zelf versnellen om hem bij te halen gaat hij nog harder fietsen in plaats van ons uit te leggen wat we zien of de tocht de moeite waard maken. We besluiten dan maar zelf op een redelijk tempo door te fietsen en de gids maar gewoon voor ons uit te laten fietsen. Hans doet nog een poging om naast de gids te gaan fietsen en een gesprekje aan te gaan om te kijken of hij langzamer gaat fietsen. (dit heeft eerder gewerkt in Madagascar en luang Namtha, als iemand ooit een te hoog tempo heeft, ga met hem praten en hij is dan zo bezig met praten dat hij zijn tempo verlaagt... slimme truc van Annemiek). Echter bij deze gids heeft het geen effect... midden in een zin zet hij er weer een sprintje in en fietst honderden meters voor ons uit. Hans laat zich terugzakken tot Annemiek en het Duitse meisje en met ons drieen fietsen we langs de Karststeenbergen. Dan zien we de gids in een padje staan dat naar een huis loopt, hij staat vlak naast een boom in het gras en we vragen de gids: 'Shall we cycle ahead that way?' en wijzen naar de weg die we volgen. Instemmend schreeuwt de gids ja terug en we fietsen nu voor de gids uit. Na een kwartiertje fietsen is de gids nog niet bij ons.. echter we zijn ook geen afslag gepasseerd en in de verte doemt een plaatsje op... Toch raar dat de gids er niet is. We wachten nog eens tien minuten, fietsen dan langzaam door... wachten dan nog eens, nee nog steeds geen gids. We besluiten door te fietsen tot de eerste afslag die we tegenkomen en dan... tja wat dan. We strijken neer op een terrasje dat op de hoek van de afslag staat. We vragen aan het stalletje dat naast het terrasje staat waar Tham Coc is maar hij begrijpt ons niet, dan maar weer wachten op de gids... Na een half uur is ons geduld toch echt op. Welke gids verliest nou zijn groep en komt vervolgens niet achter ons aan... of in de eerste plaats fietst een halve kilometer voor ons uit? We hebben toch echt met ons drieen begrepen dat we door moesten fietsen. Teruggaan is niet echt een optie, vooruit fietsen ook niet want dan gaan we kansloos verdwalen en wachten ook niet want de gids had er al lang moeten zijn. We besluiten maar te kijken of we een telefoon kunnen regelen en Hans belt het Hostel... die zeggen vol verbazing 'you're lost on an organized tour?... wait I'll call you back...' en zo wachten we op het telefoontje waarin ze nog steeds vol verbazing kennisneemt van het feit dat we onze gids kwijt zijn. Het hostel belt de tourorganisator op. Een kwartier later pruttelt er een oude man op een brommer voorbij die gebaart 'Tham Coc'... 'Tham Coc.. aarzelend volgen we de man op de scooter maar, hij spreekt geen Engels maar Tham Coc is waar wij ook heen moeten. Hij rijdt weer ver voor ons uit maar als we dan zelf onze snelheid verlagen wacht hij wel op ons dus waarschijnlijk moet hij ons inderdaad wel ergens heen brengen. Normaal gesproken zou de fietstocht door de rijstvelden fantastisch zijn maar veel oog hebben wij (en vooral Annemiek daar niet voor). Hoe kan een gids je nu kwijtraken haha. Enfin, we komen aan bij de aanlegplaats voor boten en het restaurantje en daar staat de gids, duidelijk nog geirriteerder dan wat hij al was voordat we gingen fietsen... Geen sorry, maar enkel een 'where were you'?. Hans besluit maar niet de discussie aan te gaan hoe een gids die op 3 mensen moet passen alle drie personen kwijt kan raken en we besluiten alsnog maar de late lunch naar binnen te werken. We nemen ons voor het geld terug te vragen voor de tour als we weer terug zijn in Hanoi en redelijk pissig begeven we ons naar het laatste onderdeel van de tour, een roeibootje over een river tussen de kalksteenrotsen. Na wat minuten op het water zwakt de frustratie af en al snel genieten we van de schitterende rotsen om ons heen, vissers vissen nog steeds met de hand in een rivier en staan tot hun borst in het water om met een soort van speer en net vissen te vangen. Langs de kant van de rivier werken boeren met ploegen en wordt er rijst geplant, dan verschijnt er een berg in de verte en de rivier lijkt op te houden, echter het bootje gaat een grot in en nadat het helemaal pikdonker is geworden verschijnt er aan het einde van de grot weer licht en zo passeren we drie grotten. Werklijk schitterend om hier doorheen te varen. Aan het einde van de derde grot stopt de boot en de vrouw die ons voortroeit pakt een grote doos met allemaal souveniers en vraagt of wij wat willen kopen.. Geen interesse is niet genoeg, ze blijft aandringen, pakt telkens nieuwe producten en als we aandringen om terug te gaan naar het haventje zegt ze 'No back, first buy'... Ah ja, dat was waar ook Vietnam is het land van de opdringerige zeer aanhoudende verkopers. Na nog een aantal keer nee te hebben gezegd stelt hans voor dat zij 5 minuten probeert aan te dringen en wij 5 minuten nee zeggen en dat we dan terugvaren. Dat begrijpt ze en ze bindt in, pakt de doos weer in en geeft Hans een peddel.. Haha, we hoeven niets te kopen maar we mogen zelf wel terugpeddelen! Eigenlijk zien we de humor er wel van in en we peddelen terug door de waanzinnig mooie omgeving naar de Haven waar onze gids op ons wacht en waar we zowaar een sorry krijgen te horen dat hij ons kwijt was. Waarschijnlijk had de tourorganisator contact opgenomen met de gids en had hij een enorme uitbrander gehad want hij stond er redelijk ongemakkelijk. We kregen wel aardig medelijden met hem en doordat het einde van de tocht toch de excursie zeer de moeite waard maakte hebben we ons geld maar niet teruggevraagt.. We weten nu wel dat een georganiseerde tour boeken toch niet altijd makkelijker is dan zelf een tocht ondernemen of dat een georganiseerde tour 'saai' hoeft te zijn haha!.

De volgende dag vertrekken we naar Hue en van daar door naar Hoi An waar we kerst en oud en nieuw vieren. Hue is bekend om zijn eeuwenoude citadel en ligt vlakbij de demilitarized zone. We nemen een excursie langs de demilitarized zone wat ten tijde van de Vietnam oorlog (of American War zoals ze dat hier noemen) en onze gids is iemand die opgroeide ten tijde van de oorlog in het gebied en verhalen vertelt hoe het leven was ten tijde van de oorlog. De bus brengt ons langs plaatsen als 'Rock Pile', 'Khan Se', het Ho Chi Minh Trail startpunt en andere plaatsen die zeer bekend zijn uit de Vietnam oorlog. We krijgen verhalen te horen over hoe Amerikanen 'Free Fire Zones' creerden wat betekent dat alles wat er leeft in een bepaalt gebied aangeduid wordt als vijandig. Vliegtuigen moesten al hun Kerosine, bommen, chemicalien en dergelijke boven de 'Free Fire Zones' leeggooien voordat ze mochten landen. Niet omdat het enig strategisch nut diende maar puur ter vernietiging van het gebied en iedereen die er leefde of er vocht tegen de Amerikaanse invasie. Een van de Free Fire Zones was rondom het dorpje Son Ha en Sonh Trung. De lokale bevolking besloot om te ontkomen aan het continue bombardement de grond in te graven en creerden een 43km lang tunnelstelsel wat 10 - 30 meter onder de grond lag genaamd de Vinh Moc tunnels . Het is onvoorstelbaar dat in deze tunnels dorpelingen leefden waar ze maanden onder de grond zaten in tunnels die 1.60m hoog zijn. Het tunnelstelsel bevatte een ziekenhuis, ontmoetingsruimte, recreatieruimte, keukens e.d. en 'kamers' waar 5 personen sliepen. Deze kamers waren uitsparingen in het tunnelcomplex van 2 meter diep en 2 meter breedt... We waren diep onder de indruk van deze tunnels en de waanzin van (De Vietnam) oorlog... Na de excursie en het bekijken van de Citadel in Hue (Een enorm complex wat vroeger een paleis was) zijn we de regen zat en zijn we zuidwaarts vertrokken naar Hoi An. Een leuk stadje waar we oud en nieuw vieren...

Over onze reis vanaf Hoi An later mee, we zitten ten tijde van schrijven in Maleisie (Pankor Island) en het is hier schitterend weer en er zijn schitterende stranden dus dat is een van de redenen dat we niet echt up to date zijn met ons reisblog. Er zal de komende dagen hard gewerkt worden om weer een beetje bij te komen met ons reisblog...

Groetjes aan iedereen!

Sinterklaas, ontspannen en overdadigheid: van Yuangshou naar Hong Kong en Macau

Sinterklaas
De dag na onze televisiepremiere in China was het tijd voor de sint om langs te komen in 'The Gigglin Tree', ondertussen waren ook Sjoerd (De evenknie van Mark, Annemieks broertje) en Sophie aangekomen in 'The Gigglin Tree' die weeerder in Guilin zijn tegengekomen dus samen met Maarten en Line (onze mede-touwtrek kampioen), Eddie en Dorie (de managers), Crissie (een Amsterdamse) en onze roommates Mark (een Duitse jongen) en Sonja (Amerikaanse) hadden we een leuke groep bij elkaar verzameld die allemaal de sinterklaastraditie in stand hebben gehouden.

Wij hebben van onze ouders in Parijs sinterklaas schuimpjes meegekregen die helaas tot 1 blok schuim waren samengesmolten en de managers hadden speculaas, pepernoten en marsepein ontvangenvanuit Nederland. Wie had dat gedacht, sinterklaas aan de andere kant van de wereld.

Naarmate de avond vorderde werd het steeds gezelliger (De biertjes smaakten goed en iedereen heeft altijd interessante reisverhalen). Voor Annemiek voelde het echt als een Sinterklaas thuis..Sjoerd is echt een kopie van Annemieks broertje, het maakt niet uit of hij lacht, praat, over zijn toekomst denkt (hotelschool?)... heel bizar en als we het ter sprake brengen wordt er keihard gelachen en begint Sophie met een opsomming over Sjoerd zijn eigenschappen.. praten.. [x] check... acties.... [x] check... armgebaren... [x] check... yup identiek in alles! Zo wordt onze sinterklaas enorm gezellig en 's avonds laat rollen we met een super goed gevoel in ons nest.

De volgende dagen brengen we heerlijk door op de banken in de woonkamer van het guesthouse, heerlijk voor de open haard, wat boekjes lezend terwijl het buiten regent. Als het droog is lopen we snel een rondje met Crissie (die als enige nog blijft in the Gigglin Tree, iedereen is die dinsdag vertrokken naar volgende bestemmingen). Donderdag volgen we nog een kookcursus waar Hans er letterlijk niks van bakt en telkens wordt gecorrigeerd door de lerares (waarschijnlijk een oud dril instructeur uit het Chinese leger) . We doen onze foto's op de post zodat deze zijn veiliggesteld en we vertrekken 's avonds met de nachtbus naar Shenzen toe waar wede volgende dag zullenoversteken naar Macau...

Macau
In Shenzen pakken we de metro en hoppen op de boot naar Macau waar we een hotelletje hebben geboekt, nog maar net uit de haven en de eerste plastic zakjes worden uitgedeelt omdat de boot hard op en neer stuitert over de golven. Wij zitten gelukkig in het midden van de boot en stuiteren niet zo hard op en neer als de mensen aan de zijkant van de boot en onze magen zijn na de jeeptochten in Madagaskar natuurlijk al gewend aan wat grof geweld dus met vaste benen verlaten we de boot op Macau en droppen onze bagage in het hotel. Tijd om de stad te verkennen.

Macau is een SER (Special Economic Region) van China net als Hong Kong. Dat houdt in dat ze een eigen bestuur hebben en een kapitalistisch georienteerde economie. Macau is de enige regio in deomgeving van China waar officieel gegokt mag worden (maareen blik in een chinees park of garage en je weet dat chinezen heel erg van gokken houden want overal wordt gekaart of mahjong gespeeld om geld) en intussen wordt Macau dan ook het Vegas van het oosten genoemd. Naast casino's bestaat Macau ook uit zeer veel koloniale gebouwen en is rijk aan historie. Door de onafhankelijkheid van China ten tijde van de culturele revolutie zijn ook vele tempelcomplexen en kerken intact gebleven en dit zorgt ervoor dat er in Macau tientallen gebouwen en pleinen door Unesco zijn opgenomen in de 'World Heritage List'. Macau bestond uit 2 eilanden en een schiereiland: Macau central zit vast aan China via een kleine landtong en daarnaast zijn er Taipa en Coloaone. Taipa is intussen vastgemaakt aan Coloaone door middel van gigantische landwinningsgebieden te vergelijken met Dubai. Land wordt opgespoten en hier worden enorme casino complexen op gebouwd. Deze strip heet de Cotai Strip. Ga je nog verder richting de zee dan kom je op Coloaone, dit is een nog niet door de bouwmania opgeslokt gebied rijk aan bossen en kleine oude vissersdorpjes.

De eerste en de tweede dagrichten we ons op het bekijken van oude gebouwen op Central Macau, bij aankomst slenteren we rondt over de vele piazza's (pleinen) en lopen tussen de smalle straatjes door. We nemen een kijkje in het 'Grand Lisboa', het grootste casino op Central Macau en er blijkt een heuze pokerroom te zijn en er is 's avonds een toernooi.. tja... dat kan Hans natuurlijk niet laten schieten dus schrijft hij zich in om 's avonds deel te nemen. Helaas, geen succes...

De volgende dag hebben we een wandeltocht door het oude stadscentrum gepland. We trekken door kleine straatjes langs koloniale gebouwenin allerlei vrolijke gele, groene en blauwe kleuren. Het is verassend om te zien dat tussen de enorme Chinese flats zoveel koloniale gebouwen bewaard zijn gebleven en het net voelt of je in Portugal rond loopt. In de straten wisselt de geur van wierook zich af met de geur van heerlijk eten om vervolgens plaats te maken voor een putlucht van een verstopt riool... typisch Azie:)

Na uren rondgelopen te hebben rondgewandelt en veel cultuur te hebben opgesnoven naast de aziatische luchtjes pakken we de bus en verlaten Macau Central op weg naar Taipa. We hebben besloten om Hong Kong te gaan bezoeken door middel van een dagtocht de volgende dag omdat de kosten van overnachtingen en leefgeld in Macau en Hong Kong ver boven ons dagbudget liggen. Tja... en als je dan geen portugees of Chinees spreekt is het weer moeilijk om uit te zoeken en voor je het weet ben je pas 2 uur later in het bezit van een kaartje voor de Ferry de volgende dag. We pakken vanaf de pier een gratis shuttle naar het Venetian Casino/Hotel wat vlak bij het dorpje Taipa Village ligt. De shuttlebus stopt recht voor de ingang van het casino en je wordt door de entree als het ware naar binnen gezogen...

Casino & Entertainment

Macau staat bekend om zijn grote casino's enikzelf had gedacht dat ik in Vegas wel al het gekke wat de mens kan verzinnen gezien zou hebben maar niets is minder waar... dit casino is gigantisch in alles! Geen middel is geschuwd om een enorm luxe uitstraling te geven aan het pand en er is voor iedereen amusement aanwezig. Het is onmogelijk een goede beschrijving te geven van het wat je er aantreft maar ik wil toch graag een poging wagen.

Van de buitenkant zijn de casino's al reusachtige bouwwerken. De RAI in Amsterdam is klein vergeleken met een casino in zowel Vegas als Macau.. Echter de casinos in Vegas zijn dan weer klein vergeleken met het immense bouwwerk hier in Macau. Door de ingang loop je je te vergapen aan alle luxewinkels die naar de centrale hal leiden. Juweliers, autodealers, goudsmeden, horlogeries, designerwinkels en wat je al niet kan bedenken heeft wel een vestiging. Via de met marmer beklede vloer loop je richting de eerste casino hal ter grootte van de jaarbeurs. Hier staat het stampvol met Chinezen die allerlei tafelspelen spelen als Baccarat, blackjack, Pin Gow, dobbelspelen, roulette e.d. Als je vervolgens aanschuift bij de kijkers achter een tafel snap je wel waarom de omzet hier in macau al6x vegas is. De minimum inzet varieert van $30 en de maximum omzet kan rustig oplopen tot $10.000 per ronde (en dat zijn de lage limiet tafels). Stapels fiches worden heen en weer geschoven tussen het casino en de speler, vol spanning kijken de chinezen naar hun kaarten en werpen deze voldaan terug naar het huis. Inzetten van $1.000 per hand gebeurt geregeld op verschillende tafels... Je vraagt je echt af waar mensen het geld vandaan halen.

Als je dan de speeltafels achter je laat loop je via de marmeren vloer naar het centrum van het casino waar gouden roltrappen je naar de volgende verdieping brengt. Hiersnap je waarom miljoenen mensen met hele families naarMacau toekomen. Overal is entertainment en voor iedereen is er amusement. De gouden roltrap brengt je op een plateau met een gigantisch opgetuigde kerstboom, vanaf het plateau kijk je uit op een cafe waar professionele stijldansparen een show opvoeren en geheel identiek een waanzinnige dans neerzetten. Neem je vervolgens de roltrap omhoog dan kom je uit in 'The shopping plaza'.. Neem 8x Hoog Catherijne, stop dit vol met restaurantjes, chique boetiekjes, shops vol luxe artikelen, hier en daar een Zara o.i.d. tussen een winkel van Rolex en Huge Boss/Chanel/Dior en er is genoeg om rond te kijken. ondertussen steek je met bruggetjes een indoor rivier over waar gondels overheen varen met chinezen in italiaanse kleding die heuze opera ten gehore brengen. (ik had verteld dat we op de 2e verdieping waren toch... en dan grachten???). Vervolgens struin je over de marmeren vloeren verder en kom je langs luxeuze restaurants (die verassend betaalbaar blijken voor de niet budget reiziger), vervolgens zijn er enorme foodcourtsmet keukens uitalle delen van dehele wereld. Ondertussen raak je aardig je richting kwijt en is ons doel Taipa village al aardig uit ons hoofd verdreven. De hotel lobbies! zijn overdonderend. De ene blinkt uit in luxe en stijlvol disign. In de andere opent een enorme lobby zich rijk versiert met gigantische kerstbomen, dansende poppen en oogverblindende luxe. Loop je verder dan kom je of weer in een niew casino gedeelte met nog meer tafels of speelautomaten of gewoon een enorme ruimte waar een boel muziek uit klinkt. Het plafond staat vol met gebeeldhouwde gouden figuren als leeuwen, bomen en mensen. Vervolgens opent het plafond zich waaruit een enorme kristallen kroonluchter naar beneden komt. Dan opent de vloer en komt er draaiend een enorme gouden boom naar boven die door de lampen van goud in groen en geel verandert en dan terug naar goud. de kroonluchter en de boom voeren een dans uit en vervolgens verdwijnen beiden weer naar hun oorspronkelijke plaats... volstrekt zinloos en zeker als je nagaat dat dit op de duurste grond is van Macau maar het is wel amusement dat zeer leuk is om te bekijken. Andere hotels blijken later een zelfde soort amusement te hebben in de vorm van watervallen en diament die tevoorschijn komen uit het plafond en de grond. Naast de enorme casino's, luxeuze hotels en enorme shopping malls zijn er ook nog theaters waar optredens worden gegeven. (In het Venetian biedt dit plaats aan 15.000! mensen). shows van Cirque du soleil worden er opgevoerd, wereldartiesten treden er op etc... Waanzinnig en zelfs als je net als ons totaal niets met gokken hebt loop je met open mond rond... als je dan ook nog eens budget zou hebben zou je heerlijk hier een week kunnen shoppen, in spa's rondhangen, heerlijk dineren en 's avonds diverse shows kunnen bekijken... waanzinnig!

Dan ontwaken we uit onze droom en realiseren we ons dat we geen geld hebben om ook maar iets te doen wat we hier hebben beschreven anders dan rondkijken en genieten van de gratis shows die ze hier opvoeren en zelfs dat verveelt niet want we zullen na Hong Kong ons nog 2 dagen hier prima mee vermaken. Na het eten van een pizza in de foodcourt verlaten we het Venetian niet wetend of het dag of nacht is (Het plafond bestaat uit een blauwe lucht metwolken die voorbijdrijven zodat je de tijd vergeet. We verlaten het venetian vele uurtjes later dan we gepland hadden maar hier rondstruinen is toch wel heerlijk. Taipa village is een oud dorpje vol portugese huizen met op de achtergrond de gigantische complexen van de casino's. Zeer bijzonder om te zien.

Hong Kong

De volgende dag vertrekken we naar Hong Kong. We vertrekken vroeg met de boot en varen een uur later Victoria harbour binnen. Aan de weerskanten van de haven prijkt de skyline hoog de lucht in en na New York is de skyline van Hong Kong waarschijnlijk de bekendste skyline ter wereld. Ook dit is een totaal andere wereld. Hier heb ik het gevoel dat tussen de flats je nog in een echt azie rondloopt met overal winkels die producten verkopen die varieren van eetbare vogelhuisjes tot namaaktelefoons e.d. Echter als je dan victoria Peak opgaat met een tram (een enorm steile klim naar het hoogste punt van Hong Kong Island) krijg je een fantastisch uitzicht over Hong Kong en dan zie je overal flats, flats en nog meer flats van tientallen verdiepingen hoog. Het aantal mensen dat op deze oppervlakte moet wonen is een veelvoud van wat voor europese stad dan ook. Hong Kong Central blinkt aan alle kanten met moderne wolkenkrabbers van de banken, energiebedrijven e.d.van Hong Kong en China. Na genoten te hebben van het uitzicht en verschillende plaatjes te hebben geschoten lopen wenog uren diverse wandelingen uit de lonely planet. 's Avonds bekijken we vanaf de overkant van de haven de skyline die een licht en lasershow opvoert van 20.00 tot 21.00 en na een terrasje keren we met de starferry door de haven terug... Ook over Hong Kong kan ik nog enorm lang uitweiden maar dat zal ik jullie besparen want ik ben alweer veel te lang aan het typen (gezien de mensen die achter mij wachten tot ik de PC verlaat:P ). Ik zal hun ook de mogelijkheid geven verhalen naar huis te kunnen schrijven over hun belevenissen..We zijn nu veilig in Hanoi aangekomen en zullen in ons volgende bericht meer vertellen over Vietnam, de grensoversteek tussen China en Vietnam e.d.

Groetjes Hans en Annemiek.

Op tv in China!

De wekker verstoorde onze slaap irritant, slaperig stonden we op en we hadden nu al spijt dat we hadden gezegd om zo vroeg op te staan voor de touwtrekwedstrijd die vandaag op het programma staat. Gelukkig zijn we niet de enige slachtoffer van het veel te vroege opstaan, de dag ervoor hebben we ook 2 nederlanders tijdenshet etenweten te strikken (die op de fiets van Nederland naar hier zijn komen fietsen!) en zo vertrekken we samen met Lucy (een enorm vrolijke spontane medewerker van de Gigglin Tree) met ons vijven op de fiets naar Yuangshou om daar om acht uur paraat te staan om het team met 'Foreign people' te steunen tijdens het touwtrekken. Eddie, de manager van de Gigglin Tree komt iets later om ons team te versterken.

We zitten al constant te geinen dat we hopen dat we niet tegen opa's en oma's moeten. Deze lopen de hele dag te zeulen met ruim 40 kilo aan sinaasappelen en met geen mogelijkheid dat we daar van gaan winnen. Als we Yuangshou binnenfietsen blijkt de hoofdstraat afgezet te zijn voor verkeer en staan er honderden mensen met allerlei verschillende soorten kleuren petten al te wachten. Lucy informeert waar het 'foreign team' moet plaatsnemen en we lopen langs de afzetting naar een grote stapel met grijze petten. daar staat al 1! westerling met een grijze pet en we beginnen al te grappen dat de honderden mensen die gegroepeerd staan het tegen ons zessen gaat opnemen. Langzaamaan stromen er meer westerlingen binnen en uiteindelijk zijn er toch zo'n 30 'foreign people' op komen draven om het op te nemen tegen de andere Chineze teams... het probleem is wel dat de andere teams uitgegroeid zijn tot teams van meer dan 200 personen te zien aan dezelfde kleuk petjes die ze op hebben.

Naast de weg ligt een grote stalen kabel... dat kan toch niet niet touw zijn. Neuh, ze zullen wel met de weg bezig zijn.

Ondertussen wordt er aan de overkant van de straat een hoogwerker neergezet dat waarschijnlijk als podium moet gaan dienen en er klinkt in de straat ernaast tromgeroffel. Dan komen er lange rijen Chinezen aangelopen met grijze petjes... die komen ons team versterken! Schijnbaar moet alles in China groot, grootser grootst en bestaat een partijtje touwtrekken hier uit teams van honderden deelnemers die aan een grote stalen kabel gaan trekken. Lucy vertelt dat wij als 3e moeten touwtrekken en tegenover ons vindt de opening van het event plaats. Op de hoogwerker wordt de opening verricht en overal zijn chinezen met grote fotocamera's en lopen mensen met blauwe pasjes om en chineze toeristen druk heen en weer foto's te schieten. De eerste 2 wedstrijden verstrijken en de teams zijn redelijk aan elkaar gewaagd. Vervolgens moeten wij, we lopen naar de kabel en nemen ergens halverwege plaats. Al snel komt er iemand naar ons toe met een blauw pasje om dat we vooraan de kabel moeten plaatsnemen. We lopen dus naar voren en nemen plaats achter 2 meiden (waarschijnlijk amerikaans of australiers) die duidelijk veel plezier hebben. En niet zo gek ook, er staan tientallen camera's op ons gericht en iedereen schiet foto's. We zijn al wel gewend dat Chinezen graag foto's van ons willen maken maar dit slaat echt alles. De camera's worden op afstand gemaand door de politie en na het vallen van het pistoolschot begint de wedstrijd, De chinezen beginnen uitbundig te schreeuwen en beide partijen aan te moedigen en wij (met onze 298 helpers) trekken 2 keer als hardste aan het touw en winnen de eerste match op die manier. ( de wedstrijd bestaat uit best of 3 maar daarvoor worden eerst 2 wedstrijden getrokken. staat het 2-0 volgt er geen 3e ronde.. alleen bij 1-1).

Juichend vieren we de overwinning voor alle camera's(ik had niet verwacht dat we zo fanatiek zouden deelnemen aan een touwtrekwedstrijd) en we maken plaats voor de andere teams. Iets later kunnen we weer plaatsnemen. Dit keer tegen de gele petten, ook hier winnen we waarna we niet veel later helaas kansloos verliezen tegen de paarze petten. Er komt vervolgens iemand naar Lucy toe om te vragen of ze ook een interview met ons mogen doen. Prima, laat maar komen en al snel staat er een camera op ons gericht. Lucy speelt de tolk en omstebeurten worden maarten, ik, Annemiek, Eddie en Line gevraagd wat we van de touwtrekwedstrijd vinden. Ja geweldig natuurlijk zeg ik, Annemiek geeft aan overtuigd te zijn dat we gaan winnen en Eddie geeft zeer diplomatiek antwoord dat het mooi is om een te worden met de Chinese bevolking en vooral daarbij kijken de interviewers erg verrast/blij. Hans vertelt nog dat het Chinese voedsel ons zo sterk maakt (op advies van Lucy) en Line legt uit hoe touwtrekken in Nederland werkt en dat de groepen daar toch echt kleiner zijn dan de 300 deelnemers dat elk team hier heeft. Na een chinees (Come on!) gezamenlijk geschreeuwd te hebben is het interview afgelopen en gaan we er van uit dat het evenement afgelopen is. Eddie vertrekt terug naar de Giggling Tree om weer te gaan werken en wij willen nog een nieuwe poging wagen om souveniers te scoren in de vele winkeltjes die Yuangshou rijk is.

Als we bij een noodle stand staan blijkt ineens dat er aan het touw een grijs team staat te trekken... er is toch maar 1 grijs team? Sh*t... dat is ons team. Snel banen ik en Maarten richting de kabel om te helpen (de dames waren op zoek naar een acceptabel toilet) en we trekken ons rot aan de kabel. De strijd gaat zeer gelijk op en eindelijk als de spieren beginnen te verkrampen komt er beweging in en geeft de tegenstander op, juichend steken wij onze handen de lucht in.. maar dan blijkt dat de kabel nog niet helemaal over de lijn is en dat er nog geen officiele overwinning is.. te vroeg gejuigd dus. De tegenstander pakt de kabel snel op en trekt de overwinning alsnog naar hun toe, zonde om zo te moeten verliezen maar gelukkig is er nog een rematch. de 2e set zijn we erop gebrand te winnen en we trekken samen met onze 298 andere wapenbroeders de overwinning naar ons toe en stoppen niet met trekken tot we zeker 30 meter naar achteren zijn gerend met de stalen kabel.. ook de 3e match winnen we en dan horen we van Lucy dat we 2e zijn geworden in de touwtrek competitie en dat er zelfs prijzen te winnen zijn. We krijgen allemaal 100Yuan (10 euro per persoon) en het team wordt bekroond met een gouden beker die wordt opgehaald door een Afrikaanse jongen wat helemaal een zeldzaam gezicht is in China.

Ondertussen zien we dat de interviewster van ons interview nummers uit staat te wisselen met iemand anders met een Camera. Blijkt dat ons interview verkocht of verhandelt wordt aan een andere partij. Als we vervolgens vragen wie ons geinterviewd heeft blijkt het de regionale televisie te zijn. De regionale televisie heeft echter wel een bereik van 30 miljoen! kijkers... en er wordt vertelt dat we 's avonds op het 8 uur nieuws te zien zijn.

Dus zo zitten we 's avonds allemaal boven in de 'huiskamer' van de Gigglin Tree te wachten op het acht uur nieuws. Een item van ruim 7,5 minuut waar we veelvuldig in het beeld zijn, bijna het totale interview wordt uitgezonden en we horen het verhaal dat vorig jaar deze competitie ook plaatsvond. Er deden toen ook 2 deelnemers van de Gigglin Tree mee aan de wedstrijd en deze werden een week later nog herkend in Guillin, op 1,5 uur rijden van onze guesthouse:). We weten dat we vanaf nu dus niet alleen met nog meer Chinezen op de foto moeten maar dat we waarschijnlijk ook handtekeningen moeten gaan uitdelen haha

Morgen dus maar kijken of we ook de kranten gehaald hebben. De uitzending wordt een maand later op internet geplaatst dus deze zal voor iedereen te bewonderen zijn, we zullen zo snel als de uitzending geplaatst is hier een link toevoegen!

Groetjes vanuit Yuangshou!