Guilin en omliggende dorpen: eindelijk een stuk oud China

Kunmin was aardig voor een paar dagen, een leuk kijkje in deChineze leefwereldmaar eigenlijk hebben we dus kort samengevat niet veel meer gezien dan een moderne stad... waar is nou dat oude Azie eigenlijk wat ik voor ogen had?

Om dat op te gaan zoeken zijn we oostwaarts gekeerd om te kijken of we in de omgeving van Guilin oude authentieke chineze dorpjes en steden konden vinden. Guilin zelf is een moderne stad en wordt veelal gebruikt als uitvalsbasis naar de dorpen gelegen rondom deze grote stad (600.000 bewoners en daarmee toch klein voor Chineze begrippen maar groot voor mijn begrippen). We vertrokken vanuit Kunming met de nachttrein en sliepen op veel te korte bedden waardoor Hans met zijn voeten keurig netjes in het gangpad lag en geregeld aangestoten werd door een Chinees die toevallig wilde passeren. De slaaptrein is een goede manier om te reizen, je bespaart een overnachting en in 16 uur reis je ongeveer 1100km door het Chineze landschap (klinkt mooi maar in een nachttrein is het aardig donker....)

Toch tegen het ochtendgloren bleek het landschap te zijn verandert in een gebied waar kalksteen pieken omhoog staken. Deze kalksteen rotsen maken het gebied zo bijzonder om te bereizen en geven vooral 's avonds en 's nachts een mystieke sfeer als je rondloopt tussen de 300-500m hoge kalksteen pieken. Laat op de middag reden we Guilin binnen en daar bleken de taxi chauffeurs 3x de eigenlijke prijs te vragen naar de hostels in het centrum en dat is tegen mijn principes om dat te betalen... voor minder wilden ze niet rijden dus dan maar de 3 km lopend afleggen. In het hostel konden de mensen eindelijk engels spreken, dat was een welkome verrassing. We dropten de rugzak en gingen de stad in voor ontbijt, lunch en avondeten ineen en slenterden over de avondmarkt op zoek naar souveniers. Helaas niks leuks te vinden, alles ziet er oud en verweerd uit dus iets leuks meenemen naar huis blijkt nog een hele opgave. We besluiten 's avonds nog een avondwandeling te maken langs 2 oude grote pagodas die gemaakt zijn van enorme hoeveelheden koper. 's avonds zijn ze ontzetten mooi verlicht en Guilin zelf mag dan niet zo heel veel charme hebben. de 'Sun' en 'Moon' Pagoda geven toch wel een beetje China gevoel waar we naar op zoek zijn.

De volgende ochtend zijn er 2 nederlanders gearriveerd die net uit Hong Kong en Macau komen, een plek die we later nog willen bezoeken. Ze blijken Sjoerd en Sophie te heten en zodra Sjoerd begint met zijn verhaal over Hong Kong en hun overnachtingsavontuur in Disneyland kijken Annemiek en ik elkaar aan... Mark zijn tweelingsbroer is gevonden, taal, houding, looks, de manier van praten.. in alles lijkt Sjoerd op Mark. Ze leven aardig op budget e aangezien Macau en Hong Kong verschrikkelijk duur is hebben ze twee nachten geslapen bij de Occupy beweging tegen kapitalisme in het zakendistrict van Hong Kong en de andere nacht zijn ze gaan slapen in Disneyland.. en nee niet in een hotel, gewoon voor sluitingstijd de bosjes in duiken en lekker daar slapen zodat je de volgende dag nog een keer gratis het park in kunt en geen overnachting betaalt.... aardig geniale actie:). Ze blijken later ook door te reizen naar de Giggling Tree, een guesthouse dat we later ook gaan bezoeken en het leuke is dat dat bezoek tegelijk valt met Sinterklaas... dus we gaan sinterklaas vieren met Nederlanders!

Na het ontbijtgaan we Guilin opnieuw in, dit keer naar een oud paleis/klooster wat een van de hoogtepunten is van Guilin City. Na de wandeling van een paaruur en het beklimmen van de rots die een fraai uitzicht geeft over de stad zijn het er over eens dat de marketinmachine van Guilin goed werk verricht want een niet zo bijzonder, sinds 1948 gerestaureerd, lees volledig opnieuw gebouwd,'oud' paleis voelt toch niet echt charismatisch aan.. toch een leuk uitzicht gehad en 2 paar zere benen eraan overgehouden. Daarnaast hebben we ook veel lol gehad met Chinezen die ons op de foto wilden zetten, de ene keer waren we niet te beroerd om hun foto 'niet te verpesten'. Dit terwijl wij toch altijd sneaky het onderwerp zijn van de foto en de andere keer als mensen onopvallend een foto willen maken gaan we uitbundig poseren waardoor de Chinezen heel verlegen worden... ook een prima tijdsbesteding haha!

Thuisgekomen in het hostel vragen we het meisje achter de bar of ze de reserveringen wil maken voor de volgende bestemming en of ze de bestemming in Chinese tekens op papier wil zetten. Dit zou het reizen en zoeken een stuk makkelijker moeten maken.

Zo vertrekken we de volgende dag op weg naar de Wind en Regenbruggen van ChengYang. We nemen de gratis bus dievlak langs het station komt (waarom wisten we dat niet toen we aankwamen) en rijden door naar het zuiden naarhet busstation. Daar pakken we de bus naar Sangjang en hier moeten we naar de andere kant van de stadlopen voor de lokale bus naar chengyang. Ja, ook wij raken in de war van al die namen en alles lijkt op elkaar dus het is aardig uitdagend om hier rond te reizen haha:).

Enfin, we stappen de lokale bus in en krijgen wat manderijntjes aangeboden van de lokale bevolking. Ik moet nageven, Chinezen zijn enorm vriendelijk tot zover en hoewel ze af en toe rare gewoontes hebben raak je daar ook wel aardig aan gewend. De bus vertrekt over slingerende landweggetjes en steekt een aantal keer wat riviertjes over en zo hobbelen we de bergen in op weg naar ChengYang.Ondertussen maken de chinezen veel plezier onderling over de kledingkeuze van Hans... We bezoeken de wind en regenbruggen en deze bruggen doen zeker eer aan hun naam. De temperatuur is in 5 uur tijd verandert van heerlijk lekker warm naar 12oC, heel veel regen en wind... niet echt geschikt voor korte broeken dus. Daarnaast is de Chineze vertaling voor blanke iets in de trend van 'Harige witman' en die combinatie zorgt voor aardig wat hilariteit bij de Chinezen die druk wijzen. Wanneer Hans ook nog eens een rillerig 'het is koud gebaar maken' hebben de medereizigers in de bus voor het resterende gedeelte genoeg voer om over te praten en blijven ze vriendelijk ons uitlachen.

Vlak voor het stadje Chengyang moeten we de tickets kopen voor de wind en regenbrug en springen we iets later vlak voor ons hotel eruit. De deur blijkt op slot te zijn en waarschijnlijk door het slechte weer zijn we de enige bezoekers van dit (grote) hotel. Dan maar aan de achterkant kijken... we horen vanuit de binnenkant van het hotel een enorme roggel dus er is in ieder geval een Chinees binnen:) Hij steekt zijn hoofd uit het raam om te kijken waar hij de, waarschijnlijk groene, klodder buiten kan lozen en houdt zich in als hij doorheeft dat wij nast het raam staan naar binnen te kijken. We droppen onze spullen en besluiten de lunch over te slaan want het is droog buiten dus snel tijd om de wind en regenbruggen te bekijken.

De bruggen zijn enorme bouwwerken met verschillende lagen met daken er boven op. Waarom deze bruggen op deze wijze worden gebouwd is onduidelijk, de bruggen stammen uit 1912 en uit periodes daarvoor (de grootste uit 1912) maar volgens mij dienen de verschillende lagen geen enkele nut want als je onder de wind en regenbrug doorloopt is er maar een verdieping. Desalnietemin is de regenbrug een enorm imposant bouwwerk en zeker de 5 uur durende busreis meer dan waard. Aan de andere kant van de brug is een authentiek houten chinees dorpje waar de bewoners een van de minderheden zijn hier in het zuidelijke China. We slenteren wat uurtjes rond door tussen de houten huisjes, passeren werkende mensen in een soort klederdracht, krom lopende opa's en oma's (waarschijnlijk door het harde werken op de rijstvelden en het tillen van enorm zware voorwerpen dmv een stok in hun nek te leggen en aan beide katen zware manden te bevestigen). In de rivier zijn de vrouwen eenden en kippen aan het kaalplukken, schoonmaken en wassen (we bestellen dus geen kip in dit dorp want de rivier is van dubieuze waterkwaliteit).

In het centrum van dit fantastische dorpje staat een enorme 'drumtoren'. Een soort kerktoren maar dan zonder kapel erachter dat doorloopt tot vlak bij de grond. Erin zitten allemaal oude mannen rondom een kampvuur en wij worden uitgenodigd erbij te zitten. Het vuur warmt ons heerlijk op en we staan tien minuten later weer op om verder te gaan. en slenteren via verschillende straatjes weer terug naar ons hotel. Heerlijk om hier rond te lopen en hoewel dit een van de toeristische hoogtepunten is van de provincie zijn er nauwelijks andere toeristen te vinden. Mede door het laagseizoen en slechte weer waarschijnlijk maar toch...

's Avonds besluiten we na een kopje thee al om 18.00 het bed in te duiken want de mensen hier kennen geen verwarming en het is koud.... zo koud!

De volgende ochten vroeg uit de veren en heerlijk pannenkoeken eten als ontbijt en dan de 08.00 bus pakken naar Guilin, daar een taxi regelen die ons naar een busstation brengt aan de andere kant van de stad (Pas de 4e die we aanspreken wil op de meter rijden) en dan de bus pakken naar Yuangshou, hier een taxi regelen naar het Gigglin Tree guesthouse en in de avondschemer arriveren we in dit door Nederlands gerunde hostel. De kamers zijn gerenoveerde oude boerderijen en zeer netjes afgewerkt, het eten is er fantastisch en de omgeving bestaat uit hoge karstgebergten wat een bijna sprookjesachtig landschap geeft. (Zo mooi zelfs dat het 20Yuan biljet deze omgeving als afbeelding heeft).We worden uitgenodigd om 2 dagen later op 4 december deel te nemen aan een touwtrekwedstrijd tijdens de lokale feestweek en we zien al dat er zeer veel te doen is in de omgeving. We overnachten op de dorm (slaapzaal met 4 bedden) en al snel zitten we met medereizigers gezellig reisverhalen uit te wisselen en vliegt de avond voorbij.

Kunming

Dus... na het vorige verhaal ver afgedwaald te zijn wordt het nu toch echt tijd om onze reis verder te beschrijven. We zouden vanuit het moderne Jinghong (zeker vergeleken bij Madagaskar en Laos) vertrokken we 's avonds met de Sleeperbus naar Kunming waar we de hele nacht over zouden reizen. na de rugzakkenonderin de bus te hebben gelegd deden we onze schoenen uit en gingen we op de bedden liggen in de bus en keken we naar de voorbij flitsende neonlichten. (Chinezen zijn er dol op).

Nog geen uur buiten Jinghong stopt de bus en gaat het grote licht aan, Hans wordt wakker (Die slaapt overal en meteen) en Annemiek kijkt nieuwsgierig wat er is... militaire blokkade en we worden vriendelijk verzocht de paspoorten te laten zien. Nadat de paspoorten gecontroleerd zijn worden we vriendelijk verzocht allemaal uit de bus te gaan en moet iedereen zijn eigen baggage pakken... controle... en dat betekent ook echt een intensieve controle (zie verhaal van de grensovergang). Alles eruit, alle matrassen op de kop, tassen open.. niks vinden dus dan allemaal maar weer in de bus en we kunnen weer doorreizen zonder verder gestoord te worden. Aangekomen in Kunming lopen we over een enorme busterminal om 05.30 's ochtends in het donker naar de uitgang en pakken een taxi op weg naar ons hostel nabij het Park in het noorden van Kunming. We stappen uit de taxi (die ons getracteerd heeft op een aardige omweg) en lopen de zijstraat in waar ons hostel moet zitten.... toch? we lopen met de rugzakken rond, vragen in het rond en alle chinezen wijzen ons heen en weer tot we uiteindelijk in een restaurantje komen waar de eigenaar uitlegt dat het hostel wat we zoeken daar was. Dus 2e keer dat een door ons uitgezocht hostel niet bestaat. Dan maar op zoek naar een nieuw hotel en we pakken de lonely planet erbij, houden een taxi staande (Dat doe je hier door je hand omlaag uit te steken) en we rijden verder noordwaarts. Helaas blijkt de taxichauffeur het hotel en de weg niet te weten dus stappen we uit en vragen opnieuw de lokale chinezen de weg. Dit keer in een soort boetiekje. De eigenaresse probeert het uit te leggen maar begrijpt aan onze houding en antwoorden dat we geen hout van haar chineze gebrabbel begrijpen. Uiteindelijk besluit ze de winkel maar dicht te doen en ze loopt in hoog tempo door de steegjes en smalle straatjes op weg naar ons hotel (Dat zie ik een Nederlander nog niet doen!). Na deze bijzonder vriendelijke daad staan we in ons hotel en zien dat de prijzen van het hotel op 50e,- per nacht zit... ver boven ons budget. Dus dan maar op zoek naar een ander hotel of toch maar wat harder gaan pingelen. Hans besluit te gaan pingelen en dan blijkt de prijs in een keer keurig te kunnen zakken naar 20,- per nacht.. nog steeds aardig aan de prijzige kant maar we besluiten dat we geen zin hebben in meer taxi's.. gezeul en gezoek en we nemen de kamer zonder te kijken. Dan blijkt dat we een enorm luxe kamer hebben met verukkelijke douche, heerlijk zachte bedden en zelfs alle schilderijtjes, lampenkapjes en muren en alles zijn netjes afgewerkt. Ongekend voor china.

Na eenuurtje slapen vertrekken we laat in de ochtend Kunming in, een stad met meer dan een miljoen mensen, We lopen langs een park waar mensenin grote groepen aan Tai Chi doen, lopen langs betonnen gebouwen die steeds hoger en groter worden totdat je in het nieuwe stadscentrum van Kunming komt dat autovrij is (er is een grote tunnel onder het hele centrum aangelegd voor de auto's). warenhuizen zijn er enorm, LED schermen in gigantische afmetingen staan er op de reusachtige warenhuizen en het is er superdruk met winkelend publiek. We besluiten zelf om onszelf te trakteren opeen westerseLunch als we de pizzahut in een van dewarenhuizen zien. Nu was ik niet van plan om alle maaltijden in detail te beschrijven maar als je de pizzahut binnenstapt verwacht je niet dat jeeersteven moet wachten voordatde 'waiters'je een tafel toewijzen, een menukaart geven, glazenwater op je tafel zetten en netjes je bestelling opnemen om vervolgens naar de keuken te lopen waarje 'maaltijd' wordt bereid... jazeker... in China is de pizzahut'upscale dining' geworden. Ik vond deze maaltijd daarom toch noemenswaardig:).

Via het centrumlopen we naar het zuidelijk gelegen treinstation (7km van ons hotel) om daar een treinticket te halen wat een heelgedoe is.. 24 loketten, geenengels sprekend personeel aan elk loket en ze stellen heel veel vragen in het chinees. Hanskocht de tickets ennoemde de plaatsGuilin.. onze volgende halte, lachte vriendelijk, wees een keer naar de lonely planet en probeerde op verschillende toonhoogten een 'hard sleeper 2e klas' te bestellen in het chinees waarna de verkoopsterdruknaar de Chinesetekens wees en allerlei dingen vroeg en tot slot het totaalbedrag van 540Yan, zo'n 60,- vroeg voor de tickets (niet slecht voor een tocht van 1200km).

Vol trots liet ik de kaarten aan Annemiek zien en Annemiek vroeg wat de vrouw in godsnaam bedoelde met het beeldscherm en het wijzen naar alle tekens... Hans zijn reactie was'Geen idee ik spreek geen Chinees, ik heb 2 kaarten waar ik meer voor betaalt heb dan de adviesprijs in de lonely planet, de datum klopt en heb werkelijk geen idee wat de loketmedewerker bedoelde:). Tja... daar nam Annemiek geen genoegen mee, de tickets waren volledig in Chineze onleesbare tekens en Annemiek moest en zou weten wat het betekende... dan maar een bank in waar de medewerkers een beetje engels konden en al snel stond al het bankpersoneel om ons heen te wijzen naar de kaartjes, en ze kwamen er niet uit... dan maar bellen met een andere medewerker die vrij was en de telefoon werd aan Annemiek gegeven en zo werd er uitgelegt dat we inderdaad een hardsleeper hadden, de middelste van de 6 in een coupe en dat de trein over 3 dagen naar Guilin vertrok. Tja, rondreizen in China blijft een tijdrovende bezigheid en best een leuk avontuur:).

Enfin, teruggelopen en de rest van de dagen in Kunming hebben we gespendeerd met het bezoeken van de tempels en bezienswaardigheden in Kunming die eigenlijk op een hand te tellen zijn. Een groot chinees park is echter wel bijzonder fascinerend om te bezoeken. Het wordt door de Chinezen gebruikt om community dancing te doen (een soort van lijndansen) maar ook groepen mensen dansen er gezamenlijk allerlei verschillende soorten dansen, er zijn kooren die standaards met teksten hebben neergezet zodat iedereen kan meezingen en iedereen voert er de dieren die er zijn. Je kunt rustig dagen spenderen in de parken, meedoen met lokale dansen en alle verschillende groepen Chinezen observeren zonder dat dat verveeld en dat hebben we dan ook gedaan.

Voor de medici die meelezen is het leuk om wat te vertellen over de gang van zaken in de ziekenhuizen. Tijdens onze wandelingen door Kunming zijn we verschillende soorten ziekenhuizen tegengekomen. Allereerst heb je de doktorsposten en tandartsen. Je gaat hier heen met je gezondheidsklachten, je stapt de winkel in en je neemt plaats in de stoel pal in het zicht van het winkelend publiek en je klachten worden onder de loep genomen. (Je kunt bij de tandarts rechtstreeks de mond in kijken van de patienten als winkelend publiek zijnde en de medische consults bij de dokter zijn ook publieklijke hoorzittingen.) Stel je hebt koorts, eenhoest of iets andersdan zijn er 3 soorten oplossingen. Traditioneel chineze medicijnen, een westers medicijn of een ziekenhuisopname.

Het traditionele chineze medicijn is bijzonder interessant om te zien. De 'traditional Chinese Medicine Pharmacy' bestaat uit een benedenverdieping waar veel oude, waarschijnlijk wijze mannetjes het consult afnemen, een stapel chineze tekens op een receptenboekje schrijft en vervolgens loop je naar de balie aan de achterkant van de pharmacy en geeft je briefje af. Vervolgens wordt je recept geselecteerd uit de 800 (Hans heeft ze geteld) verschillende kasten en wordt er specifiek afgewogen wat er nodig is. Dode salamanderhuid, een snufje berenklauw, 3 eetlepels gemberpoeder en een sprinkhaanpoot gaat in een soort envelop en daar wordt een brouwsel van gekookt in grote pannen. Dit brouwsel drink je op en je wordt beter. Voor meerdaagse recepten kun je thuis elke dag het brouwsel maken.

Je kunt ook 'Western Medicine' krijgen. Aan het begin van de trip in Jinghong vroeg Annemiek zich al af wat de vele huisjes met infuuspalen waren.... dat is dus Westernmedicine... heb je een verkoudheidje, loopneus, stotter je, koorts of wat dan ook... geen probleem chinezen hebben Western Medicine... Infuusje inprikken, zakje ophangen aan een bamboebuis aan de bovenkant van het plafond en de patient gaat weer beter de deur uit. Ook heel erg fascinerend hoe dit werkt.

Dan met de echte klachten kun je terecht in de grote ziekenhuizen. Deze zijn wel modern, veelscanapparatuur en afdelingen die we in Nederland hebben hebben zehier ook. De kwaliteit zal niet zijn zoals de Nederlandse ziekenhuizen maar is nog wel aardig en de ziekenhuizen zijn zeer groot en in ruime mate aanwezig in de grote steden. Ze ogen westers tot het moment dat je de voordeur uitloopt en een man in een rolstoel ziet zitten die vol zit met naalden van de acupunctuur... tja, het blijft natuurlijk azie:).

De laatste dag in Kunming hebben we nog geprobeerd de bus te pakken naar verschillende plekken buiten de stad maar helaas bleek buslijn 4 niet te vinden op de plek waar deze eigenlijk zou moeten stoppen. Dus dan maar weer lekker in het park zitten en mensen kijken. 's Avonds op naar het treinstation om de nachttrein te pakken naar Guilin, een lange treintocht maar wel eentje met slaapbedden dus we besparen een overnachting en komen keurig netjes aan op de plek van bestemming: Ideaal.

Guillin is iets toeristischer en van hieruit zullen we verschillende tochten maken naar dorpjes in de buurt die het bezoeken de moeite waard zijn. Hier zullen we de volgende keer over berichten.

Iedereen een prettig sinterklaas toegewenst en het is leuk jullie reacties te lezen, Hou ons op de hoogte van wat er in Nederland gebeurt,

Groetjes
Hans en Annemiek

Op weg naar China

Op 22 november zijn we vanuit Laos vertrokken met de bus naar China toe. We hadden via het hotel bustickets geregeld naar JingHong en 's ochtends na het vroege ontbijt stonden we om 07.30 te wachten op de tuk tuk die ons naar het station zou brengen. om 08.00 bleek onze bus al te vertrekken en 07.45 was onze tuktuk er nog niet... tja, rijden op de klok hebben ze nog niet gehad en inderdaad was het weer een dejavu met de boottocht vanuit Luang Prabang, met hoge snelheid op naar het busstation waar de bus.... uiteraard nog niet was en we dus weer konden wachten op de bus.

Om 08:30 vertrokken we uiteindelijk naar de grensovergang waar we allemaal weer uit konden stappen. In de bus zitten alleen Lao en Chinezen en 1 francaise die voor een visumrun naar Laos is gekomen (om weer een nieuw visum te bemachtigen zodat je weer voor een maand langer kan rondreizen.).

Bij de grens moeten we allemaal de bus uit, leveren de 'departurekaart' voor Laos in en lopen de grens over. Stappen vervolgens in onze bus die door een desinfectie-sproeiapparaat rijdt en we mogen vervolgens voor het Chineze grensgebouw er weer uit, soldaten gaan extreem grondig door de tassen heen en ook onze tassen worden grondig nageplozen. Annemiek moet alles laten zien inclusief de binnenkant van de spelletjesdozen en Hans moet zijn vakken ook openen waar onze 'knuffels' inzitten die we als reisgezelschap hebben meegekregen:P... dan kijkt zo'n soldaat toch raar op haha!

Enfin, wij de tassen opnieuw ingepakt, lopend het Chineze douanegebouw ingegaan en onze paspoort door de scanner heengehaald en hoera, we zijn in China.

De rest van de busrit verloopt voorspoedig en we rijden door bergen, over bergen en door kilometers lange tunnels. Na Madagaskar en Laos hebben we het idee dat we in een andere wereld zijn beland. Vele tunnels schieten voorbij waarvan de langste 4.8 kilometer is en de steden bevatten allemaal stenen huizen, dat was in Laos en Madagascar wel anders. Na een busreis van ~7 uur zijn we aangekomen op het station van Jinghong en gaan op zoek naar een pinautomaat omdat we anders de taxi naar ons hostel niet kunnen vinden. Tja, en dan kom je er achter dat alles in het Chinees is, niemand Engels kan spreken. We gaan te voet naar de pinautomaat en vinden er uiteindelijk een die werkt en geen 'system maintaince' heeft en nu we toch halverwege zijn lopen we met onze rugzakken op verder naar het hotel 1.5 km verderop. Aangekomen in de straat waar we moeten zijn, geen spoor van ons hostel, alleen een paar kleine steegjes. Als we proberen de weg te vragen aan de locals kunnen ze alleen chinees en wijzen ons constant heen en weer tussen de verschillende steegjes. Ook de plattegrond die we laten zien helpt niet en de chinese tekens met de naam van ons hotel zorgt ervoor dat we telkens heen en weer blijven lopen tussen wijzende Chinezen. Na een kwartier steegjes hoppen zijn we er wel klaar mee en besluiten een Taxi te nemen naar een hostel aan de noordkant van het stadscentrum.. ook deze blijkt dicht te zijn ivm grote constructiewerkzaamheden. (Had ik al gezegd dat de stad vol staat met bouwplaatsen waar grote flats worden neergezet?). Dan maar een middle class hotel opzoeken en de taxi zet ons uiteindelijk voor een shabby hotel neer waar de afgelopen jaren geen onderhoud gepleegd is.(de lonely planet uit 2008 gaf aan goede mooie kamers maar tja.. dat was 2008). Nou ja de avond gevuld met eten en rondwandelen over de met neon verlichtte straten. China is eigenlijk hypermodern en zou niet onderdoen voor een westerse (oostduitse sfeer met veel neonlicht) stad. De volgende dag hadden we een relaxdag bedacht na de lange busrit om vervolgens 's avonds de sleeperbus naar Kunming te pakken.We zijn naar het park gegaan als enige activiteit. Het park bestond uit vele kleine parkjes, meer dan 1000 verschillende plantensoorten en er liepen overal chinese toeristen rond.

Al gauw kregen we door dat waarschijnlijk 'wij' de grootste attractie waren want alle Chinezen zetten ons sneaky op de foto door langs te lopen en achteloos een fototoestel af te drukken als ze ons in het vizier hebben. Of minder subtiel door gewoon aan Hans zijn arm te hangen en een foto te vragen... prima... best grappig als iedereen met je op de foto wil:).

Na het park zijn we richting de bus gegaan en overal om je heen hoor je Chinezen rochelen om vervolgens een dikke klodder slijm op de grond te lanceren. Nu we toch bezig zijn met vreemde gewoontes kan ik het niet laten even uit te wijden over de verschillende gebruiken.

Allereerst hebben Chinezen geen fatsoenlijke riolering in hun huizen. Hierdoor kun je nergens naar de WC of als ze al een WC hebben kun je er alleen heen om te plassen. Als je een grote boodschap hebt moet je naar een public toilet toe waar je 1Y moet betalen om naar binnen te gaan om vervolgens enorm ranzige WC's te betreden. De meeste WC's zijn franse toiletten (1 0 1) en stinken een uur in de wind omdat iedereen naast de WC plast. Vaak zijn de WCs niet voorzien van WC deuren waardoor als je langs de WC's loopt rustig wat chinezen kunt bekijken die bezig zijn met hun behoefte... niet echt een prettig gezicht 's ochtends vroeg net wakker bent.

Verder eten Chinezen alles wat los en vast zit, lokale specialiteiten zijn varkenspoten met hoeven en al, dogmeat is een delicatesse en nog een boel producten die we niet kunnen thuisbrengen. Als ik een hond had zou ik deze in ieder geval aangelijnd uitlaten om te voorkomen dat hij op een van de vele straatbarbeques beland.

Verder houden Chinezen zich elke dag bezig met Tai Chi, ze lopen dan langs parken, rivieren of iets wat lekker rustgevend kan zijn en maken een soort van slow motion kung fu bewegingen of lopen in hun handen te klappen, buigingen te maken e.d. Op sommige plekken zijn speeltoestellen geplaatst en waar in Nederland kinderen gebruik maken van de speeltoestellen zijn hier kranige opa's bezig op de toestellen en kun je rustig een opa van 80 op een soort wipkip zien zitten om te werken aan zijn conditie. Heel erg grappig om te zien.

Engels kan niemand spreken, gelukkig zijn er veel behulpzame Chinezenen kom je uiteindelijk er altijd wel uit, zo sluiten Chinezen rustig de winkel en lopen met je mee naar het hotel waar je moet zijn zonder dat ze een tegenprestatie willen hebben

Hoewel de chinezen roggelen dat het een lieve lust is, hun handen niet wassen na het toilet en alles van zich af gooien lopen ze wel met plastic handschoenen te etenen met mondkapjes voor voor hun Hygiene...

Chinezen maken er een sport van om met zoveel mogelijk mensen op een scooter te stappen en dan te gaan rijden. Een familie van 4 personen zou in Nederland toch een autotje moeten hebben, dat is heir niet nodig... 4 man kan makkelijk op een scooter rondreiden. PS veel scooters zijn electroscooters die met stekkerdozen opgeladen worden vanuit de winkels. Hierdoor zijn ze wel extreem stil en milieuvriendelijk.

China is tot slot ontzettend modern, er zijn alleen maar dure auto's (BMW, mercedessen, volkswagens etc) en is qua winkelcentra e.d. al lang ons voorbij, verbazingwekkend om te zien zo modern China is.

Hmm, ik dwaal al weer veel te veel af en het is al ver voorbij etenstijd,we zullen ons best doenlater een beschrijving te gevenvan de sleeperbus en onze belevenissen in Kunming en Guilin,de eerste is een miljoenenstad en de tweede stad is een toeristisch hoogtepunt. Hier zullen we de komende dagen druk gaan reizen in de kleine plaatsjesdie er omheen liggen. Waarschijnlijk volgt er volgende week een uitgebreidere update vanuit Macau of Hongkong

Groetjes allemaal en het is leuk jullie reacties te zien:).

PS in Macau zullen we ook onze china foto's proberen te uploaden zodat China iets meer visueel wordt

Annemiek in de Jungle!

17 november zijn we 's ochtends vroeg uit bed gegaan om een goed ontbijt naar binnen te werken want vandaag staat er een jungletocht op het programma, 3 dagen en 2 nachten de bewoonde wereld achter ons laten, afzien in de warmte en lopen...heel veel lopen. Tja, je weet waar je aan begint als je een JungleTrek gaat doen.

Na een goed ontbijt van gebakken ei met Bacon, yoghurt met fruit, zeer sterke Lao Coffee (getrokken uit lokale koffie in een sok dat ze in een pan met kokend water hangen) en de nodige vitamine fruit shakes zijn we na een snelle toiletstop klaar om de jungle in te gaan. Bij het vertrekpunt aangekomen betalen we voor de tocht (terugkrabbelen is er nu niet meer bij) en we wachten op onze twee reisgenoten die zich de dag ervoor hebben ingeschreven voor de tocht.

Annemiek hoopt op een suf stelletje, 'beetje nerdachtige types' zodat ze niet bang hoeft te zijn dat het tempo te hoog gaat liggen en het te erg afzien wordt. In plaats daarvan verschijnt er in het boekingsbureaueen meisje met overal tatoos en piercings, een zeer grote oorbel in haar oor dat een gat maakt in haar oorlel (beetje afrikaanse stammen stijl wat later ook blijkt te kloppen als we horen dat ze lange tijd in Mali bij een lokale stam heeft gewoond) met naast haar een 2 meter grote jongen met baard... het is duidelijk te zien dat ze al een tijdje aan het rondreizen zijn. (de lokale kleding, oversized broeken en haarbanden/bandana/t-shirts uit diverse landen).... dus...

De gids stelt zich aan ons voor, Kewl en we vertrekken in een minibus naar het dropoff point vanwaar we vertrekken. Eerst stoppen we nog bij het huis van de chauffeur van de minibus die snel nog even een lunchpakketje aangereikt krijgt van zijn vrouw (Plastic zak met rijst, saus en groenten) en vervolgens stoppen we nog op een marktzodat Kewl de ingredientenvoor de lunches en 3 dagen trekken mee kan nemen.We lopen met ons vieren over de markt, drinken een kop Lao koffie en Lao thee (met theeprut en alles erin) en al snel wisselen we reisverhalen uit met Cristine en Pierre, een Canadese en een Zwitser die 2 maanden aan het rondtrekken zijn door Birma en Laos en hierna doorreizen naar Thailand. Al snel wordt het gezellig en vergeten we de tijd waardoor Kewl naar ons toekomt dat het tijd is om te vertrekken.

We komen aan bij een klein dorpje langs de weg, we binden de slaapzakken vast aan onze tassen, krijgen 2 1.5 liter flessen water en we slingeren de tassen op onze rug, klaar om te vertrekken. De eerste dag zal bestaan uit klimmen, klimmen en nog eens klimmen. We moeten een berg van 1200 meter op klimmen. Op de top is een Lahu stam dat hier sinds 15 jaar een dorp heeft. We beginnen de tocht door de rijstvelden die al snel plaatsmaken voor dichter tropisch bos waar we over smalle paden (20cm-30cm breed) en over bamboe boomstammen moeten lopen. Af en toe stopt kewl om ons lokale kruiden aan te wijzen die geneeskrachtige werking hebben of eetbaar zijn. Een plant met groene dunne bladeren heeft bijvoorbeeld de werking om bloed te stelpen... handig blijkt ietsjes later als Hans en Pierre zich vermaken met bamboestokken te gooien naar een 'Pomelo' boom om pomelo vruchten eruit te krijgen. Hans breekt een bamboestok doormidden om hem meer werpbaar te maken en de bamboe breekt, schiet terug en zorgt vervolgens voor een snee in zijn vinger. Kewl vind al snel de plant, kauwt er een tijdje op en plakt het groenige smeersel op de bloedende vinger die al snel stopt met bloeden.

Ondertussen blijft Pierre lekker doorgooien en de eerste Pomelo is uit de boom gevallen... en niet alleen de Pomelo heeft de boom verlaten, grote boze wespen beginnen in het rond te vliegen en we nemen afstand van de boom nadat Kewl door een van de wespen in zijn rug is gestoken. We verdelen de Pomelostukjes (soort witte zure niet te eten sinaasappel als de Pomelo nog niet rijp is) en we lopen verder de berg op. Het tropische bos maakt af en toe plaats voor een rijstveld wat door de locals is gekapt. Elke familie mag 3 rijstvelden aanleggen in de natuur van het nationale park rondom Luang Nam Tha zodat ze hier hun rijst kunnen verbouwen. Vanaf de rijstvelden heb je een mooi uitzicht over de vallei en zie je dat je steeds hoger en hoger klimt. De lunch nuttigen we tussen de tropische bomen, bamboe op een stenen tafel met tafellaken! (Bananenbladeren die je plukt en dan over de tafel legt). De rijst met gewokte groenten en Buffalo Meat smaakt goed en na nog 2 uren de berg op klimmen begint de vermoeidheid toch wel toe te slaan in de benen. Gelukkig niet alleen bij Annemiek maar ook bij Cristine en we nemen een rustpauze in een houten huisje tussen het, op de berg gelegen, rijstveldje alvorens we de laatste klim naar de top maken. Uitgeput en zwaar bezweet lopen we het Lahu dorpje binnen en worden we bekeken door een paar nieuwsgierige vrouwen in oude kleding met gaten, grote oorbellen en traditionele knotten haar op de voorkant of zijkant van het hoofd geknoopt. Hiermee geven ze aan of ze getrouwd, weduwe of vrijgezel zijn en of ze kinderen hebben.

Overal in het bergdorpje lopen varkens, honden en kippen rond, vooral de kleine hondjes vallen goed in de smaak bij Cristine en Hans die al snel elk met 2 kleine hondjes zitten te spelen. Het uitzicht is magnifiek, zeker als de zon langzaam zakt en de bergen in een combinatie van grijs, geel en rood gehuld gaan. Kewl ontfermt zich ondertussen over het avondeten en de rook stijgt op vanuit het bamboe hutje, evenals een heerlijke geur van aziatisch eten.

Het is moeilijk contact te leggen met de Lahu, ze spreken een lokale taal (geen Lao), en ze zijn erg schuchter. Je mag ze ook niet op de foto zetten omdat vooral de oudere Lahu geloven dat hun ziel dan gevangen wordt in het Fototoestel. De Lahu zijn Animists wat inhoudt dat ze geloven in goden van water, vuur en natuur e.d. en dat er geesten zijn die hun helpen of kwaad willen doen.

Het eten nuttigen we in onze hut terwijl de zon onder is op een bamboe verhoging boven de grond (ivm. beesten en ongedierte). Na het eten ontruimt Koon'het hulpje van Kewl', een jonge jongen uit het dorp waar we gestart zijn met de wandeling die de eet/kampspullen draagt, en scharen we ons rondom een kaars waar Kewl vervolgens een fles 'Happy Water' --> Lao rijst Whiskey tevoorschijn tovert welke we nuttigen uit een onderweg gesneden bamboe shotglaasje... Na sterke verhalen, geschiedenis over Laos en vele reiservaringen gaan we liggen een dun matje dat op de verhoging en vallen we in slaap... tenminste... Hans valt in slaap. Annemiek wordt wakker gehouden door de dieren die 's nachts onverstoorbaar door blijven lopen en de hanen die totaal het gevoel voor tijd kwijt zijn en de hele nacht blijven kukeleku-en. Bovendien is het koud bovenop de berg... heel koud en zelfs de slaapzak en de 3 dekentjes die Annemiek over zich heen heeft getrokken helpen niet..

Om 6u 's ochtends begint het weer licht te worden en kan er genoten worden van het uitzicht over de in mist gehulde bergen. Annemiek pakt nog een extra uurtje rust maar wordt waarschijnlijk gestoord door het gegil van een varken (ik snap nu waar de uitdrukking 'eten als een varken', en 'gillen als een mager speenvarken' vandaan komen). De Lahu hebben een varken vastgebonden en het hele dorp schaart zich om het varken dat hard aan het gillen is alsof het al weet wat zijn lot gaat zijn. Inderdaad verschijnt er een blok waar het varken op gelegt wordt en wordt het geslacht. Het varken is geslacht omdat de helft van de oogst binnen is legt Kewl uit en dat wordt geviert door een dier te slachten en 's avonds tijdens een feest te nuttigen.. Cristine, een wereldverbeterende activiste en thuis een vegetarier, zegt wel treffend: hier hebben ze tenminste een gelukkig leven gehad en vrij rond mogen lopen in de natuur rondom het dorp... goede afsluiting van de slachting om vervolgens te ontbijten, de rugzakken op te pakken en nu de rijstvelden en het tropische bos achter ons te laten en echt de jungle in te duiken.

Eigenlijk kan de hele 2e dag worden samengevat als lopen lopen en nog eens lopen in de hitte, onderweg stoppen we een aantal keer om bamboe attributen temaken (shotglaasjes, fluiten e.d.) en onze lunch te nuttigen. Het terrein is heuvelachtig en uiteindelijk eindigen we op 1400 meter hoogte bij de jungle lodge. 50 meter voor de jungle lodge staat er een rood bord gespijkert op een boom en blijkt dat we niet voorbij dit bord mogen in verband met onontplofte bommen, mogelijke mijnen etc. De Jungle lodge ligt vlak onder een berg die bij de lokale bevolking bekend staat als General Hill: hier hadden de Amerikanen een helikopterbasis tijdens de vietnam oorlog en is er gevochten om deze strategische hooggelegen berg. Bij de Junglelodge aangekomen kunnen we eerst een douche nemen: ons hoofd houden onder een zeer klein stroompje met heerlijk verkoelend water... heerlijk, Om het wat makkelijker te maken neemt Annemiek een emmer koud water mee en na wat stoeien met zeep en een soort steelpan om water over jezelf heen te scheppen ruiken we allebei weer heerlijk. Pierre en Hans storten zich op het kampvuur wat ze proberen te maken met een vergrootglas... Als ze vervolgens eventjes niet opletten brand het vuur al en hebben Cristine en Annemiek het samen met Kewl makkelijker gemaakt en een aansteker gebruikt om de boel aan te steken. Na het avondeten was het weer tijd om lekker aan te schuiven bij het kampvuur en Pierre gooide er wat bamboe op. De shotglaasjes en het 'Happy water' werd weer tevoorschijn getoverd en de verhalen werden weer uitgewisseld totdat er een enorme klap volgt en het hele kampvuur uit elkaar klapt... $&$(*$## wat was dat..... Annemiek en Cristine rennen snel weg, Hans en Pierre nemen ook afstand en op de achtergrond lacht Kewl keihard en vraagt: 'Bamboo'? Tja.. Bamboe bevat luchtdichte compartimenten en in vuur zet dat uit.. het water gaat koken en er komt dan aardige druk op te staan wat resulteert in een gigantische knal... het duurt een tijdje voordat iedereen weer om het kampvuur durft te zitten. Bamboe op het vuur doen we toch maar niet meer.. Het enige voordeel is dat de knal waarschijnlijk alle wilde dieren waar de dames, maar vooral Cristine zich erg druk om maakt, zijn weggevlucht.

Dan maar weer op tijd gaan slapen, dit keer blijken er echter geen dekens te zijn en moeten we het doen met alleen onze dunne slaapzakjes.... De hele nacht dus kou lijden... luisteren naar de rondlopende ratten, rondvliegende vleermuizen en de 'Barking Deer', een soort klein hertje dat rondliep rondom de junglehut. Gelukkig hebben Annemiek en Cristine hier beiden niets van meegekregen omdat ze beide op dat moment lagen te slapen. Anders zal de nachtrust waarschijnlijk nog minder zijn geweest:). de volgende ochtend uitgeput wakker worden en dan na het ontbijt opnieuw de rugzak op onze rug slingeren en beginnen aan de afdaling naar beneden. Gelukkig maar een korte wandeling bergaf van een paar uur. De Steile helling is op sommige plaatsen spekglad door de gravel of modder waardoor je af en toe uitglijdt maar uiteindelijk bereiken we de bamboebossen die onderaan de berg groeien. We banen ons een weg door de bamboe heen en zien de rijstvelden wederom voor ons op duiken... weer terug in de bewoonde wereld. Vanaf het begin van de rijstvelden is het ongeveer nog een uur lopen naar het dorp waar we opgepikt worden maar we hebben onze lunch nog niet gehad dus stoppen we in een hutje tussen de rijstvelden. Er komt een man met een klein zoontje polshoogte nemen welke mensen er gebruik maken van zijn onderkomen en als hij ons ziet begint hij veel vragen te stellen over hoe ons land er uit ziet, of we ook rijstvelden hebben, hoe hoog ons land is en of we ook overstromingen hebben. Als we beginnen met het eten valt zijn oog op de camera van ons die nog aan staat en hij pakt de camera op en begint te kijken op het schermpje, Hans legt uit hoe het toestel werkt en al snel vermaakt hij zich enorm met het toestel en schiet vele plaatjes van de omgeving en van zijn zoon. Dan komt de familie van de man er ook bij en ze zijn bereid op de foto te gaan.Ze hebben zelf geen camera of foto's dus beloven we de foto's op te sturen zodat het reisbureau de foto's op de volgende trekking meeneemt en ze afgeeft in het dorp waar de man vandaan komt zodat deze over een familiefoto kan beschikken. We slingeren daarna de rugzak weer op onze rug en lopen het laatste uur bergaf naar het dorp waar iets later een busje ons oppikt en weer in Luang Namtha afzet. Uitgeput duiken we in bad (jaja, ons guesthouse heeft een bad... hoera!), eten we heerlijk indiaans en rollen we na een paar welverdiende beerlao's ons heerlijk zachte bedje in....ZZzzzzz

PS: wanneer de volgende update komt weten we niet, we vertrekken overmorgen china in en de eerste week zullen we vooral veel reizen omdat deafstanden enorm zijn. Het zuiden is nog aardig onderontwikkeld en volgens de lonely planet zijn er weinig plekken om te internetten... Heb gedult, na een week of twee zullen we weer opnieuw updates geven over onze rondreis. Oh ja en de spatie is kapot op het toetsenbord dus sorry als er veel woorden aan elkaar geschreven staan...

PS2: er staan vele nieuwe foto's op de site dus als je benieuwd bent hoe Laos eruit ziet...

Hans en Annemiek

Rescuing The Titanic: boottocht naar Pak Beng

Na een hele hele lange nacht waarbij de dronken buren in het hotel naast ons, ons de hele nacht hebben wakkergehouden verplaatsen we ons moe naar de ingang van het Sangphet Guesthouse waar we wachten op de tuk tuk. Deze komt ons volgens het briefje ophalen om een 7.45 zodat we ruim op tijd bij de boot zijn die om 8.30 vertrekt naar Pak Beng... De klok tikt door en Annemiek wordt al onrustig, het is al 8 uur, waar blijft die Tuk Tuk. Het vertrekpunt is vlakbij het hotel dus we hebben nog wel even tijd... 8.05, 8.10... 8.15... zelfs Hans wordt nu wel erg ongeduldig en loopt naar de hoek van de straat, wel veel busjes maar geen tuk tuk die aanstalten lijkt te maken om ons op te pikken.. dan maar terug naar het guesthouse en een aardige Lao wil wel even voor ons bellen. Hij geeft aan dat de Tuk Tuk eraan komt dus dan maar weer wachten.. 8.20... nu wordt het toch wel heel krap!.

Dan komt er een Tuk Tuk de steeg ingereden, die stopt aan het begin van de straat en de chauffeur springt eruit en rent.. jaja, een lao die rent! naar ons toe.. dus we zijn echt laat realiseren we ons beide. Met onze rugtassen op onze rug rennen (waarom heb ik 22kg op mijn rug!) we naar de Tuk Tuk, deze raced vervolgens door de straten van Luang Prabang en stopt vlak voor het bootstation. De Chauffeur heeft onze boottickets en hij rent naar het kantoor en gebaart dat we hem moeten volgen. Snel de tassen uit de Tuk Tuk, op onze rug en achter hem aanhobbelen naar de boot. Gelukkig, we zijn op tijd. De boot komen we op door te schuifelen over een zeer smal (10cm) plankje en we hebben gelukkig nog wel een mooi plekje waar we neerploffen... dat hebben we net gehaald!. 08.30...08.40....08.45... ohw zie je wel, toch tijd genoeg om bij de boot te komen. Dat is waar ook, alles gaat met vertraging hier haha. Er komen nog zakken met limoenen de boot binnen, deze scheuren uiteraard kapot waardoor er tientallen limoenen door de hele boot rollen en iedereen helpt ze te verzamelen. Levende kippen komen aan boord, bakken met fruit etc etc.. Dus uiteindelijk met mooi wat vertraging en onze hartslag weer op een normaal tempo varen we achteruit in de boot de Mekong op om vervolgens naar het noorden te gaan. Pak Beng op ruim 8u varen is ons einddoel van vandaag.

De oevers trekken gestaag voorbij en later op de ochtend breekt het zonnetje door wat ervoor zorgt dat de temperatuur aardig oploopt en de zonnebrillen uit de tas geplukt kunnen worden. Lekker lezend, puzzelend (bedankt voor de puzzelboekjes) en rondkijkend pruttelen we noordwaards.

De boot is ongeveer 40 meter lang en er kunnen ongeveer 50 passagiers in maar we zitten lang niet vol, de zijkanten zijn open en de boot is geheel van hout. We passeren een paar kleine stroomversnellingen en gaan steeds meer zigzaggen over de rivier om de diepere vaargeul aan te houden. Hier en daar steken rotsen boven het oppervlakte water uit maar die worden ruimschoots ontweken.

Zo gaat het ongeveer tot een uurtje of 5, dan zien we in de verte een boot staan die wel op een erg vreemde hoek in het water staat en er staan een stuk of 6 mensen op het dak. Onze kapiteit schreeuwt wat Lao naar de mensen en die gebaren druk en schreeuwen wat.. Dan valt te zien dat de scheefhangende boot op de rotsen is gevaren en dat er op de oever een chinees in zijn boxershort staat met en zwemvest aan en een tas in zijn hand.. Dat is misse boel!.

Onze boot vaart achteruit, de mensen van de andere boot springen op onze boot en de kapitein van 'de Titanic' rent in zijn onderbroek over het dak heen en weer met touwen en gebaart naar onze boot en gebaart en schreeuwt driftig naar onze kapitein. Onze boot gaat vlak langs 'de Titanic' varen en ramt een paar keer schuin tegen de voorkant aan. Hierdoor komt de boot vrij van het water.. Ondertussen staat de Chinees, met zwemvest, in onderbroek druk te zwaaien. Die ziet de bui al hangen en is bang dat de intussen weer drijvende 'Titanic' vertrekt zonder hem. Een kleine Kanoboot pikt hem op en onder applaus en gelach wordt hij bij ons aan boord gehaald. Zo hebben we de boot weer drijvende gemaakt en de 'drenkelingen' opgepikten kan onze reis weer vervolgen.

Intussen begint het schemerig te worden en de bedoeling was toch echt dat we voor het donker in Pak Beng zouden aankomen. Met zaklantaarns wordt de oever en de voorkant verlicht en we kachelen tussen de donkere bergen over de Mekong naar Pak Beng.Dan begint er in een keer acher in de bootallerlei alarmbellen af te gaan en rent de bemanning hard naar achter (en rennende Lao mensen betekent problemen!) Druk schreeuwend en gebarend duiken ze de motorruimte in in en scheppen emmers vol water overboord, achter ons duikt de geredde 'Titanic' weer op en het zou toch niet waar zijn dat we nu gered moeten gaan worden door de boot die we nog geen uur geleden van de rotsen hebben gered...

Gelukkig verstommen de alarmbellen en keert de rust terug. De jongste bemanningslid (en waarschijnlijk familielid) krijgt een enorme uitbrander in de achterruimte op de boot maar na al deze ophef en problemen bereiken we uiteindelijk toch veilig Pak Beng. We leggen aan tussen de andere boten (Pak Beng is een aanlegplaats waar mensen de dag erop weer doorreizen per boot naar Thailand of per bus naar het noorden).

We komen aan bij ons guesthouse na een korte klim vanaf de haven en dan blijkt dat onze gereserveerde kamer al vergeven is en ze alleen nog maar een bouwval hebben voor ons... tja, het is al laat en er zijn niet zo heel veel andere guesthouses dus we wagen het er niet op om verder te shoppen voor een overnachting maar nemen het bouwval wel. Dan komt Annemiek ineens boos binnen stormen... blijkt dat we gewoon besodemietert zijn, een Fransman kon zojuist zonder reservering wel een goede kamer krijgen... Grrr, zelfs met een boel geargumenteer schiet je niks op, uiteindelijk toch maar eten en dan het bed in.

De volgende dag hebben we na het ontbijt een tuk tuk geregeld die ons naar het busstation bracht. Dit zou de eerste keer echt lokaal vervoer worden, Een kleine bus die langzaamaan vol stroomt. Er zijn 2 duitsers en voor de rest alleen maar lokale mensen, tassen met vruchten, rijst en onbekende spullen worden naar binnen gedragen, kippen gaan het dak op of komen in een tas de bus in na het aanduwen van de bus vertrekken we uit Pak Beng naar Luang Namtha met een grote zwarte roetwolk acher ons aan.

Na 8 uur en een overstap in Oudamxai komen we aan in Luang Namtha, een klein plaatsje in het noorden van Laos vanwaar trektochten worden aangeboden naar het national park. Hier gaan we vanaf morgen de jungle in voor 3 dagen en blijven we overnachten in lokale dorpen die nog steeds in de jungle leven, afgesloten van wegen, electriciteit, stromend water of internet. Gisteren hebben we de tocht geboekt en vandaag hebben we een stuk gefietst en China verder gepland. Nu op tijd het bed in want morgen vertrekken we om 08.00de jungle in,de verhalen zullen jullie snel weer horen in het volgende verhaal: 'Annemiek in de Jungle'.... het zal me benieuwen wat dat gaat worden:)!

Luang Prabang: "Stad van 1000 tempels."

Tijdens het ontbijt barst weer de discussie over die **** waterdichte tassen los, eerst sneuvelde onze waterdichte camera.. na het tuben bleek onze waterdichte duikttas te lekken, al het geld, handdoeken en droge kleding doorweekt.. *zucht*. In Laos is het trouwens ongebruikelijk/ongepast om zonder t-shirt of in bikini rond te lopen hierdoor moesten we de natte kleding maar aantrekken en terwijl de zon onder was naar het guesthouse toe lopen. Op die manier kom je nooit van je verkoudheid af (Hans heeft er al iets van5 weken, met tussenpozen, last van)

Met in ons hoofd nog het ontspannen tripje in de tubeband en dagenlang friends kijken tijdens het eten werd het tijd om onszelf met de rugtassen naar het vertrekpunt van de minibus te gaan. (een rugtas van 22kg is veel te zwaar, we zullen aan het eind van de reis een overzicht geven van wat je echt nodig hebt...iets in de trend van 3 boxers/broeken/shirts en een ipod + medicijnen is echt genoeg, maar daar later meer over).

Bij het vertrekpunt aangekomen stapten we in een tuk-tuk die ons naar een ander vertrekpunt heen zou brengen en het minibusje bleek al gegroeid te zijn naar een 25personen bus die halfvol zat. Gelukkig had deze wel airco en al snel reden we door de kalkstenen pieken, langs rijstvelden en bamboe huizen. Op de velden werken de locals met rieten punthoeden tegen de zon met een zeis en schep op de rijst en graanvelden en zowel mannen als vrouwen zijn hier hard aan het werk.

Na een paar uurtjes verandert de omgeving en maken de scherpe kalkstenen bergtoppen plaats voor hoge bergen en diepe dalen en slingeren we over 20km lange wegen een berg op om aan de andere kant weer in net zoveel kilometers via haarspeldbochten naar beneden af te dalen. Lang leve primatour tabletjes, tot zo ver van wagenziekte niets te bekennen. Na6 uur slingeren rijden we Luang Prabang binnen, de 2e stad stad van Laos met ~100.000 inwoners. We gooien de tassen op onze rug en staan midden op een kruising, allemaal rare tekens om ons heen en nergens straatnaamborden. Dan maar de weg vragen maar ook de lokale bewoner gebaart wat heen en weer en we komen er niet uit waar we heen moeten. Gelukkig zien we in de verte een tempel en samen met de lonely planet, de reizigersbijbel kun je dan wel uitzoeken waar je bent en waar je heen moet. Na het oversteken van wat wegen en het slingeren tussen wat smalle steegjes door zien we een bordje met de naam van ons guesthouse en we komen voor een brug te staan waar duidelijk te zien is dat we niet de eerste zullen zijn die eventueel door de brug gaan zakken als je erover heen loopt (schots en scheve planken met gaten er tussen waar ooit mensen moeten hebben gelopen.) dan rijd er een scooter overheen met een lokaal iemand en dan toch maar het gammele brugje oversteken. We droppen de tassen in het hotel, (fantastisch guesthouse, 10 euro per nacht voor een zeer goed bed en goede douche en gratis bananen en oploskoffie wat ze overal aanbieden). Eerst maar avondeten scoren in de stad, douchen en dan naar de nightmarket toe waar toeristen allemaal 'lokale' producten kunnen kopen varierend van kleding, pantoffels, houtsnijwerk tot meer bijzondere producten als drank met schorpioenen en slangen erin, gebarbecuede koeiehoofden etc.. tja voor ieder wat wils zoals je wel zult begrijpen.

Na de nachtmarkt (die om 11u is afgelopen) meteen maar naar bed want de volgende dag gaan we een wandeling maken langs de vele tempels van luangh prabang. Om 8u beginnen we met lopen want 's ochtends is het koel, 's middags wordt het 30o+ en is het tropisch drukkend warm. De wandeling leidt ons langs het koninklijk paleis wat helaas dicht blijkt te zijn op dinsdag dus we besluiten hier maar de volgende dag weer langs te komen. Vervolgens kom je via een tempel, de ochtendmarkt en een wirwar van kleine steegjes uit bij een museum dat de lokale cultuur in het noorden van Laos beschrijft. Dit zit helaas stampvol omdat er net een paar grote toeristengroepen die allemaal het kleine museumpje in wil. Ook dit besluiten we later maar weer een keer te doen (van uitstel komt afstel, we besloten dit niet meer te bezoeken maar verder door te reizen nadat we Luang Prabang hadden gezien om de dorpjes met de lokale mensen zelf maar te bezoeken). en dan doemt er een grote berg met een enorme gouden Stupha op en begint onze klim naar de berg. Ter verduidelijking: een stupha is een vaak gouden toren zodat je van afstand het tempelcomplex het Wat kunt zien. Het hoofdgebouw heet een Sim en bevat de boeddhas waar de mensen bidden.

Na een beklimming van ~230 treden hebben we een mooi uitzicht over de stad. We dalen aan de andere kant van de berg af en na een korte rustpauze lopen we weer via kleine straatjes naar het noorden van Luang Prabang. Dit gebied is in zijn geheel Unesco world heritage wat inhoudt dat het gehele gebied beschermt is tegen sloop van oude gebouwen. Een soort museumcentrum in de stad om zo maar te zeggen. Van de vele tempels hebben we zoveel foto's gemaakt dat de geheugenkaart vol staat dus eerst maar richting hotel voor een nieuwe kaart en naar een restaurantje dat uitzicht heeft over een zijrivier van de Mekong waar je heerlijk op ligkussen kunt liggen, boekjes lezen e.d. Helaas ligt het hier zo lekker dat we niet meer uit de stoel overeind komen voor het eind van de middag... oh ja de wandeling... snel nieuwe geheugenkaart erin en op naar de noordelijk gelegen tempels. De mooiste en enige oude tempel die bewaard is gebleven (ouder dan 200 jaar) omdat geen enkele strijdmacht die deze tempel heeft veroverd deze tempel heeft geplunert omdat hij door alle partijen altijd te mooi is gevonden om te worden afgebroken. En inderdaad, de mooie gouden tempel met inscripties van hout en bladgoud glimmen fantastisch in de laaghangende zon, en na een half uurtje rond slenteren en weer 100 foto's geschoten te hebben vertrekken we naar een de nightmarket voor ons avondeten, een soort buffet met lokale noodle gerechten voor een prikkie en onderweg kunnen we het niet laten nog wat pannenkoeken te veroberen. Dit keer lopen we niet tot het einde van de nightmarket rond want de volgende dag gaat om 05.00 al weer de wekker. Het evenement waarom toeristenbussen vol vertrekken naar Luang Prabang is de alm ceremony. Alle monniken van de tientallen tempels lopen in lange rijen door de straten als de zon opgaat om ~06.00. Ze hebben een grote bamboe mand voor zich met een deksel erop en lopen langs de lokale mensen die allemaal een klein beetje rijst in de kom doen. Op deze manier verzamelen ze voldoende eten om de dag mee door te komen. De lokale mensen die krijgen door het geven van eten aan de monikken geluk voor de komende dag... een goede handel lijkt mij:).

Na de ceremonie snel ontbijten want om 08.00 openen de deuren van het nationale paleis zich en iets later zijn er al vele mensen die de meest speciale boeddha van Laos willen zien, een massief gouden boeddha staat achter tralies en al snel staat er een grote groep omheen. Wij duiken het paleis in en kijken hoe de lokale koningen hier vroeger leefden (De monarchie is in de jaren 70 afgeschaft door een socalistisch/communistisch regime). De koningen in Europa hebben het in ieder geval beter voor elkaar, het paleis valt in het niets bij versailles of de Nederlandse/Franse paleizen maar toch is het leuk om rond te lopen en de gouden zwaarden, vele buddhas en geschenken van andere koningshuizen te zien.

's Middags vertrekken we te voet naar de andere kant van het centrum voor een rondleiding door het UXO: Unidentified Xplosive ordnannce. In een eerder verhaal heb ik al een gedeelte verteld naar wat ik gelezen en gezien had in Vientiane en Viang Vien maar als je door dit kleine museumpje/hoofdwartier van de UXO rondloopt dan is het onvoorstelbaar wat hier 40 jaar geleden gebeurt is. Terwijl het land niet officieel in de oorlog betrokken is zijn hier 240 miljoen clusterbommen gevallen waarvan 30% niet geexplodeerd is. Al die bommen liggen nu nog steeds in weilanden, bossen, rijstvelden dorpen e.d. De verhalen spreken voor zich, plattegronden van het gebied dat besmet is door de nog steeds actieve bommen is ruim 25% van laos. Om de bommen op te ruimen op het tempo waarmee dat de afgelopen 40 jaar is gebeurd zijn ze nog veel meer dan 100 jaar bezig voordat het land weer 'veilig' is. Naast de bommen is een groot gedeelte van het land in het oosten nog steeds onbruikbaar door de vele chemische aanvallen die Amerika heeft gedaan op deze gebieden om het oerwoud te doen verdwijnen. (agent orange gas en allerlei ander soorten gassen). Ook grappige verhalen zijn er. Zo hebben amerikaanse bommenwerpers tijdens de oorlog duizenden blikken bier gedropt op de 'Ho Chi Minh' trail zodat de vijand deze zou opdrinken en dan te dronken zou zijn om de weg te vervolgen... best creatief:).

Na 1,5 uur vertrekken we weer uit het UXO gebouw, laten wat achter zodat ze weer een metaaldetector kunnen aanschaffen (slechts 10e maar hier is dat vrij veel geld). en op de terugweg kopen we shampoo e.d want Luang Prabang is de laatste 'grote' stad die we in lange tijd zullen zien. Na lekker indiaans gegeten te hebben (waarom zijn er zo weinig indiers in Nederland.. Indiaans eten is heerlijk). kruipen we onder de dekens. De volgende dag wisselen we van guesthouse omdat ons guesthouse volgeboekt is voor de komende 3 dagen en we niet kunnen verlengen, nemen een heerlijke massage bij het rode kruis dat op deze manier geld verdient om medische voorzieningen in omliggende dorpen te verbeteren (dat maakt de massage nog lekkerder) en we gaan alweer de nightmarket op, dit keer kopen we souveniers en sturen deze via het postkantoor op naar Nederland.

De volgende ochtend besluiten we weer op tijd uit bed te gaan om nog een keer de monniken te bekijken en de hele middag zijn we bezig geweest om een route in zuid-china uit te stippelen. De afstanden zijn zo enorm dat er toch wel wat planning voor nodig is. 'S middags zijn we met een gammel bootje naar Dyen Sabai Restaurant gegaan.. een enorm relaxte restaurant met lage tafels waar je op kussens zit te fonduen en bakken. 's Avonds worden er overal lampionnetjes ontstoken en zit je al snel te kletsen met mensen uit andere landen en reisverhalen uit te wisselen. Om 21u moeten we weer terug in het gammele bootje naar de overkant van de rivier omdat er later geen boot meer vertrekt en je dan vastzit op een soort eiland in de Mekong.

De Zaterdag hebben we gebruikt om de Kuang Sea waterval te bezoeken. De waterval is bestaat uit tientallen 'trappen' vanwaar het water meters naar beneden valt. In verschillende 'pools' kun je lekker zwemmen. We hadden helaas maar 2 uur voordat onze minibus weer vertrok en in die 2 uur kun je net veel foto's schieten en wat eten en drinken maar dan ook nog zwemmen daarvoor is de tijd toch echt te kort... voor iedereen die hier ooit nog heen gaat, een dagtochtje met zelf gecharterde tuk tuk zou erg leuk zijn. 'S avonds hebben we de tassen ingepakt want de volgende ochtend vertrekken we vroeg met de boot over de Mekong in 8 uur tijd van Luang Prabang naar Pak Beng.... Hier in het volgende verhaal meer over!

PS als het goed is moet de komende week wel wat foto's online kunnen komen. Het internet is hier enorm traag dus uploaden gaat nog niet al te soepel maar aan een oplossing wordt gewerkt!.

Heerlijk ontspannen in Laos

Laos voelt echt heerlijk relaxed aan, de mensen zijn rustig (dat zou iedereen zijn na 20 jaar socialistisch dictatuur/regime) Daarnaast helpt de zon en 35oC natuurlijk ook wel:). De tropische warmte slaat je meteentegemoet als je het vliegtuig uit stapt en de warmte voelt totaal anders aan dan wat we in Madagaskar gewent zijn.

Vientiane

Vientiane, de hoofdstad van Laos, heeft ongeveer 250.000 inwoners en is veruit de grootste stad van Laos. Toch voelt het geen moment aan als een grote stad zoals Bangkok, Amsterdam of iets dergelijks. Hoogbouw ontbreekt en het centrum staat vol met wats (Tempels), palmbomen en kleine guesthouses waar je overnacht voor ongeveer 10,- per nacht. In Laos leven ongeveer 7 miljoen mensen die gemiddeld 2000,- per jaar verdienen. Boeren echter op het platteland moeten vaak van $1,- per dag leven.Het meestbizarre blijft echter de impact die de Vietnam oorlog heeft op dit land. Wat waarschijnlijk niemand weet is dat Laos het meest gebombadeerde land is ter wereld. Er zijn hier tussen 1964 en 1973 meer bommen gedropt dan in totale 2e wereldoorlog zijn gebruikt (ruim 2 miljoen ton). Hiervan is 30% niet gexplodeerd en zorgt tot op de dag van vandaag gemiddeld voor 1 dode per dag. Een groot gedeelte van de bommen bestond uit clusterbommen (1,5 meter lange bommen die 670 kleine bommen 'bombies', soms vermomd als speelgoed, of als bollen e.d. hier in enorme aantallen zijn uitgeworpen. Als je het land ziet weet je dat de mensen op het platteland geen toegang hebben tot communicatiemiddelen. Van de verhalen die je leest wisten de mensen die gebombadeerd werden in het noorden dan ook totaal niet wat er gebeurde en waarom in vredesnaam er zoveel bommen op hun gegooid werden (officieel was Laos ook niet betrokken bij de Vietnam oorlog).

Als je dit weet vind ik het nog veel vreemder dat er overal Amerikaanse toeristen rondlopen die zonder schaamte de lokale cultuur en ongeschreven regels aan hun laars lappen door zeer slecht bedekkende kleding te dragen, als je een local op de foto wilt zetten moet je normaal gesproken of toestemming vragen of een gepaste afstand bewaren.Ditzelfde geld voor het fotograferen van monniken en lokale gebruiken. Soms heb je echt plaatsvervangende schaamte voor het gedrag van (Amerikaanse) toeristen en ik snap niet dat als je je ook maar enigszins iets weet van de historie van het land dat je je dan zo kunt opstellen... ik ben beniewd of dit in Vietnam ook zo is.

Enfin,ik geloof dat ik enigszins afdwaal en dat we net waren aangekomen in Vientiane:). Ons guesthouse zit in het centrum vlakbij de Mekong en we konden hier twee nachten verblijven, De eerste dag hebben we vrijwel niets gedaan dan uitrusten van de reis, een korte wandeling gemaakt en verder heerlijk slapen op een verassend goed bed. De tweede dag hebben we een wandeling door het stadscentrum gemaakt, de vele tempels (Wats) bezocht die de stad rijk is en heerlijk gegeten bij de vele restaurantjes.Maandag zijn we eerst voor een visumaanvraag naar deVietnamese ambassadegeweest op de fiets (1euro voor de hele dag). Op weg naar de ambassade fiets je over een straat, de zogenoemde 'Champ des Lysee' van Azie inclusief een 'Arc des Triompf'. Dit gebouw is gemaakt met cement dat de Amerikanen in de jaren zestig cadeau hebben gedaan om een vliegveld mee te maken maar de regering had besloten dat een foeilelijke arc de triomph meer status zou geven dan een goed vliegveld:). Erg amusant om de vervallen betonnen constructie met kromme metalen spijlen tussen de ramen te zien.

's Middags hebben we buiten het centrum rondgefietst en op zoek geweestnaar een tempel waar heerlijke massages waren. De massageplek helaas niet gevondendus 'sAvonds maar een massage gehad in het centrum van Vientiane, hier kun jede lokale kruidensauna bezoekenvoor nog geen euro:). Daarna een uur lang een massage gehad voor nog geen 3,50 euro.. Ik moet zeggen dat hier wel aan te wennen valt, dat gaan we vaker doen.

De volgende dag zijn we naar een ander guesthouse gegaan omdat de oorspronkelijke guesthouse volgeboekt was, hier hebben we nog 2 dagen gezeten om lekker aan de temperatuur te wennen en we moesten nog wachten op ons visa dat een verwerkingstijd had van 2 dagen. Na het ophalen van de visa hebben we een bus geboekt naar het plaatsje Viang Vien, oftewel 'Ibiza van azie'. Er moet nagegeven worden dat de Lao toch echt van communistische grootspraak houden, Viang Vien is een plaatsje 165km ten noorden van Vientiane en de route gaat eerst over een hobbelige weg en naarmate je dichter bij de plaats komt verschijnen er prachtige kalksteen rotsen die uit het land omhoog schieten. Het plaatsje staat vol met vele gezellige restaurantjes met meestal zo'n 3 gewone tafels en verder 15 cm hoge tafels met kussens op de vloer waar je lekker half liggendkan ontspannen en genieten van een heerlijke Beerlao.

Voor iedereen die van Friends houdt (Tom, speciaal voor jou!), dit is ongeveer het paradijs. Elk restaurantje laat een verschillend seizoen zien en 's avonds lopen de verschillende bars vol met jongeren die terugkomen van een dag activeiten zoals tuben, kayakken, mountainbiken, bergbeklimmen e.d. We hebben de 2e dag mountainbikes gehuurd en zijn richting de blue lagoon cave gegaan. Je fiest door een schitterend landschap met rijstvelden, kalksteen bergtoppen die uit het niets verrijzen en na een paar riviertjes over te steken en door kleine dorpjes gekomen te zijn kom je uiteindelijk bij de blue lagoon cave aan. (Onderweg staan ook vele andere grotten aangegeven als blue lagoon cave maar dat zijn allemaal nepgrotten die willen meeprofiteren van deze zeer mooie grot.). De grot is zeer groot en in het midden kun je een liggende buddha bekijken. Vervolgens is Hans met een headlight op de grot rondgelopen en kun je over glibberige rotsen de grot verder gaan verkennen. Na ongeveer een uurtje 'caving' weer de berg afgedaalt om heerlijk te gaan zwemmen in het blauwe meertje dat uit de grot stroomt en de start is van een riviertje dat uitindelijk richting Viang Vien zal stromen. Na de heerlijk verkoelende duik werd het tijd de mountianbikes weer op te pakken en zijn we terug gegaan naar Viang Vien om weer wat oude afleveringen van Friends te bekijken.

De volgende dag heeft Hans een rondrit gemaakt die bekend staat als 'the Loop', dit is een tocht van 35kmtussen de kalksteen rotsen over rotsachtige weggetjes en waarbij je door riviertjes (zonder brug) moet fietsen. Heel leuk om onderweg alle kinderen een high five te geven of hun levensgevaarlijke kruisboog te bewonderen. Het lokale speelgoed is een kruisboog waarmee je met elastiekjes een pijl afschiet. Dit klinkt ongevaarlijk maar de pijl wordt met zo'n rotgang gelanceerd dat deze dwars door bamboestengels (en die zijn hard!) heenschiet. De lokale kinderen vangen op die manier vis in de rivier door de kruisboog als een soort harpoen te gebruiken. 's middags was het tijd om te gaan 'tuben'. Dit is bij verre de meest populaire bezigheid (naast veel beer lao drinken) die iedereen doet. Je gaat in een tractorband zitten, je begint 15km stroomopwaarts en je laat je door de rivier meevoeren terwijl je geniet van de kalksteen en zandstenen kloofwanden waar je langsdobbert. Je kunt naar de cafes met dansvloer zwaaien die langs de route liggen en ze werpen vervolgens een bamboestengel aan een touw naar je toe dat je beet kunt grijpen, vervolgens wordt je naar de zijkant toegetrokken en kun je heerlijk aan de bar een biertje nuttigen, fruitshake drinken of lekker dansen op de dansvloer. Na anderhalf uur tuben vonden we het ook tijd voor een drankje en legden we aan bij de 'Bob marley' bar, we werden naar de kant getrokken en streken neer aan een tafeltje. Vlak na ons kwam een groep backpackers ook naar de kant van verschillende nationaliteiten en die bestelden een bucket en vroegen of er ook een mushroom of happy bucket was (een bucket is een emmer met drank... happy betekent dat er iets van wiet of paddestoelen in gaan). Dat had de eigenaar niet (het is strafbaar) maar niet veel later kwam hij wel aan de naastgelegen tafel staan met 2 joints in zijn hand.... De opiumhandel is hier een goede bijverdienste en voordat de communistische partij aan de macht kwam was het ook sociaal en cultureel geaccepteerd om drugs te gebruiken. Dit hebben we toch maar even overgeslagen, we houden het maar lekker bij een pilsje;)

Na ons biertje stapten we weer in de tube om verder te gaan en lekker in de zon lieten we ons de rivier afzakken totdat we de bamboebrug herkenden van Viang Vien, het was tijd om eruit te stappen en de band terug te brengen naar de verhuurder. 's Avonds weer lekker de hele avond al liggend doorgebracht met het 3e seizoen van Friends om daarna heerlijk naar ons hotel te gaan om lekker te gaan slapen. (Je slaapt nog lekkerder als je weet dat overnachten hier maar 3,50e kost terwijl je een prima kamer hebt met WiFi, warme douche, Europese WC en een TV) Laos wordt steeds beter.

De volgende dag (7 november) hadden we een minibus kaartje gekocht om te vertrekken richting Luang Prabang, de meest culturele stop van de trip want de gehele stad is een World Heritage Site. Dit verhaal zullen we de volgende keer vertellen want we moeten nu eerst de tempels gaan bewonderen die hier allemaal te zien zijn. We zullen ook kijken of we ergens een manier kunnen vinden om de foto's op internet te zetten. De computers hier schijnen aardig vol te zitten met virussen en we zijn gewaarschuwd dat mensen op deze wijze hun foto's zijn kwijtgeraakt....

Bedankt voor alle leuke reacties, we zijn weer helemaal bij met ons reisverslag en als de dorpen het toelaten zullen we iets regelmatiger onze reisbelevenissen op internet zetten dan in de eerste maand!

Op naar Azie

Na heerlijk ontspannen te hebben op het strand van Ile st. Marie vertrokken we in het busje naar het vliegveld. Normaal gesproken als je een taxi hebt ga je rechtstreeks maar hier gaat dat toch anders.. Het busje stopte onderweg verschillende malen om pakketjes op te halen, de post op te halen, iemand die werkt bij het hotel ergens af te zetten, een zak vanille ergens op te pikken om een dorp verderop weer af te zetten e.d... Dat gaf ons mooi de mogelijkheid om zelf ook een stop aan te vragen bij het postkantoor om het kaartje voor beppe op de post te doen (en hij is aangekomen, hoera!).

Bij aankomst op het 'vliegveld' konden we de baggage inchecken. Op elk vliegveld moet je tegenwoordig door een scanner, mag je geen grote flessen water mee en wordt je uitvoerig gefouilleerd, zo niet hier... hier vragen ze of je 'dangerous items' bij je hebt... je antwoord 'no' en je krijgt vervolgens een sticker op je baggage met 'baggage checked', erg makkelijk:)

We vertrokken op tijd maar maakten niet echt hoogte, toen bleek dat niet alleen busjes onderweg stoppen maar het vliegtuigje stopte ook op een andere luchthaventje om meer passagiers op te pikken, de vlucht vervolgd naar Tana waar we na een goede landing8 uur moesten wachten tot onze terugvlucht naar Parijs. In het dorpje bij het vliegveld konden we nog avondeten en een beetje rondslenteren en onze rugzakken konden we kwijt bij een hotel.

's avonds vertrokken we om 19u richting het vliegveld waar Maheeri ons afzette en na het afscheid sloten we aan in de enorme rij die er stond voor de incheckbalie. Om 22u zat iedereen klaar in het vliegtuig en waren we geinstaleerd om na het eten lekker te gaan slapen, maar er werd door de stewardessen druk heen en weer gelopen naar achteren in het vliegtuig. Tot er op een gegeven moment ook een soort zuster in witte rok naar achter liep met een soort EHBO tasje, en inderdaad er zater wel heel veel mensen achterom te kijken in hun stoel in het achterste gedeelte van het vliegtuig..

Tja en sinds een paar weken magAnnemiek danmet een goed excuus even polshoogte gaan nemen en toegeven aan haar nieuwsgierigheid. Wat bleek een hele oude malagasy man helemaal in pak zat niet meer echt aanspreekbaar achter in het vliegtuig. De 'airport doctor' --> de zuster met de witte jurk aan, zat driftig voor de 4e keer de bloeddruk op te meten.. (voor de medische lezers hij was 60/10 volgens de 'airport doctor' nou dat leek mij sterk' dus na wat gedoe bleken ze 160/110 te bedoelen waarna ik niet snapte wat het voor zin had om het 4 x over te meten aangezien dit dan niet het probleem was). Er bleek behalve de bloeddruk meter niets in de 'ehbo-tas' te zitten dus dat was handig :) Ik vroeg of ze konden omroepen of een van de inzittendeneen glucose meterhad maar dat bleek niet te kunnen, dus eerst maar wat dextro gegeven. Nouja zal jullie de verdere details besparen maar gezien het feit dat onze arme man niet heel ergveel opknapte, niet echtterugpraatte en geen familie in het vliegtuig had en de piloot het er mee eens was dat we met deze man niet aan een vlucht van 10 uur gingen beginnen werd hij uiteindelijk het vliegtuig uit getild en zou hij naar een ziekenhuis worden gebracht. Aan de kwaliteit van onze'airport doctor' twijfelde ik wel een beetje hopen dat het in het ziekenhuis beter was, ik ben benieuwd hoe het is afgelopen.

Na enige vertraging konden we dus alsnog opstijgen en vertrokken we verder met een goede vlucht via Marseille voor een passagierstop naar Parijs. Hier aangekomen wachten Hans zijn ouders op ons zodat we al onze verhalen konden vertellen, foto's konden veiligstellenen natuurlijk zeer belangrijk: Een zak nederlands snoepgoed voor de vervolgtrip in ontvangst kunnen nemen:). Maar llereerst moesten we op zoek naar de balie van Qatar Airways om te kijken of onze vlucht nog doorging naar Bangkok. Overal op het niews waren de overstromingen te zien en we wilden eigenlijk onze bestemming omboeken naar Singapore of Kuala Lumpur om dan met het vliegtuig door te vliegen naar Laos. Na veel zoeken eindelijk de balie gevonden (Charles de Gaule is groot!) maar helaas bleken we niet om te kunnen boeken. Dit moesten we via onze boekingsbureau doen maar we waren er zo goed als zeker van dat we een onomboekbaar ticket hadden (Wie verwacht nu dan ook zulke overstromingen...) Dan toch maar gewoon vliegen op Bangkok en in plaats van de trein pakken naar Pakse (Zuid Laos, waar ook waarschijnlijk overstromingen zijn) gelijk doorvliegen naar Vientiana. Nog bedankt voor alle goed bedoelde zorgen en wensen vanuit Nederland en sorry dat we alle goedbedoelde adviezen inde wind hebben geslagen:)

's Middags hebben we vlakbij Quartier Latin in een bar/restaurantje gezeten en onder het genot van kopjes koffie gekeken naar de foto's en wat foto's geselecteerd die op de website geplaatst konden worden en die verstuurd konden worden naar Madagaskar naar de families die we op de foto hebben gezet. 's Avonds heerlijk uit eten geweest bij de italiaan en na afscheid te hebben genomen zijn we gaan slapen in een hostel en de volgende ochtend vertrokken richting het vliegveld na een heerlijk Frans ontbijt. (baguette met brie). De vlucht vertrok optijd met een tussenstop in Doha (Qatar). Allereerst moet ik toch wat positieve reclame maken voor hun vliegtuigmaatschappij, de tussenstop is een beetje jammer maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door heerlijk voedsel en sandwiches gedurende de vlucht en een uitstekende service... Als je 's nachts aan komt vliegen op Doha zie je waarom deze landen zo in opkomst zijn, een schitterend modern centrum met wolkenkrabbers die extreem glimmen en blinken, mooie wegen rondom de stad... erg indrukwekkend. Na de landing kun je genieten van de enorme variatie van mensen die rondlopen op het vliegveld. Van dikke Amerikanen in te korte jurkjes naast een man met oversized T-shirt, broek en foute sportschoenen, hippe jappanners in extreme kleding, arabieren met witte lange gewaden en rode of witte doeken om hun hoofd, vrouwen in Bhurkas (Wilders... wat is je probleem..) Tot indiaanse vrouwen in traditionele (navel)truitjes en chinezen die als stelletje allebei gekleed gaan in precies dezelfde kleding. Hier kun je prima je een tijd vermaken. Voor ons was het echter midden in de nacht dus na de verschillende nationaliteiten bewonderd te hebben zagen we een donkere kamer met klapdeuren waar je je op een te kleine ligstoel kon neervleien om wat uurtjes slaap te pakken. Hans heeft heerlijk geslapen maar Annemiek werd wakker gehouden door het enorme gezaag van een Indiaanse man die kennelijk wel enorm lekker kon slapen en snurken. De rest vande zaal heeft waarschijnlijk geen oog dicht gedaan.

Wat tevens leuk was om te zien was de naastgelegen moskee waar de moslims en moslimas allemaal lagen te slapen op de heerlijk zachte vloerbedekking of gebruik maakten van de Ipad om de Koran te lezen tijdens de gebeden.

Vanuit Doha vertrokken we op tijd naar Bangkok waar we in het donker landen. Bangkok is een enorme stad maar vanuit de lucht zag je dat sommige wijken geheeld donker waren en dat er geen electriciteit aanwezig was. Door de nacht kon je echter niet de omvang van de overstromingen bepalen. De landing ging wederom perfect en er was op het zeer moderne vliegveld Suvernabumhiniets te merken van de chaos die in de stad en de provincie heerst. Ook van enorme drukte was niets te merken terwijl de nieuwsberichten in het Westen aangaven dat er een 'exodus' was van mensen die de stad uit trokken. Dat viel reuze mee. Opnieuw wat uurtjes slaap gepakt en rondgelopen door de luchthaven om de volgende ochtend te vertrekken naar Vientiane in een propellorvliegtuigje van Lao Airways. Pas bij het opstijgen zie je dat rondom de stad overal water staat maar dat het centrum nog redelijk droog was. (Bankgkok is ongeveer 2x de provincie utrecht qua oppervlakte). Na anderhalf uur vliegen bereikten we Vientiane dat er vanuit de lucht erg groen uit zag. Na de wandeling uit het vliegtuig over de landingsbaan naar de douane gelopen om ons Visa te verkrijgen en vervolgens naar het hotel gegaan om eerst wat slaap te pakken... Voorlopig hebben we wel even genoeg van het vliegen(het is leuk maar voor nu wel even genoeg )annemiek wasal 2 dagen aan een kant slechthorend door het niet volledig klaren van haar oor. Nu kan ons avontuur door Laos eindelijk beginnen